Οι σφαγές δεν έγιναν μέσα στη σιωπή και στο σκοτάδι. Τις φώτιζαν άπλετα οι φωτοβολίδες των Ισραηλινών, ενώ τα αυτιά των Ισραηλινών, ήδη από την Πέμπτη το βράδυ, άκουγαν πάρα πολύ καθαρά τι γίνεται στη Σατίλα.
Αν η βαρβαρότητα μπορούσε κάπως να οριστεί, τότε σίγουρα θα λεγόταν (και) Υεμένη
Αυτή είναι η τραγική ιστορία των φαντάρων χωρίς όπλα, ενός θεσμού που εξυπηρετούσε όχι απλά στρατολογίες εμφυλιοπολεμικές, αλλά την ολοκληρωτική εξαφάνιση του προοδευτικού κινήματος, με βασανιστήρια που ξεπερνούσαν την ανθρώπινη αντοχή.
Εδώ και μήνες ο τουρκικός στρατός μακελεύει τον κουρδικό λαό και ο ….πολιτισμένος κόσμος σφυρά αδιάφορα και σιωπά συνένοχα
Ήταν Σάββατο 10 Ιούνη του 1944 και τα νέα από τα μέτωπα του πολέμου ήταν καλά. Οι ναζί υποχωρούσαν, τέσσερις μέρες πριν είχε πραγματοποιηθεί η απόβαση στη Νορμανδία και είχε γίνει πλέον πιστευτό ότι η μέρα της απελευθέρωσης δεν θα αργούσε και στην Ελλάδα. 70 χρόνια από τη σφαγή του Διστόμου, θυμόμαστε τα γεγονότα και τις μαρτυρίες.