Steve Wynn: "Πώς φτάσαμε εδώ;" // Συνέντευξη Dream Syndicate

Η δισκογραφική επάνοδος, το μέλλον του γκρουπ κι ένα άλμπουμ για την εποχή μας και το άγχος της

| 01/11/2017

Λίγες εβδομάδες μετά τη δισκογραφική επάνοδο των Dream Syndicate και λίγες μέρες πριν την επανεμφάνισή τους μπροστά στο αθηναϊκό κοινό, ο Παναγιώτης Μπάρλας συνομιλεί με τον Steve Wynn, για Το Περιοδικό. (Στη φωτό εξωφύλλου οι Dream Syndicate με την πιο πρόσφατη (και μακροβιότερη!) σύνθεσή τους  – φωτό Chris Sikich)

Tο καλοκαίρι του 2013, σε μια ταβέρνα στα Πετράλωνα, ο Steve Wynn (λίγες ώρες μετά την πρώτη –μετά από δεκαετίες- επανεμφάνιση των Dream Syndicate στην Αθήνα) με διαβεβαίωνε πως η μπάντα θα έμπαινε ξανά σε στούντιο ηχογράφησης για να κυκλοφορήσει νέο υλικό μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια! Οι φίλοι της μπάντας περίμεναν πως θα κυκλοφορούσε νέο άλμπουμ πολύ νωρίτερα. Φαίνεται, όμως, πως ο Wynn και η παρέα του δεν βιάστηκαν καθόλου. Οι Dream Syndicate, αψηφώντας τις σύγχρονες τάσεις στο μουσικό promotion, αδιαφόρησαν επιδεικτικά για την εφήμερη ψηφιακή ευαρέσκεια και την εξαργύρωσή της μέσω παροδικών εντυπώσεων. Έτσι, έκαναν αυτό που ξέρουν καλά οι μουσικοί που έρχονται από τις αναλογικές εποχές του rock’n’roll: απλά …πήραν το χρόνο τους!


Πώς φτάσαμε εδώ ;


Όπως λένε και οι ίδιοι, αυτή η καθυστέρηση ήταν μια συνειδητή απόφαση. Είχαν ανάγκη να ανακτήσουν τη χημεία τους μέσα από συχνές ζωντανές εμφανίσεις, ώστε να αισθανθούν απόλυτα έτοιμοι πριν ηχογραφήσουν τα νέα τους τραγούδια. Ο τίτλος του νέου τους δίσκου (“How did I find myself here?”) αποτέλεσε και το πρώτο ερώτημα της πρόσφατης συζήτησής μου με τον ιθύνοντα νου μιας από τις σπουδαιότερες μπάντες του αμερικάνικου rock: Πώς βρέθηκαν εδώ ο Steve Wynn και οι παλιόφιλοί του; Πώς ήταν αυτή η τελευταία πενταετία από την επανασύνδεση των Dream Syndicate; Ο Steve, στη διάρκεια του πρώτου πρωινού του στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο, αμέσως μετά την εναρκτήρια εμφάνιση για τη νέα ευρωπαϊκή περιοδεία των Syndicate, ατενίζει τον παγωμένο ορίζοντα του Όσλο και λέει σχετικά:

“Ήδη από το 2012 που επανασυνδεθήκαμε, λειτουργήσαμε σαν μια καλή μπάντα σε περιοδεία. Δεν θυμάμαι τον ακριβή αριθμό, αλλά δώσαμε πάνω από 50 συναυλίες και σε κάθε μία από αυτές γινόμασταν καλύτεροι. Παράλληλα, αναπτύσσαμε το νέο μας ήχο και διαμορφώναμε το κλίμα του επερχόμενου δίσκου μας. Πρόκειται για στοιχεία που βασίζονταν σε όλα όσα είχαμε κάνει παλιότερα, αλλά ήταν επίσης εντελώς νέα κατά έναν τρόπο.”

