Το καρναβάλι της Βενετίας αποτελεί μια ιστορική και καλλιτεχνική παρακαταθήκη η οποία μας μεταφέρει στο παρελθόν μέσα από τον πλουραλισμό των ενδυμάτων, των μεταμφιέσεων και των δρώμενων. Το ταξίδι στο χρόνο πραγματοποιείται σε μια ατμόσφαιρα θεατρική και μυστηριακή που μας αποκαλύπτει τα μυστικά άλλων εποχών τα οποία ξετυλίγονται μπροστά μας με τρόπο ονειρικό και ενορατικό.
«Τα νεύρα μου είναι χάλια απόψε. Ναι, χάλια. Μείνε κοντά μου. Μίλα μου. Γιατί ποτέ σου δε μιλάς; Μίλα. Τι είναι αυτό που σκέφτεσαι; Τι σκέφτεσαι; Τι; Δεν ξέρω ποτέ μου τι σκέφτεσαι. Σκέψου.» T.S. Elliot.
Γκρινιάζουμε καμιά φορά, πως η τεχνολογία μας έχει στερήσει τη ψυχή μας ή μας αποξενώνει από τον διπλανό άνθρωπο. Αλλά αλήθεια ποιον κοιτάζουμε όταν αλληθωρίζουμε εμμονικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Αγαπάμε τα κινητά και τα pc μας, μάλλον επειδή μας προκαλούν την αίσθηση ότι εκείνα μας κοιτάζουν με αγάπη. Και είναι αυτό το ζεστό βλέμμα που μας έχει στερήσει η αδιάφορη, κυνική καπιταλιστική μονομανία.
Ομολογώ πως πάντα μου φαινόταν περίεργο, σε σημείο να μου προκαλεί δέος, το πώς μπορούμε κι αγνοούμε τη συντριπτική πολυπλοκότητα της πραγματικότητας, λαμβάνοντας την οποιαδήποτε απόφαση. Υπάρχει κάτι το θρησκευτικό πίσω απ όλα αυτά. Διότι είναι δύσκολο, μέχρι και αδύνατον, να προβλέψουμε τι θα συμβεί. Δεν μπορούμε να υπολογίσουμε όλα τα πιθανά αποτελέσματα. Όμως λειτουργούμε σαν αυτό να συνέβαινε.
Μια απόπειρα παιχνιδιάρικου συλλογισμού στο σημείο τομής του ατομικού με το συλλογικό. Μια μικρή προσπάθεια αντίστασης στις Μεγάλες Ιδέες της διαρκούς βελτίωσης, της θετικής σκέψης και του φανατισμού της θεραπευτικής κανονικοποίησης. Κάθε Δευτέρα από ToPeriodiko.gr και το Innerself.gr.
Μια απόπειρα παιχνιδιάρικου συλλογισμού στο σημείο τομής του ατομικού με το συλλογικό. Μια μικρή προσπάθεια αντίστασης στις Μεγάλες Ιδέες της διαρκούς βελτίωσης, της θετικής σκέψης και του φανατισμού της θεραπευτικής κανονικοποίησης. Κάθε Δευτέρα από ToPeriodiko.gr και το Innerself.gr.
Τα μεγάλης έντασης βαρυτικά κύματα, λένε, εκπέμπονται από περιοχές με τεράστιες ποσότητες ύλης, και μεγάλες τιμές χωροχρονικής καμπυλότητας, που πάλλονται με ταχύτητα σχεδόν ίση με του φωτός. Μα τέτοιος δεν είναι ο χωροχρόνος μας; Καμπυλωμένος. Η κίνησή μας δεν είναι ιλιγγιώδης; Και η επέλασή μας δεν έχει το ρυθμό του παλλόμενου κόσμου;
Μια μικρή αναδρομή στο ζήτημα της Ελευθερίας στον Έρωτα, με αφορμή τη δημόσια συζήτηση –και τις αντιδράσεις- για το σύμφωνο συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών.
Πριν θυμηθούμε πόσους καψουρευτήκαμε με πάθος και είπαμε «σ’αγαπώ», μόνο για να εισπράξουμε το «κι εγώ» σαν απάντηση, ή πόσες φορές ο έρωτάς μας μετρήθηκε σε περιφέρεια στήθους, γλουτών και χρώμα ματιών, ας θυμηθούμε αν ερωτευτήκαμε ένα άγγιγμα ή μια τυχαία στιγμή, έναν άνθρωπο για ό,τι μας έδωσε χωρίς να το ζητήσουμε
Μια animation μικρού μήκους ταινία και οι σκέψεις που προκαλεί η ζωή, σκληρά δομημένη γύρω από μια αγχωτική, πιεστική, αντιδημιουργική και αντιερωτική εργασιακή καθημερινότητα…