Climax

Οι δέκα σημαντικές ταινίες του 2018 (και ένα επιπλέον φιάσκο)

Ο θαυμασμός μπρος σε ένα κινηματογραφικό έργο είναι ένα συναίσθημα εξαιρετικά δύσκολο να υπάρξει. Έχουμε συνηθίσει στο σύγχρονο σινεμά όπως και στην ζωή από το φθηνό εντυπωσιασμό. Το ουσιαστικό όμως είναι να γοητευόμαστε. Και η γοητεία να κρατάει. Γοητεία από το γεγονός πως υπάρχουν καλλιτέχνες που μιλάνε ουσιαστικά στο μυαλό και στο συναίσθημα μας με τα πιο ενδιαφέροντα καλλιτεχνικά υλικά.

“Climax”, η τελευταία ταινία του Gaspar Noe: η “ηθική” μας, μια εξαιρετική επίφαση

«Αγριότητα. Και ακριβώς με αυτό το βδελυρό απεριτίφ συνοδεύει ο πολιτισμένος άνθρωπος το πρωινό του γεύμα» έγραφε ο Μπωντλαίρ. Ο ανείπωτος πόνος και οδύνη, η ενοχική συμπεριφορά του 21ου αιώνα κρύβεται πίσω από φαινομενικά ανώδυνες, “προοδευτικές” όπως και λυτρωτικές ενέργειες. Μα που ίσως τελικά αυτές είναι η απολογία αυτής μας της επίγνωσης. Του πόσο πικροί, σκληροί και μόνοι έχουμε γίνει.