Είναι αλήθεια πως η φρεσκάδα, η ενέργεια και η δημιουργική ορμή του νέου δίσκου θα ικανοποιήσουν τους πολλούς οπαδούς της μπάντας, αλλά ταυτόχρονα θα της προσφέρουν και τη δυνατότητα να ανανεώσει το κοινό της, αφού το “How did I find myself here?” μπορεί να προσελκύσει και νεότερους ακροατές στα live τους. Όπως ξέρει καλά το ελληνικό κοινό, οι συναυλίες είναι το πεδίο που αυτοί οι απίθανοι αμερικάνοι κερδίζουν πάντα τον κόσμο, με την ψυχή και τον ιδρώτα τους!

“Θελήσαμε να μπούμε στο στούντιο ώστε να αποτυπώσουμε αυτό που κάνουμε ΤΩΡΑ και επίσης να προσθέσουμε καινούργια τραγούδια στο συναυλιακό μας ρεπερτόριο” συνεχίζει ο Steve. “Έγραψα όλα τα τραγούδια ειδικά για αυτό το δίσκο, εκτός από ένα που είχε αρχίσει να δουλεύεται στους πρώτους μήνες ζωής της μπάντας, το 1982. Βέβαια και αυτό υπέστη πολλές αλλαγές στη διάρκεια της προετοιμασίας του νέου δίσκου… Πάνω απ’ όλα, συμφωνήσαμε πως αν δεν μας άρεσε το αποτέλεσμα των ηχογραφήσεων δε θα το κυκλοφορούσαμε. Ξέραμε πόσο σημαντικό ήταν και για τους fans μας, αλλά κυρίως ΓΙΑ ΕΜΑΣ, να φτιάξουμε σωστά το νέο μας άλμπουμ. Η αλήθεια είναι πως, από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα που αρχίσαμε να παίζουμε μέσα στο στούντιο, νιώθαμε όλοι πολύ καλά και τα πράγματα πήγαν από το καλό στο καλύτερο. Ίσως αυτό να είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ στη δισκογραφία των Dream Syndicate”.

02 - Οι Dream Syndicate επί σκηνής στη Φιλαδέφλεια τον προηγούμενο Μάιο (φωτό Chris Sikich)

Οι Dream Syndicate επί σκηνής στη Φιλαδέλφεια τον προηγούμενο Μάιο (φωτό Chris Sikich)

Δύσκολα θα το πουν αυτό οι παλιοί φαν, κυρίως επειδή τα υπέροχα νέα τραγούδια δεν έχουν προλάβει, στις λίγες εβδομάδες από την κυκλοφορία τους, να “κυλήσουν” μέσα τους. Βλέπετε, η διαχρονική δύναμη των συνθέσεών τους είναι ότι προσφέρουν αφηγήσεις που κινούνται παράλληλα με τη ζωή μας, μέχρι που γίνονται αναπόσπαστο soundtrack για τις μέρες και (κυρίως) τις νύχτες μας. Η νέα κυκλοφορία των Dream Syndicate επιχειρεί μια εκλεκτική ανανέωση των πιο όμορφων συνειρμών της μικρής δισκογραφίας του γκρουπ. Δε θα μπορούσε να είναι και αλλιώς, καθώς το πνεύμα των παλιών τραγουδιών έμεινε ζωντανό στη διάρκεια του χρόνου, κυρίως χάρη στις συναυλίες που έκανε ο Steve Wynn (ως solo καλλιτέχνης ή με τα άλλα σχήματά του), όπου πάντα υπήρχε χώρος για κάποια από τα πιο λατρεμένα τραγούδια του “Συνδικάτου του Ονείρου”.


