Grunge στο ελάχιστο κενό - Η Στέργια Κάββαλου στη νέα της συλλογή διηγημάτων

“Κάτι κλαίει ακόμα” γραμμένο σε φόντο κιαροσκούρο

| 10/01/2019

Το διήγημα είναι το παζλ που δεν πρέπει να ολοκληρώσεις! Ναι, πάντα κάτι παραπάνω θα μπορούσε να γραφτεί ή κάτι θα μπορούσε μείνει εκτός τελικής ιστορίας. Τι κι αν υπάρχουν όρια και ασφυκτικοί περιορισμοί; Το ελάχιστο κενό είναι στόχος του καλού διηγηματογράφου. Να το αφήσει ανέγγιχτο, καθαρό, ο χώρος του να μείνει απαραβίαστος διότι αν το γεμίσει η ιστορία θα “πεθάνει”. Το πλαίσιο είναι δύσκαμπτο και δεν επιτρέπει τα πολλά και αχρείαστα, τους βερμπαλισμούς και την ανούσια επίδειξη. Ο καλός διηγηματογράφος πρέπει να ξέρει ακριβώς τι θα πει, πώς θα το πει και γιατί θα το πει. Η ματιά του πρέπει να είναι καθαρή και ό,τι επιλέξει να γράψει να μην είναι αμφίσημο και απαραίτητα να αφήνει χώρο στον αναγνώστη να σκεφτεί, να συμφωνήσει, διαφωνήσει, να αφεθεί, να ονειρευτεί με την ιστορία, να έχει περιθώριο για τις σημειώσεις του. Η Στέργια Κάββαλου μας συστήθηκε με το “Αλτσχάιμερ Trance” και παρά το γεγονός ότι καταπιάνεται (με επιτυχία) και με άλλα είδη, το διήγημα είναι ο χώρος της και ο χώρος μας. Γι’ αυτό “Κάτι κλαίει ακόμα” (Εκδόσεις Μωβ Σκίουρος), έτσι απλά και όμορφα.

Η Στέργια από την πρώτη στιγμή βρήκε το ύφος της και διαμόρφωσε τη λογοτεχνική της ταυτότητα. Αν μεταφέραμε τις εικόνες της στον κινηματογράφο, θα την τοποθετούσαμε στο “Νέο Κύμα” του γαλλικού σινεμά, θα τη βάζαμε δίπλα στους αδελφούς Νταρντέν και στον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο. Τα κείμενα της μοιάζουν με στυλιζαρισμένο πλάνο ενώ αφηγούνται σουρεάλ, γλυκόπικρες ιστορίες στην Ελλάδα του σήμερα. Ας επιμείνουμε λίγο στο κινηματογραφικό πεδίο σημειώνοντας πως τα διηγήματα της θα είχαν την ατμόσφαιρα του Λάνθιμου και το ύφος του Γιάννη Οικονομίδη. Η Στέργια αναγνωρίζει τα αποτυπώματα στο σώμα της πόλης και τα μεταφέρει σε μας σχεδόν όπως είναι. Η προσωπικότητα της περνάει στο κείμενο και τη βοηθάει να αφηγηθεί καλύτερα και πιο αποτελεσματικά τις ιστορίες της. Αν θέλετε να βάλετε μουσική, γιατί η Στέργια γουστάρει τη μουσική, βάλτε το MTV Uplugged in New York” των Nirvana. Γιατί αν “Κάτι κλαίει ακόμα” θέλει τη φωνή του Cobain που σε παγιδεύει και σε ταξιδεύει…

Αυτά τα διηγήματα είναι φτιαγμένα πάνω στους δρόμους των δακρύων, ξεσπάσματα λυτρωτικά που έχουν κάτι από το θράσος του Ρέιμοντ Κάρβερ. Διηγήματα γραμμένα σε φόντο κιαροσκούρο που όμως τα πρόσωπα οι κινήσεις, τα σώματα είναι ζωντανά, αληθινά, δίπλα μας. Οι χαρακτήρες μας επιτρέπουν να τους ανακαλύψουμε και η Στέργια είναι εκεί για να τους προστατεύσει από την αδιακρισία μας. Η Στέργια είναι εκεί για να περιποιηθεί τον ζωτικό τους χώρο, να τον πατινάρει και να μας κάνει θεατές-αναγνώστες του υπέροχα φτιαγμένου κόσμου της. Πρόσωπα σκορπισμένα, καρφιτσωμένα παντού, σαν χρωματιστές χριστουγεννιάτικες μπάλες που ψάχνουν φως για να λάμψουν. Το “Κάτι κλαίει ακόμα” είναι των αγαλμάτων η θορυβώδης, μελαγχολική μουσική…

“Κάτι κλαίει ακόμα” Εκδ.”Μωβ Σκίουρος”. Στ. Κάββαλου

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε αθλητική δημοσιογραφία και παρά την αγάπη και την ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία, συνεχίζει να ασχολείται με το αθλητικό ρεπορτάζ. Έχει εργαστεί σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικούς σταθμούς, κάνοντας βιβλιοπαρουσιάσεις