Ο Μπερλουσκόνι είναι κακός όταν είναι Ιταλός

| 22/05/2014

Ο Μπερλουσκόνι είναι κακός όταν είναι Ιταλός. Όταν είναι Έλληνας, δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός· είναι ανύπαρκτος. Όταν ο Μπερλουσκόνι ελέγχει ιταλικά ΜΜΕ, τότε είναι μαιτρ της διαπλοκής. Όταν ελέγχει ελληνικά ΜΜΕ, τότε δεν είναι τίποτα γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει.

Δηλαδή, τον κάνουμε εμείς να μην υπάρχει, υποκρινόμενοι τη στρουθοκάμηλο. Όταν οι στρατιές των φιλάθλων που ελέγχει φοράνε κασκόλ της Μίλαν, τότε είμαστε άνετοι κι ωραίοι. Όταν όμως τυγχάνει να υποστηρίζουν τις ελληνικές ομαδάρες μας, τότε – κοίτα να δεις ένα μυστήριο πράγμα – παθαίνουμε αλαλία. Mute, πάπαλα, πώς το λένε.

Όταν ο Μπερλουσκόνι έχει επίθετο που τελειώνει σε -sconi, τότε τον κάνουν «σκόνη» όλα τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, τα άκρως ευαισθητοποιημένα, που ξάφνου μετατρέπονται σε Πράβντα και Ίσκρα του αγώνα υπέρ της δημοκρατίας. Όταν ο Μπερλουσκόνι έχει όμως επίθετο λεβέντικο, ελληνικό, δικό μας ωρέ παιδιά, τότε δεν λέμε κιχ. Όταν ο Μπερλουσκόνι γίνεται ιταλός πρωθυπουργός, τότε προκαλείται σάλος. Όταν όμως γίνεται έλληνας δημοτικός σύμβουλος, τότε είναι όλα ΟΚ. Στη θέση τους. Όπως πρέπει.

Γιατί δεν πειράζει διόλου το σύστημα να έχει ένα, δύο, τρεις, πολλούς Μπερλουσκόνι – πάντα του εξωτερικού όμως, πάντα εκτός συνόρων – και ένα, δύο, τρεις πολλούς ριζοσπάστες κοινωνιολόγους και πολιτικούς επιστήμονες να μιλάνε γι’ αυτούς τους Μπερλουσκόνι που είναι Berlousconi, λατίνοι, κινέζοι, whatever. Και βιβλία μας γράφουν, και διαλέξεις μας προσφέρουν, και επιστημονικά άρθρα, και συνέδρια ολόκληρα μας κάνουν οι κριτικοί μας στοχαστές – αρκεί να είναι ξένος ο κακός της παρέας και της ιστορίας μας, να μην αφορά το εγχώριο καθεστώς.

Όταν όμως ο Μπερλουσκόνι είναι Έλληνας, τότε απλώνεται μια μουγγαμάρα στην πολιτεία. Και ο υπουργός Παιδείας πηγαίνει να τον συγχαρεί και να του ευχηθεί καλή επιτυχία. Από ’κει να καταλάβεις τι παιδεία οραματίζεται ο υπουργός μας, ο εκ Παντείου καθηγητής μας και μέγας υποτελής: μια υποτελή παιδεία των υποτελών υπηκόων για τους μελλούμενους υποτελείς καιρούς.

Πίσω στο θέμα μας. Και το θέμα είναι ένα: η σιωπή, όταν ο Μπερλουσκόνι είναι ωραίος σαν Έλληνας. Η σιωπή όταν το πρόβλημα δεν είναι πια οι κακοί Ιταλοί, ή οι κακοί Αμερικάνοι, ή οι κακοί Ρώσοι, αλλά η πατρίς μας και τα αφεντικά της που τα κάνουν όλα και συμφέρουν: διαχειρίζονται την οικονομία ως εφοπλιστές, διαχειρίζονται την πολιτική ως δήμαρχοι, διαχειρίζονται τον αθλητισμό ως πρόεδροι, και διαχειρίζονται και τις πληροφορίες που αφορούν όλη αυτή τη διαχείριση εκ μέρους τους, ως εκδότες και καναλάρχες.

Σιωπή λοιπόν. Διότι μπορεί να είναι παγκόσμιος ο καπιταλισμός ως οικονομικό σύστημα, αλλά οι πολιτικοί και ιδεολογικοί όροι αναπαραγωγής του παραμένουν εθνικοί και συνεχίζουν να έχουν ως άξονα το έθνος-κράτος. Πλάι, δηλαδή, στην παγκοσμιοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας, παραμένει ζωντανή η ανάγκη εθνικής διακυβέρνησης των εθνικώς και γεωγραφικώς προσδιορισμένων υπηκόων-εργαζομένων, και βεβαίως παραμένει ολοζώντανη και η ανάγκη νομιμοποίησης αυτής της διακυβέρνησης στα μάτια των υπηκόων-εργαζομένων-ψηφοφόρων.

Όση παγκοσμιοποίηση κι αν έχουμε, τα εγχώρια ΜΜΕ πολύ πιο εύκολα θα ενοχοποιήσουν την Γερμανίδα καγκελάριο παρά τον Έλληνα πρωθυπουργό – κι αυτό δεν το κάνουν από εθνικισμό

Τον ρόλο τους ως ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους επιτελούν, κι αυτός ο ρόλος πραγματώνεται μέσα από την «προστασία» του εγχώριου μπλοκ εξουσίας. Κι αυτό λειτουργεί κι αντίστροφα:

αν ο Τσε Γκεβάρα ήταν Έλληνας κι ο Βελουχιώτης αργεντινο-κουβανός, να είστε σίγουροι ότι θα μας είχαν φλομώσει στα ημερολόγια και στα άλμπουμ για τον Βελουχιώτη, ενώ ο Γκεβάρα θα παρέμενε μια «αμφιλεγόμενη» προσωπικότητα, μπλα μπλα, βία, μπλα μπλα, αυταρχισμός, κ.λπ. κ.λπ.

Παρατηρήστε κάτι: δεν είχε ποτέ πρόβλημα το καθεστώς να μας παρουσιάζει τον Τσόμσκι και την κριτική του προς τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Παρομοίως, δεν είχε ποτέ πρόβλημα να στηλιτεύει οποιαδήποτε ανησυχητικά φαινόμενα ελάμβαναν χώρα πέρα από την Ελλαδάρα μας – αρκεί να μην αφορούσαν το εδώ καθεστώς. Αίσχος με τους νεκρούς εργάτες στα στάδια της Βραζιλίας! Φτάνει πια με τους απροστάτευτους ανθρακωρύχους της Τουρκίας! Απαράδεκτη η χρήση βίας από τα ΜΑΤ στην Νότια Κορέα! Βρωμερός ο ρατσισμός των Γερμανών σκίνχεντς! Και βέβαια, κάκιστη η διαπλοκή πολιτικής, επιχειρήσεων, τραπεζών, τηλεοπτικών καναλιών, εφημερίδων και ποδοσφαιρικών ομάδων …στην Ιταλία!

Όλα όμως αλλάζουν όταν ερχόμαστε στα δικά μας. Σιωπητήριο. Ούτε κουβέντα. Γιατί εδώ σφίγγουν τα πράγματα. Γιατί η αναπαραγωγή της εκμεταλλευτικής μας κοινωνίας παραμένει εν τέλει μια πρωτίστως εθνική υπόθεση. Και γιατί ξέρεις καλά ότι μόνο αν σιωπήσεις μπορείς να βγεις τελικά …νικητής.