Κριτική κινηματογράφου

«Parasite»: Τον Bong Joon-ho οφείλουμε πλέον να τον γνωρίζουμε όλοι…

Ο Bong Joon-ho όσο εμείς αναρωτιόμαστε αν συνεχίζει να υπάρχει ξεκάθαρα πολιτικό σινεμά σε κάθε του ταινία μας διαψεύδει. Επιβεβαιώνει πως υπάρχουν καλλιτέχνες που δεν το βουλώνουν. Που είναι σαφείς, συγκεκριμένοι, ουσιαστικοί, στοχοπροσηλωμένοι.

Ενήλικοι στην Αίθουσα… αλλά ο κόσμος στην απέξω

Η συζήτηση αργά ή γρήγορα θα ξεκινούσε. Έχοντας τώρα την δυνατότητα να δούμε την ταινία, η συζήτηση μπορεί να γίνει πλέον επί του προκειμένου. Αν και (θα) συνεχίζεται να μην γίνεται επί της ουσίας. Ίσως γιατί η ουσία απέχει σοβαρά από την επιφανειακή διαμάχη που και η ίδια η ταινία του Κώστα Γαβρά συνειδητά συντηρεί για τις μέρες που όλοι ζήσαμε.

Γιατί μας μπερδεύεις κύριε Tarantino;

Είμαι υπέρ του Tarantino και θα βάλω στην νέα του ταινία τέσσερα αστεράκια. Λογικό θα ήταν να ξεκινάει με αυτόν τον τρόπο μια παρουσίαση ταινίας….

«Capernaum»: η κοινωνικά επιβαλλόμενη απεμπόληση της παιδικότητας

Είναι έγκλημα κατά της ανθρώπινης φύσης το να επιβάλλεται με κάθε τρόπο –εμμέσως ή μη- η απεμπόληση της παιδικότητας. Αυτό κρατώ από την ταινία –μιας και αφηγηματικά είναι άρτια και ίσως εκμεταλλεύεται την πραγματικότητα σε πρώτο επίπεδο για να συγκινήσει- και χαίρομαι που το επανέφερε στη συζήτηση. Είναι μιζέρια ένα παιδί να λέει: «Σκατά είναι η ζωή. Πιο βρώμικη και από τα παπούτσια μου».

«The Favourite» του Γιώργου Λάνθιμου: χλευασμός της θλιβερής γελοιότητας της κάθε εξουσιαστικής κοινωνίας

Ο Λάνθιμος δημιούργησε με την τελευταία του ταινία την πιο ώριμη κινηματογραφική δουλειά του πάνω στο κυρίαρχο θέμα που τον απασχολεί μονίμως: Οι έννοιες της δύναμης, της ιδιοκτησίας (υλικών και ανθρώπων), της ταξικότητας και της εξουσιαστικότητας, αυτή την φορά χλευάζονται μέσα από την θλιβερή τους υπόσταση που καταδιώκουν ως σήμερα τις δυτικές κοινωνίες.

Burning: ταινία που δεν μυρίζει τσιχλόφουσκα αλλά φλόγα

Είναι σκληρή στα νοήματα της. Είναι ξεκάθαρη. Δεν δικαιολογεί τίποτε. Κρίνει συμπεριφορές. Συμπεριφορές που είναι πασιφανείς σε κάθε μέρος του σύγχρονου κόσμου και της σύγχρονης κουλτούρας μας.

«Roma» του Alfonso Cuarón: συγκλονιστικός κινηματογράφος & αυτοβιογραφική πολιτική τοποθέτηση

Το «Ρόμα» είναι μια ταύτιση με μια ολόκληρη εποχή, με την κοινωνική κατάσταση του μεξικάνικου λαού, τον πόνο ενός ολόκληρου έθνους και την θέση του στην ιστορία. Μια αναφορά στο πραγματικό Μεξικό. Το «Ρόμα» είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ του Cuarón –και παρομοίως δικό μας ως κοινό- στους ανθρώπους του, στο Μεξικό γυναίκα. Το θεμέλιο του Μεξικού είναι η γυναίκα. Το «Ρόμα» είναι συγκλονιστική ταινία αισθητικά, συναισθηματικά, νοητικά. Είναι μια πολιτική τοποθέτηση μέσα από την δύναμη και την αυθεντικότητα της τέχνης του κινηματογράφου.

«Κλέφτες καταστημάτων»: Δεν κλέβουν. Αποκτούν ζωή.

Οι κλέφτες ποδηλάτων γίνονται κλέφτες καταστημάτων. Ο Βιτόριο Ντε Σίκα βρίσκει στον Hirokazu Kore-eda την συνέχεια των κοινωνικών του προβληματισμών. Μιλάει για τους φτωχούς και για το δικαίωμα τους να αγαπούν ειλικρινά, τρυφερά και ουσιαστικά. Η ταινία δείχνει ηθική υπεροχή για αυτό τον λόγο και για ακριβώς τον ίδιο λόγο λοιπόν είναι ταινία πολιτική.

Το σινεμά σε flashback | Dersu Uzala | Akira Kurosawa

Ο Dersu Uzala αποτελεί το σύμβολο της αργής και βασανιστικής μεταστροφής του ελεύθερου σε αλλοτριωμένου: αυτού που όλο και σκύβει, όλο και συρρικνώνεται. Ο Dersu είναι το αρχέγονο πνεύμα που σπαράζει σκλαβωμένο σε όλη την διαδρομή συνύπαρξης με τον «πολιτισμό». Το μεταποιημένο «προϊόν» του. 

«Dogman»: Κοινωνία – κλοιός, εκφασισμός, ανθρωπότητα του τώρα

Το «Dogman» του Matteo Garrone είναι μια γνήσια ιταλική ταινία, μια γνήσια ευρωπαϊκή ταινία. Μια αυθεντική και σύγχρονη (αισθητικά και από άποψη ουσίας μιλώντας) απεικόνιση της αληθινής Ιταλίας, της αληθινής Ευρώπης που μοιάζει όχι απλά να ακροβατεί μα να προοικονομεί το μέλλον της. Μιας Ευρώπης γκέτο. Μιας Ευρώπης της υποκουλτούρας. Μιας Ευρώπης στο πολιτισμικό της μεταίχμιο που θα αφήσει στις γενιές μας μονάχα σκοτεινά απόνερα. Αργά ή γρήγορα, αυτός θα είναι ο νέος μας πολιτισμός. Αυτή θα γίνει η παράδοση του μέλλοντος μας.