Ο νεοσύλλεκτος και οι βετεράνοι


Η ιστορία της μπάντας σημαδεύτηκε από κρίσιμες αναδιατάξεις της σύνθεσής της πριν από κάθε δισκογραφικό βήμα. Σήμερα, μετά από πέντε χρόνια σταθερής συνύπαρξης και συνεχών περιοδιών, η παρούσα σύνθεση αποτελεί τη μακροβιότερη βερσιόν των Dream Syndicate! Ο Steve γελάει: Αυτό έχει πλάκα! Αυτή είναι ΟΝΤΩΣ η μακροβιότερη σύνθεσή μας. Αυτό είναι κάτι που συνειδητοποίησα μόλις πρόσφατα. Πώς βρεθήκαμε εδώ;”.

(photo by Matt Condon / @arcane93)

(φωτό:  Matt Condon)

Σε αυτή τη νέα ευφορική περίοδο του γκρουπ, συναντάμε και ένα μέλος που, αν και είναι νέα προσθήκη για τους Syndicate, αποτελεί έναν από τους παλιότερους και σταθερότερους συνεργάτες του Wynn στην εκτός “Συνδικάτου” καριέρα του. Ο λόγος για τον Jason Victor, τον κιθαρίστα που συμπληρώνει απίστευτα το παίξιμο του Wynn σε κάθε ηλεκτρικό live του τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι υπερβολή αν πούμε πως ο Jason είναι η κύρια πηγή ενέργειας στο νέο δίσκο, όπου οι κιθάρες είναι πραγματικά ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΕΣ!

“Είναι ο τέλειος κιθαρίστας για αυτή τη μπάντα”, λέει ο Steve εκπέμποντας ένα μείγμα χαράς και περηφάνιας. “Πάντα ήταν τέλειος κιθαρίστας. Και, ναι, έχουμε παίξει μαζί για πάνω από δέκα χρόνια και έχουμε μια φυσική χημεία μεταξύ μας. Νομίζω πως έχει παίξει κάθε τραγούδι των Dream Syndicate σε κάποια συναυλία με τα σχήματα στα οποία συνεργαστήκαμε. Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη που όλα ταίριαξαν τόσο καλά. Ο Dennis και ο Mark αγάπησαν από την πρώτη στιγμή τόσο το παίξιμό του, όσο και το πραγματικά διεστραμένο χιούμορ του! Προσέθεσε πολλά στοιχεία στο νέο μας δίσκο. Πρόκειται απλώς για έναν από τους κορυφαίους κιθαρίστες εκεί έξω και δε μοιάζει με κανέναν από όσους ξέρω.”


Ήπιες πτήσεις και ξεσπάσματα


Θυμάμαι δυο τραγούδια του νέου δίσκου, το υπέροχο “Glide” όπου μια υποδειγματικά ενηλικιωμένη ποπ μελωδία συνοδεύει ένα ρεφραίν που περιγράφει μια γλυκιά αιώρηση χωρίς θεαματικές κορυφώσεις, αλλά και χωρίς απότομες προσγειώσεις. Το δεύτερο κομμάτι που του αναφέρω είναι το δυναμικό “Out of our heads”, όπου μοιάζει να περιγράφει το απόλυτο ξεσάλωμα. Μήπως ήρθε η στιγμή να μιλήσουμε για τις προοπτικές της μπάντας στο απώτερο μέλλον; Τι προσδοκούν από αυτή την επιστροφή τους; Είναι ένα ξέσπασμα ή μια ήπια ευχάριστη πτήση; Πρόκειται για μια καλοσχεδιασμένη κίνηση καριέρας, ή για μια έκρηξη δημιουργικού ενθουσιασμού;

Ο Steve δεν αρέσκεται σε βαρύγδουπες δηλώσεις: Θα το πάμε απλώς βήμα-βήμα, από συναυλία σε συναυλία, ίσως και από ηχογράφηση σε ηχογράφηση, φροντίζοντας να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή. Είναι, επίσης, ένα σχεδόν ιερό καθήκον μας προς τους οπαδούς μας. Μας δείχνετε τόση αγάπη και αφοσίωση που αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να σας τα ανταποδώσουμε με κάτι πραγματικά ιδιαίτερο. Όλη αυτή η φάση μας γεμίζει και μας εμπνέει. Πάνω από όλα ξέρουμε πως έχουμε την ελευθερία να ξεπεράσουμε τα όρια μας, να ξεσκάσουμε και (για να το πω με στίχους από το ‘Out of our heads’, που χρησιμοποίησες κι εσύ) “αυτό με κάνει να νιώθω καλά, πολύ-πολύ καλά”!


