Για τη φυλή της φωτιάς…

Umicah, με την παλιά φρουρά του low bap

| 03/05/2014

Έγινε και αυτό τελικά. Στις 11 και 12 Απριλίου 2014. Αυτό, που αν το έλεγε κανείς πριν από λίγους μήνες θα τον χαρακτήριζαν, τουλάχιστον, τρελό. Ο BD Foxmoor, o X-Ray, ο Stab, ο Ατόφιος, o Οδυσσέας, o Βέβηλος, ο Παράφρων και το Θηρίο στην ίδια σκηνή. Μας δουλεύετε;

Κι όμως: «ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός», τραγούδαγε ο Αγγελάκας πριν από μερικά χρόνια και από ό,τι φάνηκε μπορεί να γιατρέψει τα πάντα. Ανταγωνισμούς, αντιπάθειες, μίση(;), έχθρες, λόγια, τραγούδια. Ο χρόνος, όμως, μόνος του δεν φτάνει, πάντα χρειάζεται ένα σοκ, ένα γεγονός που θα ταρακουνήσει. Αυτό, δίχως άλλο, ήταν η δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Από την συνέντευξη της 18ης Σεπτέμβρη μετά τη δολοφονία, είχε φανεί ότι κάτι αλλάζει (αλήθεια εκείνη η συναυλία για τον Παύλο γιατί δεν έχει γίνει μέχρι τώρα;).

Έτσι, μετά την έκπληξη της εμφάνισης του X-Ray στη συναυλία των Active Member στο Gagarin, στις 28 του προηγούμενου Δεκέμβρη, φτάσαμε στις δύο βραδιές της 11ης  και 12ης του Απρίλη.

«Δύο βραδιές με όσους μοιράστηκα το ξεκίνημα και αφιερωμένες: στου χθες την αθωότητα και τη βιάση μας, στου σήμερα τη μαγκιά και τη φροντίδα μας, για το αύριο, την ομορφιά και την τελική αφήγηση».

Αυτά τα λόγια του BD Foxmoor έδιναν το  στίγμα του διημέρου. Δύο βραδιές, τις οποίες, από την κοσμοπλημμύρα που δημιουργήθηκε, φάνηκε πως τις περίμεναν πολλοί. Πραγματικά, η ανταπόκριση του κόσμου ήταν συγκινητική.  Το Volume ήταν γεμάτο και άλλοι τόσοι από έξω, από διάφορα μέρη της Ελλάδας, προσπαθούσαν να μπουν στο ταξίδι του low bap στο χρόνο. Όλα έδειχναν ότι πάμε για ένα ιστορικό διήμερο, σε ότι αφορά το low bap και την πορεία του. Οι παλιοί το ήθελαν για να θυμηθούν τα όσα έζησαν στη δεκαετία του ‘90. Σαν να άνοιγες μια πόρτα και να έμπαινες ξανά «στο Ρόδον, στο live που ήτανε όλοι…». Οι νέοι για να ζήσουν αυτά που έχουν δει μόνο στο youtube ή τους έχουν διηγηθεί. Τελικά, από ό,τι διαπίστωσα, όσον αφορά την πρώτη νύχτα τουλάχιστον,  ο «παλιός» κόσμος ήταν συντριπτικά λιγότερος από τον «νέο».

Από τις δέκα και τέταρτο περίπου, με τα  πρώτα beat και bass line του MCD, ο οποίος μας χάρισε ένα lowbap mixtape, φάνηκε ότι θα γίνει της τρελής. Η  αρχική αμηχανία, το λογικό μούδιασμα και η αποχή αρκετών για χρόνια από τα μικρόφωνα  ήταν εμφανής στο πρώτο μέρος του live. Ξεπεράστηκε όμως από τη συμμετοχή και ανταπόκριση του κόσμου, που τους ανέβασε όλους το δεύτερο μέρος, σε μια συναυλία που τελείωσε στις τρεις παρά δέκα….

Κάπως έτσι λοιπόν, χαθήκαμε στους Μύθους του βάλτου, τρελαθήκαμε στη Μάσκα, δακρύσαμε στα Αδέρφια που χαθήκανε νωρίς και στο Σκιάχτρο, φουσκώσανε τα στήθη μας στη Φυλή της φωτιάς, πάθαμε ντελίριο στη Πολισμανία. Αλήθεια, ο X-Ray τι είχε πάθει με τα συνεχή «ήρεμα» σε ένα πλήθος που ήθελε να ιδρώσει, να χτυπηθεί και να χοροπηδήσει; Κορυφαία συμβολική στιγμή υπέρβασης των διαφορών του παρελθόντος, αποτέλεσε το «Για την αγάπη αυτή» των Ρόδες, με τον BD Foxmoor, να λέει την πρώτη στροφή…

