Gianfranco Rosi – «Fuocoammare»: Φωτιά στη θάλασσα φωτιά και στην αδιαφορία
Σε τούτο το σιωπηρό φιλμ, είσαι σίγουρος πως ακούς κραυγές. Κραυγές απελπισίας, ανησυχίας και θανάτου. Όχι μονάχα των προσφύγων, μα και της αδιάφορης συνείδησής μας.
Σε τούτο το σιωπηρό φιλμ, είσαι σίγουρος πως ακούς κραυγές. Κραυγές απελπισίας, ανησυχίας και θανάτου. Όχι μονάχα των προσφύγων, μα και της αδιάφορης συνείδησής μας.
Η λογική του Michael Moore που όσο καλοπροαίρετη και αν φαίνεται και όσο γέλιο και αν προκαλεί ή αποτροπιασμό είναι μια λογική υποταγμένη. Είναι μια προσπάθεια το νέο Αμερικάνικο Όνειρο να αναδυθεί μέσα από την εύρεση ενός υποτιθέμενου Ευρωπαϊκού. Και στις δυο περιπτώσεις μάλλον θα ξυπνήσουμε λόγω του εφιάλτη.
Η κάμερα της Israel καταγράφει με κοφτό μοντάζ το ισοπεδωτικό στυλ του φωτογράφου που σαν εμπορικό τρένο πήρε αμπάριζα κανόνες φωτογραφίας, κανόνες αισθητικής, κανόνες ευπρεπισμού, τις απάνθρωπες αξίες του αμερικανισμού.
Ενώ από ό,τι φαίνεται από το σύνολο των ταινιών του Φεστιβάλ, δεν κυριαρχούν οι ταινίες κοινωνικού προβληματισμού, αυτό δεν εμποδίζει δυο σπουδαίους καλλιτέχνες, με διαφορετικές εθνικές, φιλοσοφικές και υπαρξιακές αφετηρίες να δίνουν μαθήματα αισθητικής πληρότητας και κοινωνικής ευστροφίας.