Children of the Sun

...στην Ελλάδα της κρίσης

| 03/05/2014

Είναι Μεγάλη Πέμπτη. Έτος 2009. Βρίσκομαι στο μισογεμάτο – μισοάδειο AN Club. Έχει τα «γενέθλιά» της μία –τότε- δισκογραφική εταιρία, η Spinalonga Records. Συζητούσαμε θυμάμαι για αυτήν, την είχαμε πετύχει τυχαία στο διαδίκτυο, την ψάξαμε και μάς άρεσε που δεν ήταν ακριβώς δισκογραφική, ήταν κάτι σαν κολεκτίβα από ροκ μπάντες, μη κερδοσκοπική, με ανθρώπους, απλώς, με ενδιαφέρον και μεράκι να «διαιωνίσουν το είδος». Έτσι το λέγαμε.

Ούτως ή άλλως, ενδιαφερόμασταν να πάμε σε αυτό το live, αν μη τι άλλο είχε και ελεύθερη είσοδο, θα έπαιζαν και αυτοί οι The Dive «που άνοιξαν τη συναυλία των Mudhoney τις προάλλες», όπως λέγαμε. Ξέραμε κάπως και τους Bliss, από άλλες συναυλίες τριγύρω. Εκεί, λοιπόν, ήρθαμε πρώτη φορά σε επαφή και με τους Liquidust, Planet of Zeus, Semen of the sun, Afformance, Three Way Plane και άλλους. Μαθαίνουμε ότι οι Planet of Zeus έχουν και στα σκαριά καινούργιο δίσκο, το έχουμε στο νου μας.

Παραμονή Χριστουγέννων της ίδιας χρονιάς και διαλέγουμε για άλλη μία φορά να πάμε στο ΑΝ. Οι Nightstalker μάς έχουν συνηθίσει σε αυτό το επετειακό live, το οποίο και δεν χάνουμε για πολλά συναπτά έτη. Support οι Planet of Zeus, με τον πρώτο τους δίσκο να ακούγεται και να συζητιέται πολύ ενώ τον δεύτερο να είναι στα σκαριά. Γίνεται το αδιαχώρητο.

Nightstalker1

Παραμονή Χριστουγέννων 2013, μένω έξω λόγω sold out στην ίδια συναυλία (και χωρίς Planet of Zeus) μαζί με άλλα 200 άτομα.

Καταλήγω. Τα τελευταία πέντε με επτά χρόνια στην ελληνική σκηνή έχουν ξεπηδήσει από το «πουθενά» (;) πολλές μπάντες του ευρύτερου ροκ ήχου. Ειδικά στην Αθήνα, δεν χρειάζεται να το ψάξεις και πολύ. Συμβαίνουν κατά κόρον, μικρές συναυλίες των τριών – τεσσάρων συγκροτημάτων. Ο κόσμος ακολουθεί, υποστηρίζει έμπρακτα και τους μικρούς, τους νεοσύστατους. Στο κοινό άλλωστε βλέπεις πάντα και μέλη συγκροτημάτων της ίδιας συνομωταξίας.

rock

ένα underground target group ζει και βασιλεύει μέσα στα τσιμέντα της Αθήνας, με ταυτότητα και αξιοπρέπεια· αναζητά και φτιάχνει τους δικούς του δρόμους για να την παλέψει στην Ελλάδα της κρίσης. Και το κάνει καλά.

Χωρίς μεγαλοπιάσματα και υπερκλασάτες συναυλίες. Οικονομικά, σε DIY στυλ και χωρίς πολλή φιλοσοφία στήνει τα events του και περνάει καλά. Ούτως ή άλλως, η «ποιότητα» ως έννοια είναι άκρως υποκειμενική, άσε που έχει καταντήσει και αηδία κιόλας.

Αυτοί οι πολλοί, αλλά αόρατοι για τους περισσότερους, ροκάδες με αυτήν τη φιλοσοφία έχουν αναδείξει σε ευρύτερο κοινό διάφορες μπάντες, έχουν κάνει τους χώρους και τα live να αυξάνονται διαρκώς και τους Nightstalker και τους Planet να μην «χωράνε» πλέον στο ΑΝ, ίσως και στην Ελλάδα. Γι’ αυτόν το λόγο καταφέρανε κι έχουμε δει τα τελευταία χρόνια μπάντες, ανάλογου ύφους και ήχου, από το εξωτερικό που παλιότερα ούτε που φανταζόμασταν. Άκουσον άκουσον, οι Clutch δηλώνουν ότι οι συναυλίες τους στην Ελλάδα είναι οι καλύτερες που έχουν κάνει στη ζωή τους, οι οποίες πλέον αποτελούν το event του καλοκαιριού (έρχονται για τέταρτη φορά σε πέντε χρόνια φέτος).

Clutch

Εξακολουθεί όμως να υπάρχει το ερωτηματικό: σε μια ενδεχομένως καλύτερη κατάσταση, σε μια χώρα που δεν γυρνάει την πλάτη σε οτιδήποτε πολιτισμικό υπάρχει και πάει να γεννηθεί, πώς θα ήταν τα πράγματα; Αντίστοιχα μουσικά «ρευματάκια» θα πλήθαιναν, θα είχαν περισσότερα να δείξουν, θα είχαν μεγαλύτερο πεδίο δράσης και έκφρασης; Στην Αγγλία π.χ., μια χώρα που στη μουσική για πολλούς είναι «μητέρα», υπάρχει νόμος της κυβέρνησης για υποστήριξη ανεξάρτητων δισκογραφικών εταιριών. Στην Ελλάδα το ακούμε και γελάμε, θα ήταν όμως η ελληνική ανεξάρτητη σκηνή η ίδια;

Ή μήπως ισχύει το ακριβώς αντίθετο; Ότι δηλαδή η ίδια η κατάσταση και οι προσλαμβάνουσες που τη συνοδεύουν, η ίδια η μιζέρια της τσιμεντούπολης είναι που δίνει το ερέθισμα και τροφοδοτεί την ψυχολογία της αναζήτησης; Το ερώτημα θα μένει για πάντα αναπάντητο, έτσι κι αλλιώς τα ερωτήματα αυτά υπήρχαν πάντα για να δημιουργούν συζήτηση και όχι για να απαντηθούν στα σίγουρα. Προσωπικά, δίνω προβάδισμα στη δεύτερη απάντηση. Από τη μία, και μακροσκοπικά, υπάρχει η αίσθηση πως όταν είναι όλα σάπια, τίποτα δεν γλυτώνει. Από την άλλη, υπάρχει ο «κάτω κόσμος» που δεν έχει τίποτα να χάσει. Θα δημιουργεί με μανία όλο και περισσότερο, θα μας προσφέρει μουσικά διαμάντια και θα είναι συνεχώς εκεί. Σάπιοι τοίχοι, ξεθωριασμένα γκράφιτι, βαριές κιθάρες, ενισχυτές να ξεκουφαίνουν και πάμε.