Μοντέρνο άγχος και διαχρονικές επιρροές


Στο “80 West”, ένα από τα κορυφαία κομμάτια του νέου άλμπουμ, ο Wynn τραγουδάει “Had me a dream for 30 years, but it changes just as easily as shifting gears, the only thing that scares me more than getting caught, is to stop and think about the lies I bought”. Πρόκειται για αυτοβιογραφική αναφορά; Αν ναι, πόσα ψέματα αγόρασε ο ίδιος και πόσο ακριβά τα πλήρωσε, στα σχεδόν τριάντα χρόνια που οι Syndicate ήταν ανενεργοί;

Απαντά γελώντας:Χαχαχαχα!! Ένας συγγενής μου, μόλις άκουσε το νέο άλμπουμ ,με ρώτησε: “Steve, είσαι OK; Χρειάζεται να ανησυχούμε;”, όμως δεν γράφω πάντα για τον εαυτό μου. Στην πραγματικότητα, οι στίχοι στο νέο μας άλμπουμ αναφέρονται στην εποχή που ζούμε. Στο πού βρισκόμαστε από κοινωνική και πολιτική άποψη. Είναι ένα ντοκουμέντο της εποχής μας, του μοντέρνου άγχους, της ανάγκης μας να κατανοήσουμε όσα βιώνουμε και της ικανότητάς μας να το κάνουμε. Κάποιες φορές νιώθω κι εγώ ένα τέτοιο άγχος, αλλά δεν με ανησυχεί καθόλου. Όπως είπε και ο Pete Townshend, “ I just pick up my guitar and play, just like yesterday”!

Το “80 West” είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια του νέου άλμπουμ των D.S. και μου έφερε στο μυαλό αποσπάσματα αγαπημένων noir μυθιστορημάτων, αλλά και σκηνές από crime movies. Σκέφτηκα πως θα ταίριαζε πολύ στο soundtrack μιας αστυνομικής τηλεσειράς τύπου True Detective. Πόσο επηρεάζονται οι συνθέσεις και η στιχουργία του Wynn από άλλες μορφές τέχνης; Ποια θεωρεί τη μέγιστη επιρροή στη μουσική του σε βάθος χρόνου; Αποφεύγοντας με χαρακτηριστική αδιαφορία τις τηλεοπτικές αναφορές του ερωτήματός μου, ο αγαπημένος μουσικός πάει κατευθείαν στο ζουμί: “Εμπνέομαι εξίσου από ένα σπουδαίο βιβλίο, ή μια ταινία, ή ακόμη και από την ίδια τη Νέα Υόρκη. Απλώς βγαίνεις από την πόρτα σου και είναι όλα εκεί: Τα επόμενα δέκα τραγούδια σου ζουν στα οικοδομικά τετράγωνα τα οποία περιδιαβαίνεις. Από μια άποψη, θα έλεγα πως η Νέα Υόρκη –και ειδικά η περιοχή του Queens, όπου έχω μετακομίσει εδώ και λίγα χρόνια- ασκεί πιθανότατα τη μεγαλύτερη επιρροή στη  μουσική μου.”

