Επιστολές αναγνωστών / Αναδημοσιεύσεις απόψεων

«Priapus Unlimited»

Μια φανταστική(;) συνεδρίαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου από το πολύ κοντινό μέλλον

| 01/04/2016

Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά στην συνεδρίαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου. Οι κυρίες σύμβουλοι αυτού του ανώτατου γνωμοδοτικού οργάνου του κράτους για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς είχαν σφιγμένα τα χείλη σε μια έκφραση θιγμένης ανωτερότητας, συγκρατημένης φρίκης και αδιατάρακτης αποφασιστικότητας.

Αντίθετα, οι αντιδράσεις των κυρίων συμβούλων ήταν ποικιλόμορφες. Κάποιοι είχαν κατεβασμένο το κεφάλι και προσποιούνταν ότι έβλεπαν κάτι στο κινητό τους, προσπαθώντας, στην πραγματικότητα, να συγκρατήσουν το νευρικό γέλιο τους. Κάποιοι άλλοι, κοιτούσαν με γουρλωμένα μάτια αγνής έκπληξης και πανικού, μάλλον προς την φανταστική κατεύθυνση της προσωπικής τους ουτοπίας.

Η πρόεδρος του οργάνου, εκπαιδευμένη χρόνια στις άγραφες, συμβατικές συμπεριφορές του δημοσιοϋπαλληλικού σύμπαντος, έδειχνε να αντιμετωπίζει το θέμα της έγκρισης, ή μη, της παράστασης με τίτλο, «Priapus Unlimited», με τον ίδιο, υπηρεσιακό τρόπο, που θα διεκπεραίωνε μια τυπική διαδικασία.

«Σας θυμίζω, αν και φαντάζομαι ότι είναι σαφές σε όλους και όλες, πως εξετάζουμε το θέμα αποκλειστικά από την πλευρά του αρχαιολογικού νόμου και δεν επεκτεινόμαστε στο περιεχόμενο της παράστασης για το οποίο είμαστε αναρμόδιοι» είπε η πρόεδρος, σπάζοντας την απόλυτη σιωπή και κοιτώντας καθέναν και καθεμία από τα μέλη του ΚΑΣ ξεχωριστά. «Η παράσταση αποτελεί επιλογή του Διεθνούς Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και προσωπικώς του κου, Jan Fabre» (γαλλική προφορά) «γίνεται σε συνεργασία με διεθνείς καλλιτεχνικούς οργανισμούς και τα χρονοδιαγράμματα είναι εξαιρετικά σφιχτά ώστε να μην επιτρέπουν καθυστερήσεις στην γνωμοδότηση».

«Μα, κυρία πρόεδρε, εδώ δεν πρόκειται για μυθολογική αναφορά, αλλά για μυθολογικό άλλοθι, ώστε να παρουσιασθούν παλλόμενα, αληθινά πέη στην Επίδαυρο! Συνάδουν τα αληθινά πέη – παλλόμενα, μάλιστα, επαναλαμβάνω και ούτε καν ελληνικά!– με το μνημείο;» ξέσπασε ένα άρρεν μέλος του Συμβουλίου χτυπώντας αποφασιστικά το χέρι στο τραπέζι.

«Κύριε Σύμβουλε! Την γλώσσα σας παρακαλώ!» απάντησε η πρόεδρος. «Στο συνοδευτικό σημείωμα αναφέρει ότι “οι ερμηνευτές – «πολεμιστές της ομορφιάς» – αποσκοπούν και στη γεφύρωση των ορίων. Πασχίζουν για το ασύλληπτο, το ανέφικτο, κατά τη διάρκεια αυτών των μαγικών στιγμών μέσα σε ένα έργο τέχνης. Σε κάθε έργο τέχνης, ψάχνω για αυτά τα loci της οριακότητας, τις στιγμές της παράβασης*».

«Η γλώσσα μας μάρανε! Οχι οι ξεβράκωτοι!» ξεσπάθωσε μία σύμβουλος. «Και ποιοι διεθνείς “καλλιτεχνικοί οργανισμοί”; Είδατε τον φάκελο; “Σύμπραξη “Moulin Rouge” – “Folies Bergère” με μέγα χορηγό το “Playboy” και την ευγενική χορηγία των προφυλακτικών “Don’t Worry”! Μόνο τα “studio” του Μεταξουργείου και του Κεραμεικού λείπουν!».

«Στούντιο;» αναρωτήθηκε χαμηλόφωνα ο διπλανός της.

«ΜΠΟΥΡΔΕΛΑ!» ούρλιαξε η σύμβουλος κοιτάζοντάς τον άγρια.

«Κυρία Σύμβουλε! Ευπρεπώς παρακαλώ!» φώναξε η πρόεδρος.

«Και σιγά τα χρονοδιαγράμματα!» σήκωσε μπαϊράκι ένα άλλο μέλος. «Μπας έχουν ετοιμαστεί κοστούμια; ΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!!!».

«Κύριε Σύμβουλε!».

«Και αυτά τα μεγάλα ροζ και φούξια μαξιλάρια του σκηνικού πρέπει να μεταφέρονται πανεύκολα! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!!» συμπλήρωσε ξεκαρδισμένος ο διπλανός του.

«Κι εσείς..;» ψέλλισε εξουθενωμένη η πρόεδρος.

«Ποια “loci της οριακότητας” κυρία πρόεδρε;» πετάχτηκε ένα άλλο μέλος. «Μόνο pu…»… «ΜΗΗΗΗ!!!!!»…. «…ci υπάρχουν εδώ μέσα!».

«Για να μην πω τώρα τί “γεφυρώνεται”…» μουρμούρισε ο απέναντί του.

«Για να το λήγουμε: Θέλετε να μας κράξουν για αρτηριοσκληρωτισμό, αναχρονιστικότητα, άγνοια της καλλιτεχνικής υπέρβασης του μεταμοντερνισμού και λογοκρισία;» ρώτησε κοφτά η πρόεδρος.

«ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ!!!!!»

* Πραγματικό απόσπασμα του ίδιου του Fabre από το σημείωμά του για την ανάληψη της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του Φεστιβάλ, προσαρμοσμένο, φυσικά, στις ανάγκες του κειμένου

Γεννήθηκε – και αυτή είναι μία από τις ελάχιστες βεβαιότητες που έχει – το 1970. Πουλούσε την εργατική του δύναμη επί χρόνια στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό Τύπο. Μέχρι που του έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι ήταν το μόνο πράγμα που φοβόταν. Τώρα «αναρρώνει» στο Περιοδικό. Ελπίζει, για πάντα.