Οφείλω να ξεκαθαρίσω εδώ, ότι η φιλολογία περί «ενότητας» δεν με ψήνει και πολύ. Ότι πρέπει να ξεπερνιούνται μισαλλοδοξίες και φανατισμοί, οι οποίοι δημιουργούν πολιτιστική τύφλωση και στην περίπτωση μας κώφωση, πρέπει να θεωρείται κάτι παραπάνω από δεδομένο. Ωστόσο, αυτό το δεδομένο δεν μπορεί να καλύπτει τα πάντα. Όσο και αν περάσαμε καλά, όσο και αν συγκινηθήκαμε (ο υπογράφων, όχι λιγότερο από όσους χτυπιούνταν δίπλα του), δεν θεωρώ ότι επιλογές, στάσεις και συμπεριφορές σβήνουν με ένα ή δύο live.  Πώς να το κάνουμε δηλαδή, ότι «κάποιοι το χιπ χοπ το έβαλαν στα σκυλάδικα» και προτίθενται να το ξανακάνουν, αν τους δοθεί η ευκαιρία, είναι ένα θέμα. Ούτε η συγκίνηση και το πάθος μπορεί να θολώνει την κρίση μας, όσο αφορά το πώς στέκεται κάποιος πάνω στη σκηνή, αν ξεχνά τα λόγια, αν είναι εννιά στις δέκα  φορές έξω από το χρόνο, ή αν δεν μπορεί να «βγάλει» μια συναυλία υπό στοιχειώδεις φυσιολογικές συνθήκες, και δεν εννοώ τους ανθρώπους που μετά από χρόνια έπιασαν ξανά το μικρόφωνο.

Άσε μας ρε φίλε, «δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας». Τώρα σε έπιασαν οι αξιολογικές σου κρίσεις, θα μπορούσε να είναι ένας αντίλογος. Το παραδέχομαι, αλλά δεν συμφωνώ. Για αυτό και οφείλω, μέσα από την καρδιά μου, ένα τεράστιο respect στον Βέβηλο, ο οποίος βγήκε στη σκηνή σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ο άνθρωπος απέδειξε πόσο low bap και hip hop είναι. Σπάνια βρίσκεις τέτοια κότσια και ψυχή σε Έλληνα ράπερ. Επίσης στον Παράφρων, ο οποίος, αν και δεν είχε στο τέλος ανάσες, συνέχισε να τα δίνει όλα. Έτσι κι αλλιώς, την παράσταση την έκλεψε το Βαβυλώνιο «τέρας» και αν έδειξαν κάτι – περισσότερο από όλα τα αλλά – αυτά τα 2 live, είναι το πόσο λείπει ένα τέτοιο project (η πιο ανατρεπτική σύλληψη που είχε μέχρι τώρα ο BD Foxmoor), όχι μόνο από το low bap, αλλά γενικότερα από τα μουσικά πράγματα αυτής της χώρας.

Επανένωση; Νέο ξεκίνημα, όπως είπε ο Μιχάλης στη συνέντευξη τύπου πριν το διήμερο; Η ζωή και η συνέχεια θα το δείξει. Αυτή η Umicah ήταν για όσους μοιράστηκαν το ξεκίνημα. Δεν ξέρω, αν και πότε θα γίνει η επόμενη. Αναρωτιέμαι, όμως, αν θα έχει και αυτούς που μοιράστηκαν τη συνέχεια της low bap περιπέτειας.  Αν θα έχει δηλαδή, DJ Booker, Piñata, Ρέλικα, Jamoan, Brak the Mask και Χνάρια. Άλλωστε, όποιος επιλέγει να κλείσει τους λογαριασμούς του με το παρελθόν, καλό είναι να το κάνει με όλους. Επειδή, όμως, ο πιο μεγάλος λογαριασμός δεν έχει κλείσει ακόμη, δεν θα κλείσει ποτέ και είμαστε χρεωμένοι όλοι, θα επαναλάβω το ερώτημα. Τι θα  γίνει με εκείνο το live για τον Παύλο Φύσσα;

* Δείτε το φωτορεπορτάζ του Γιάννη Καραμπάτσου για toperiodiko, εδώ

_NKF7623-Edit

 

Κατά βάθος θα ήθελε να παίζει μουσική, αλλά επειδή αυτό το τρένο χάθηκε, γράφει για αυτή και βέβαια όχι από επάγγελμα αλλά από πάθος. Έπειτα από πολυετή θητεία σε περιοδικά και εφημερίδες κατέληξε στο απάνεμο(;) λιμάνι του toperiodiko.gr…