Steve-Wynn-σε-live-των-Dream-Syndicate-στη-Φιλαδέφλεια-τον-προηγούμενο-Μάιο-φωτό-Matt-Condon

Ο Steve Wynn σε live των Dream Syndicate στη Φιλαδέλφεια τον προηγούμενο Μάιο (φωτό Matt Condon)


Πολύτιμες συμβουλές


Εξακολουθώντας να ψάχνω αυτοβιογραφικές αναφορές στα νέα του τραγούδια, του θυμίζω πως έχει περάσει σχεδόν τα τρία τέταρτα της ζωής του παίζοντας μουσική, ενώ τα 36 από τα 57 του χρόνια προσπαθεί να βιοποριστεί από την τέχνη του. Ποια θεωρεί την πιο σοφή του απόφαση όλα αυτά τα χρόνια και ποιο το μεγαλύτερο λάθος του;

“Προσωπικά, δέχομαι όλα όσα έχω κάνει ως τους παράγοντες που διαμόρφωσαν το πώς βρέθηκα εδώ. Και μου αρέσει το σημείο όπου βρίσκομαι. Θα ήθελα να είχαμε κυκλοφορήσει περισσότερους δίσκους με την original σύνθεση της μπάντας. Αυτό είναι όλο. Αλλά πιστεύω πως μπορούμε να αναπληρώσουμε αυτό το κενό τώρα. Όσο για τις αποφάσεις μου που θεωρώ σοφές, νομίζω πως έκανα τη μουσική που ήθελα να ακούω και σχεδόν πάντα αδιαφορούσα για τις τάσεις κάθε εποχής και για το τι θα περίμενε ο κόσμος. Αυτό αποδείχτηκε επωφελές σε βάθος χρόνου, αν και κατά περιόδους μου προκάλεσε δυσκολίες. Ξέρεις, συχνά με ρωτάνε αν έχω κάποια συμβουλή για τις νέες μπάντες που ξεκινούν τώρα. Λέω πάντα το ίδιο: Να θυμάστε πως έχετε πάντα δίκιο. Ακόμη κι όταν κάνετε λάθος. Αν σας φαίνεται σωστό, τότε είναι σωστό και μην επιτρέψετε σε κανέναν να το αμφισβητήσει. Ακολουθήστε την καρδιά σας και τον ήχο που ακούτε μέσα στο κεφάλι σας. Φτιάξτε τον ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΔΙΣΚΟ και θα τα πάτε μια χαρά.”

Ο Steve Wynn στο ακουστικό live του στο Corto Maltese, στου Ψυρρή, το 2003 (φωτό Φαίη Παπαντωνάκη)

Ο Steve Wynn στο ακουστικό live του στο Corto Maltese, στου Ψυρρή, το 2003 (φωτό Φαίη Παπαντωνάκη)

 


Ο μουδιασμένος εθισμός


Επαναφέροντας την κουβέντα στο πρόσφατο νέο άλμπουμ τους, του αποκαλύπτω πως θεωρώ το πανέμορφο “Like Mary”, το κομμάτι που πλησιάζει περισσότερο τον ήχο που καθιέρωσε στη σόλο καριέρα του και παίρνω την εξής απάντηση: “Αυτό είναι πολύ αστείο. Πολλοί άνθρωποι μου είπαν ακριβώς το ίδιο για το συγκεκριμένο τραγούδι. Η ειρωνία είναι πως αυτό είναι το μόνο τραγούδι του δίσκου που πρωτογράφτηκε το 1982.”

