Shoplifters

Μετά από ένα «Shoplifters», γιατί ταινία στην Ευρώπη;

Στο κατώτατο σημείο, λοιπόν, κάθε προσδοκίας μπορεί να θεωρηθεί αυτή η, αμφίβολης πρόθεσης και στόχου, μεταγραφή του Ιάπωνα Hirokazu Kore-eda στην ευρωπαϊκή κινηματογραφική βιομηχανία. Ένα κλασικό, συμβατικό δράμα γαλλικής κοπής –του σωρού που λέμε, των 400 παραγωγών τον χρόνο- το «The Truth» αφαιρεί από μέσα του όλη την ψυχή ενός κινηματογραφικού έργου σημασίας ο οποίος Ιάπωνας δημιουργός μετά το «Like father, like son» και «Κλέφτες Καταστημάτων» μας είχε προετοιμάσει.

Οι δέκα σημαντικές ταινίες του 2018 (και ένα επιπλέον φιάσκο)

Ο θαυμασμός μπρος σε ένα κινηματογραφικό έργο είναι ένα συναίσθημα εξαιρετικά δύσκολο να υπάρξει. Έχουμε συνηθίσει στο σύγχρονο σινεμά όπως και στην ζωή από το φθηνό εντυπωσιασμό. Το ουσιαστικό όμως είναι να γοητευόμαστε. Και η γοητεία να κρατάει. Γοητεία από το γεγονός πως υπάρχουν καλλιτέχνες που μιλάνε ουσιαστικά στο μυαλό και στο συναίσθημα μας με τα πιο ενδιαφέροντα καλλιτεχνικά υλικά.

«Κλέφτες καταστημάτων»: Δεν κλέβουν. Αποκτούν ζωή.

Οι κλέφτες ποδηλάτων γίνονται κλέφτες καταστημάτων. Ο Βιτόριο Ντε Σίκα βρίσκει στον Hirokazu Kore-eda την συνέχεια των κοινωνικών του προβληματισμών. Μιλάει για τους φτωχούς και για το δικαίωμα τους να αγαπούν ειλικρινά, τρυφερά και ουσιαστικά. Η ταινία δείχνει ηθική υπεροχή για αυτό τον λόγο και για ακριβώς τον ίδιο λόγο λοιπόν είναι ταινία πολιτική.

Ο κόσμος μας και ο μικρόκοσμός μας

Οι ξεχασμένοι άνθρωποι στη γωνιά του πραγματικού κοινωνικού κάδρου μετατρέπονται και μεταπλάθονται. Στο φιλμικό κάδρο, οι περιθωριοποιημένοι παραμένουν περιθωριοποιημένοι μα πλέον πρωταγωνιστές. Οι αθέατοι της κοινωνίας αναγνωρίζονται. Αποκτούν ταυτότητα. Και την ενεργητική δράση που τους την αρνούνται στην πραγματική ζωή, την κατοχυρώνουν διαμέσου της τέχνης.