Kάναμε θόρυβο και είναι γεγονός [Ένα γράμμα για τις μέρες που ζούμε v.5]

Αυτές τις μέρες, νιώθουμε ότι θέλουμε να πούμε και να διαβάσουμε κάτι, πέρα από «σφιχτές αναλύσεις» ειδικών για την κατάσταση. Θέλουμε να φωνάξουμε, να μας ακούσουν πώς νιώθουμε. Θέλουμε να μπορέσουμε να σπάσουμε την απόσταση που πολλές φορές διαστρεβλώνει την ίδια την ουσία. Να μπορέσουμε να εξηγήσουμε, να μεταδώσουμε την κατάσταση εδώ στην Ελλάδα, σε δικούς μας ανθρώπους ακόμη (και ειδικά) αν μένουν πολύ μακριά…

Γι’ αυτό, συντάκτες «του Περιοδικού» γράφουν ένα γράμμα σε ένα φίλο ή μία φίλη τους, με σκοπό να μιλήσουν για τις παράξενες μέρες που ζούμε αυτή την εβδομάδα. Γι’ αυτό, σας καλούμε να γράψετε κι εσείς, οι αναγνώστες, ένα γράμμα σε αγαπημένο σας πρόσωπο, με αφορμή τούτες τις μέρες, και να το δημοσιεύσουμε στο Περιοδικό. Όποιος-όποια θέλει, στέλνει στο inbox της σελίδας μας στο fb.

Το πέμπτο γράμμα στέλνει ο Σήφης Ποτηράκης

Ρέθυμνο,  1/7/2015

Φίλε μου Δημήτρη,

Σου στέλνω γιατί είσαι από τους λίγους που θα καταλάβαιναν ακριβώς πως νιώθω τώρα που βρίσκομαι στο στρατόπεδο. Σε δέκα μέρες παίρνω την άδεια απολύσεως κι όμως κάτι μου λείπει, είμαι σα να κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα, δεν μπορώ να ησυχάσω.

Καθόμουν λοιπόν Παρασκευή βράδυ με τους συντρόφους να φάμε σε μια ταβέρνα και όπως η βραδιά έφτανε στο τέλος της, οι πιο «προχωρημένοι» με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης άρχισαν να  λένε κάτι για φοβερές εξελίξεις, δεν τα βρίσκουν με τίποτα, εκλογές τον Αύγουστο (μα έχουμε το κάμπινγκ ρε παιδιά!) και τελικά η μπίλια έκατσε στο δημοψήφισμα! Πληρώσαμε και φύγαμε. Όλοι έκαναν ήδη σχέδια για τις επόμενες μέρες… και εγώ; Τι θα κάνω, θα κάτσω στο στρατόπεδο ενώ όλα γύρω μου θα βράζουν;

Την επόμενη κιόλας το πρωί, αφού όποιον συναντούσα του έλεγα, ΟΧΙ ε; , πάω στο λοχαγό, του λέω:  «θέλω να φύγω 2-3 μέρες, υπάρχει πρόβλημα;» «όχι, τι πρόβλημα να υπάρχει, φύγε» μου απαντάει. Το μεσημέρι είχαν κοπεί όλες οι άδειες…

Ωραία! Και τώρα είμαι στο στρατόπεδο, ακούω λοχίες, λοχαγούς να κουβεντιάζουν, να διαφωνούν, να τσακώνονται. Δεν μπορώ να πω ότι εμφανώς οι περισσότεροι είναι με το ΝΑΙ, αλλά και να ήταν λογικό θα μου φαινόταν, σκατοφάρα τι περιμένεις. Πάντως είναι και μερικοί (λίγοι, και όχι αξιωματικοί…) που δίνουν μάχη για το ΟΧΙ, όχι βέβαια το δικό μας, το άλλο το ‘συριζαίικο’. Ευτυχώς όμως είμαστε πολλοί φαντάροι, έχω κάπου να μιλήσω, κάτι να πω, να μοιραστώ την χαρά μου που το Σύνταγμα πλημμύρισε από κόσμο, αλλά και την λύπη μου που δεν είμαι εκεί πλάι με τους συντρόφους μου που όλα αυτά τα χρόνια δίνουμε αδιάκοπα μάχες μαζί. Να συζητήσω με τους φαντάρους και για ένα άλλο ΟΧΙ από αυτό που νομίζουν ότι υπάρχει. Το ΟΧΙ της ρήξης, της εξόδου από την Ε.Ε. και το ευρώ, το ΟΧΙ σε κάθε συμφωνία, μνημόνιο, μέτρα και όπως αλλιώς τα βαφτίσουν και να σπάσουμε την άθλια και εμετική προπαγάνδα και την τρομοκρατία. Να πω για το ΟΧΙ στην ανεργία που μαστίζει τη νεολαία, ΟΧΙ στην φτώχεια που έχουν βυθίσει τις οικογένειες μας, ΟΧΙ στην εργοδοτική ασυδοσία, ΟΧΙ άλλα κέρδη για τα αφεντικά!

Είμαστε σχετικά αποκομμένοι, ο καθένας ανάλογα με τον κύκλο του στο facebook σχηματίζει και ανάλογη εικόνα, αλλά το συζητάει.  Οι περισσότεροι λοιπόν, στο λόχο μου, είναι  με το ΟΧΙ. Κάποιος το υπερασπίζεται με σθένος και ας με «έκραζε» που ασχολούμαι με την πολιτική! Ελάχιστοι είναι με το ΝΑΙ και κάνεις  δεν το υπερασπίζεται!  Την  πρώτη μέρα ένας φίλος μου λέει ρε τι θα γίνουμε, η μάνα μου πήγε και αγόρασε τρόφιμα, έβγαλε κάτι λίγα χρήματα που είχε, δεν είναι καλά τα πράγματα ε; (και τον είχα για σίγουρο). Είναι η πρώτη φορά που ένιωσα ότι ευτυχώς μου έκοψαν την άδεια…

Δεν ξέρω πως το ζουν έξω, σίγουρα καλυτέρα (και πιο κουραστικά…) από ό,τι εγώ αλλά ξέρω και είμαι πεπεισμένος ότι η νεολαία δεν αντέχει να ζει στο καλούπι που μας έχτισαν! Και νιώθω ότι, γίνει δεν γίνει το δημοψήφισμα, ότι και να βγει, εμείς το πρώτο ΟΧΙ το είπαμε, το φωνάξαμε, το διαδώσαμε, κάναμε θόρυβο και είναι γεγονός…

Το ξέρω αν και μακριά, είσαι μαζί μας,

Σήφης