
Στις απαρχές του πατριαρχικού καπιταλισμού: συνέντευξη με τη Σίλβια Φεντερίτσι
Μια εξαιρετική συνέντευξη της Silvia Federici με αφορμή την έκδοση του βιβλίου της «Ο πατριαρχικός καπιταλισμός»
Μια εξαιρετική συνέντευξη της Silvia Federici με αφορμή την έκδοση του βιβλίου της «Ο πατριαρχικός καπιταλισμός»
Ο προτεινόμενος ορισμός αφήνει απ’ έξω ένα τεράστιο ποσοστό βιασμών οι οποίοι δεν έγιναν με χρήση σωματικής βίας. Βιασμός είναι όταν παγώνεις την ώρα της σεξουαλικής επίθεσης. Βιασμός είναι όταν απειλείσαι με διαπόμπευση ή απόλυση. Βιασμός είναι όταν υφίστασαι ψυχολογική βία από τον σύντροφο – σύζυγο. Βιασμός είναι όταν δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση. Βιασμός είναι όταν εκμεταλλεύονται την ευάλωτη θέση σου ως προσφύγισσα/πρόσφυγας, μετανάστρια/μετανάστης, τοξικοεξαρτημένη/-ος. Βιασμός, και μάλιστα εξακολουθητικός, είναι όταν είσαι θύμα trafficking.
Rethinking crisis, resistance and strategy – Διεθνές Μαρξιστικό συνέδριο στην Αθήνα
Η στάση μας ως προς τα παραπάνω ζητήματα εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από το τι πιστεύουμε για την φύση των επιστημών, τον ρόλο των αξιών στην επιστημονική έρευνα, και το περιεχόμενο της φεμινιστικής θεωρίας.
Στο έργο της, η Solomon-Godeau προσεγγίζει και ερευνά τους τρόπους με τους οποίους η φωτογραφία αναπαράγει και προκαλεί αλληγορίες ή συγκροτεί τον «άνδρα» ως «θεατή υποκείμενο» και τη «γυναίκα» ως «θεατό αντικείμενο», χρωματίζοντας παράλληλα την έννοια του φύλου και διαμορφώνοντας το «αρσενικό» ως ενεργό υποκείμενο απέναντι στην εικόνα και στο τρόπο του «βλέπειν», ενώ το «θηλυκό» ως παθητικό αντικείμενο.
Αυτό που δεν της αναγνώρισε ήταν ότι βρισκόταν σε άμυνα. Αυτό που δεν της αναγνώρισε ήταν ότι η 22χρονη και η 17χρονη φίλη της ήταν δυο υποψήφια θύματα βιασμού. Αυτό που δεν αναγνώρισε είναι ότι υπήρξε απόπειρα βιασμού.
Πέρασαν 50 χρόνια από εκείνο τον μήνα που έμελλε να αντιστρέψει την εικόνα για την ταξική πάλη στις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης. Ο Μάης του…
«Οι φεμινίστριες πρέπει να πολεμήσουμε τον Τραμπ και τον βίαιο σεξισμό, τον ρατσισμό του και, ίσως πιο επείγοντως, την ξενοφοβία και τη θρησκευτική μισσαλοδοξία του. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει με ηγέτες που προτιμούν να συναναστρέφονται δισεκατομμυριούχους από το να παλεύουν για την καθημερινή γυναίκα.».
Αναδημοσιεύουμε ορισμένες απόψεις της Christine Delphy σχετικά με τη μαντίλα στη Γαλλία και τα ευρύτερα ζητήματα που ανοίγονται, θεωρώντας ότι, παρόλο που τα παρακάτω γράφτηκαν πριν αρκετά χρόνια, σήμερα αποτελούν μια εξαιρετικά γόνιμη βάση συζήτησης αναφορικά με τια γεγονότα και τις εξελίξεις των τελευταίων μηνών.
«Αν δεν καταφέρουμε να αλλάξουμε τη δομή της οικογένειας στη βάση της, τότε δεν θα έχουμε πετύχει τίποτα. Θα έχουμε στα χέρια μας μια κενή επανάσταση»