σύγχρονος κινηματογράφος

Βιαστικές σκέψεις για τον Godard

Με την φυγή του Godard μοιάζει να πέθανε (ξανά) ο κινηματογράφος και η εποχή του. Και υπάρχει η αίσθηση πως οι μόνοι που έμειναν να μας «μιλάνε» είναι οι μέτριοι. Θεσμικοί, πρωθυπουργοί, υπουργοί και παράγοντες, οι κάθε φορά παρατρεχάμενοι και διάφοροι ακόλουθοί τους. Μοιάζει να πέθανε λοιπόν ξανά ο κινηματογράφος αλλά ασφαλώς θα ξαναγεννηθεί όπως κάθε τι που έχει πέσει καλή σπορά επάνω του.

58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης | Ασθένεια του σύγχρονου κόσμου: η αποξένωση

Ένα πολύ μεγάλο μέρος των ιστοριών που λέγονται και των σεναρίων που υλοποιούνται προϋποθέτει την μοναξιά και την αποξένωση του χαρακτήρα. Ισχύει παντού και πάντα. Ο σύγχρονος κόσμος μοιάζει θλιβερός.

Με την κάμερα στο ένα χέρι και την… σύγχυση στο άλλο

Το σινεμά δεν είναι πλέον πεδίο εκμετάλλευσης μονάχα των στούντιο και του βιομηχανικού συμπλέγματος αλλά έχει γίνει αρκετά πιο προσιτό, σε μεγαλύτερο από το παρελθόν εύρος, του πληθυσμού, έχει γίνει πιο δημοκρατικό, από άποψη πρόσβασης στα μέσα για την πραγματοποίηση και την προβολή του. Η πλήθυνση των ανεξάρτητων δημιουργών επιβεβαιώνει, και βοηθάει επίσης, στην απόλυτη πλέον απομάκρυνση από τον κινηματογράφο του παρελθόντος, από την κλασική κινηματογραφική αφήγηση. Οι αισθητικές θεωρίες της μεταπολεμικής εποχής, μοιάζουν να έχουν νικήσει ανεπιστρεπτί.