Ξεπερνώντας γρήγορα την έκπληξη, συνεχίζω να του μιλάω για το τραγούδι που περιγράφει ανθρώπους που μιλούν χωρίς να ακούνε, αλλά και κάποιους που ξόδεψαν τις ζωές τους σε μια διστακτική αναμονή. Αν και αναφέρεται προφανώς σε άλλους, πιο χειροπιαστούς τρόπους φυγής και παραίτησης, το “Like Mary” μου έφερε στο μυαλό τη σύγχρονη πραγματικότητα των social media. Πώς αισθάνεται ένας βετεράνος μουσικός σε αυτό το εικονικό σύμπαν, όπου το image μοιάζει να επιδρά όλο και πιο βαθιά στην επιτυχία;Είναι ένα πραγματικά λυπηρό τραγούδι, αλλά μου αρέσει πολύ το ότι ο χαρακτήρας που περιγράφω κατορθώνει τελικά να κάνει ένα είδος υπέρβασης, μέσω κάποιας διαφυγής, θανάσιμης ή άλλου είδους… Όσο για τα social media, υπάρχει ένας παράξενος συνδυασμός επαφής και αποσύνδεσης. Ένας μουδιασμένος εθισμός και ένας εργαστηριακά τυποποιημένος ενθουσιασμός, ενσωματωμένα όλα στον κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Αισθάνομαι πως όλοι περιτυλλίγουμε τους εαυτούς μας με κάτι τεχνητό, ώστε να μπορέσουμε να προστατευτούμε από ό,τι βρίσκεται μπροστά μας. Αλλά ας μη μείνουμε σε κάτι τόσο νοσηρό. Έχουμε ακόμη κάμποση ζωή να ζήσουμε.”


Όταν η Kendra ξανασυνάντησε τον Steve…


Αυτό μοιάζει να ισχύει και για την ίδια την μπάντα. Στην έναρξη μιας νέας ευρωπαϊκής περιοδείας, ποια είναι τα επόμενα βήματα του Συνδικάτου των Ονείρων; Η δισκογραφική επάνοδος σηματοδοτεί έναν κύκλο που δεν θα τελειώσει, όπως τραγουδά και στην κιθαριστική απογείωση του “Circle”; Όπως πάντα, ο Steve είναι σαφής και ξεκάθαρος: “Είναι ένας αργός κύκλος που σταματάει και ξεκινά, αλλά ποτέ δεν τελειώνει αληθινά. Το έχω μάθει αυτό πλέον. Μπορείς να απομακρυνθείς από κάτι, αλλά μπορείς να επιστρέψεις πάντα. Ή σχεδόν πάντα, τέλος πάντων… Σίγουρα θα ηχογραφήσουμε κι άλλο δίσκο, ελπίζω πολύ σύντομα. Και θα κάνουμε και περισσότερες συναυλίες, φυσικά.”

Kendra-Smith - φωτο: David Arnoff

Kendra-Smith – φωτο: David Arnoff

Όσο κι αν απομακρυνθείς από κάτι, δεν αποκλείεται να ξαναγυρίσεις… Αυτό έγινε και με την Kendra Smith, ιδρυτικό μέλος και μπασίστρια του γκρουπ στο μνημειώδες “Days Of Wine And Roses”. Ο δίσκος κλείνει με το velvetικό ‘Kendra’s Dream’, στο οποίο η υπέροχη Kendra τραγουδά δικούς της στίχους, φτιάχνοντας την απόλυτη γέφυρα ανάμεσα στο δυναμικό παρόν και τις ζωογόνες ρίζες του ήχου των Dream Syndicate. Να περιμένουμε κι άλλες συμμετοχές της Kendra σε κομμάτια της μπάντας, ή αυτό το κομμάτι ήταν μια μοναδική περίπτωση; Ο Steve δηλώνει “έκπληκτος και πανευτυχής που συνέβη αυτό” και συνεχίζει: “Απλώς έφτασα σε ένα αδιέξοδο με το συγκεκριμένο τραγούδι και αποφάσισα ότι η φωνή και το πνεύμα της Kendra ήταν το σωστό στοιχείο για αυτό που είχαμε. Όμως, δεν πίστευα ότι θα το κάνει. Απλώς την ρώτησα – είχαμε είκοσι ολόκληρα χρόνια να συναντηθούμε από κοντά, αν και εξακολουθούσαμε να επικοινωνούμε- και ήμουν τόσο έκπληκτος όταν ήρθε με τους όμορφους στίχους της και την υπέροχη ερμηνεία της. Ποιός ξέρει; Ίσως στο μέλλον να κάνουμε περισσότερα πράγματα μαζί της, αλλά, προς το παρόν, είμαι χαρούμενος που την έχουμε σε αυτό το δίσκο.”

