Με την φυγή του Godard μοιάζει να πέθανε (ξανά) ο κινηματογράφος και η εποχή του. Και υπάρχει η αίσθηση πως οι μόνοι που έμειναν να μας «μιλάνε» είναι οι μέτριοι. Θεσμικοί, πρωθυπουργοί, υπουργοί και παράγοντες, οι κάθε φορά παρατρεχάμενοι και διάφοροι ακόλουθοί τους. Μοιάζει να πέθανε λοιπόν ξανά ο κινηματογράφος αλλά ασφαλώς θα ξαναγεννηθεί όπως κάθε τι που έχει πέσει καλή σπορά επάνω του.
Στις 19 Μαρτίου του 1895 οι αδελφοί Lumiere πατένταραν την μηχανή καταγραφής και προβολής τους καθώς και το ίδιο το όνομα της νέας τους τεχνικής και τέχνης: Ο κινηματογράφος γεννήθηκε με ένα μονοπλάνο. Καθώς οι εργάτες σχολάνε και «φεύγουν από το εργοστάσιο Lumiere». Αυτή ήταν η πρώτη ταινία της ιστορίας.
Ήδη από τα πρώτα του βήματα, το noir γοητεύτηκε από το μελλοντολογικό και απροσδιόριστο της επιστημονικής φαντασίας και κατάφερε να το μεταπλάσει σε πανέμορφα, δυστοπικά τοπία και εφιαλτικούς κόσμους. Μερικοί από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες ασχολήθηκαν με αυτό το υβριδικό είδος και έφτιαξαν πραγματικά σπουδαίες ταινίες.
Ο κινηματογράφος εκτός των άλλων, είναι βίωμα. Τον αγαπάμε σαν κάτι το οικείο, σαν κάτι το πραγματικό που βρέθηκε και πορεύτηκε δίπλα μας. Όλοι έχουμε αγαπημένες ταινίες. Αυτή είναι μια πρόχειρη λίστα, δίχως σειρά προτίμησης και εκτός ιστορικών και αντικειμενικών δεσμεύσεων. Αν η τέχνη για κάποιον ακατανόητο λόγο απονεκρωνόταν, τούτες οι φιλμικές παρεμβάσεις θα την αναστήνανε.
Το σινεμά δεν είναι πλέον πεδίο εκμετάλλευσης μονάχα των στούντιο και του βιομηχανικού συμπλέγματος αλλά έχει γίνει αρκετά πιο προσιτό, σε μεγαλύτερο από το παρελθόν εύρος, του πληθυσμού, έχει γίνει πιο δημοκρατικό, από άποψη πρόσβασης στα μέσα για την πραγματοποίηση και την προβολή του. Η πλήθυνση των ανεξάρτητων δημιουργών επιβεβαιώνει, και βοηθάει επίσης, στην απόλυτη πλέον απομάκρυνση από τον κινηματογράφο του παρελθόντος, από την κλασική κινηματογραφική αφήγηση. Οι αισθητικές θεωρίες της μεταπολεμικής εποχής, μοιάζουν να έχουν νικήσει ανεπιστρεπτί.
Ο ποιητής Paul Eluard, που γεννήθηκε σαν σήμερα 14 Δεκέμβρη του 1894, βρίσκει μια από τις καλύτερες του εφαρμογές, την πιο ολοκληρωμένη αισθητικά ερμηνεία της ποιητικής του τέχνης διαμέσου του σινεμά, την πιο γαλήνια και θυελλώδη «απαγγελία» του, στη ταινία «Alphaville» του Jean-Luc Godard.