Η εποχή του Πατέρα-αφέντη τελείωσε προ πολλού, η εποχή του γονιού-παιδιού και του παιδιού-Νάρκισσου καταρρέει με πάταγο, έτσι όπως καταρρέουν οι Νάρκισσοι και τα ναρκισσιστικά…
Η Στέργια Κάββαλου μας συστήνει τη νέα ζωή και πώς στέκεται απέναντι της. Αθώα, αμήχανα, στοργικά, αγχωμένα, αποφασιστικά, με γλυκόπικρη διάθεση, νηφάλια και πάνω σε δρόμους που αποκαλύπτει ο Μπωντλέρ -μια όαση φρίκης εν μέσω μιας ερήμου ανίας- περπατά τον δρόμο από γάλα. Κι αν γράφει στο σήμερα, είναι το αύριο και το χθες που την κατευθύνουν και η μήτρα του σώματος συναντά αυτήν του μυαλού.