Ένας άλλος παλιόφιλος που συμμετέχει στη δισκογραφική επάνοδο των D.S. είναι ο Chris Cacavas (ο ελληνικής καταγωγής οργανίστας των θρυλικών Green On Red) ο οποίος προσθέτει κρίσιμες πινελιές σε πολλές στιγμές του άλμπουμ. Από τη δομική παράλληλη μελωδία του “Filter Me Through You” ως τα αλά-Manzarek περάσματά του στο ομότιτλο τραγούδι του δίσκου, ο Chris ακούγεται περισσότερο από ποτέ σαν μόνιμο μέλος της μπάντας. “Ο Chris θα είναι μαζί μας σε όλη την ευρωπαϊκή μας περιοδεία, άρα και στην Αθήνα”, λέει ο Wynn, θεωρώντας πως η ελληνική καταγωγή θα κάνει τον Cacavas να “νιώθει σαν στο σπίτι του στην Αθήνα”. Να περιμένουμε στην επερχόμενη συναυλία και την άλλη παλιά συνεργάτιδά του, την Linda Pitmon; “Όχι, η Linda δεν θα τα καταφέρει αυτή τη φορά, αλλά σίγουρα θα ξαναβρεθεί μαζί μου σύντομα. Νομίζω, επίσης, πως μια συναυλία των Baseball Project στην Ελλάδα θα ήταν ωραία. Έτσι δεν είναι;”. Προτίμησα να μην απαντήσω, ελπίζοντας να βρεθεί ο Έλληνας διοργανωτής που θα απαντήσει εμπράκτως για το side project ενός από τους πιο αγαπημένους μουσικούς του εγχώριου κοινού.

(photo by Matt Condon / @arcane93)

(φωτό: Matt Condon)


Ραντεβού στην Αθήνα…


Για το κλείσιμο η πιο αναμενόμενη ερώτηση: Τι να περιμένουμε στο live του ερχόμενου Σαββάτου; Θα είναι μια εκτεταμένη παρουσίαση του νέου υλικού, ή θα απολαύσουμε και κάποια από τα παλιά πολυαγαπημένα τραγούδια τους; “Παίζουμε πολλά κομμάτια από το νέο δίσκο”, απαντά με ειλικρίνεια ο Wynn. “Μας αρέσουν και φαίνεται πως αρέσουν πολύ και στον κόσμο. Βγαίνουν υπέροχα όταν τα παίζουμε ζωντανά, αλλά να περιμένετε σίγουρα και πολλά παλιά αγαπημένα. Στην πραγματικότητα, έχουμε τη χαρά να ξαναπαίζουμε πολλά από τα τραγούδια στα οποία είχε παίξει ο Chris για πρώτη φορά – όπως το “Whatever You Please”, το οποίο παίξαμε χθες το βράδυ στο Όσλο και ήταν όμορφα!”

Το Σάββατο 4 Νοεμβρίου, λοιπόν, έχουμε ραντεβού στο Fuzz Club με μια από τις ελάχιστες ενεργές μπάντες που δικαιούνται να ονομάζονται underground θρύλοι. Αν τους έχετε δει, ξέρετε. Αν δεν τους έχετε δει, τολμήστε να χαρίσετε στους εαυτούς σας μια σπουδαία συναυλιακή εμπειρία.

dream-syndicate-50x70-B.jpeg-copy

To Ηow Did I Find Myself Here? κυκλοφορεί από την Anti-.
Οι Dream Syndicate εμφανίζονται στην Αθήνα στις 4/11. στο Fuzz Club
με support τους Dustbowl (€27, 25, 23)