Άλκηστις. Ο μονόλογος της εξώπορτας, της Στέργιας Κάββαλου

 Η Άλκηστις του σήμερα

Το σύγχρονο ελληνικό θέατρο προσπαθεί να βρει τη θέση του στη σημερινή κοινωνία. Δύσκολο, αφού ο 21ος αιώνας, και ιδιαίτερα η δεύτερη δεκαετία του, δεν προσφέρεται για ασφαλή συμπεράσματα. Η Ελλάδα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα και κάθε στιγμή που περνά είναι διαφορετική. Κάθε δευτερόλεπτο “κουβαλά” και κάτι μοναδικό. Πώς, λοιπόν, να αποτυπώσεις το διαρκώς μεταβαλλόμενο; Μόνο αν εστιάσεις στους ανθρώπους. Σε αυτό που πραγματικά νιώθουν και αισθάνονται. Αυτό που σιγοβράζει μέσα τους και περιμένουν αφορμή, ένα απρόσμενο γεγονός για να το εξωτερικεύσουν. Γιατί; Για να λυτρωθούν και ό,τι μπορούν να σώσουν σε ένα κόσμο που καταρρέει και τους παρασέρνει.

Το θεατρικό -το πρώτο της- της Στέργιας Κάββαλου επιχειρεί το αυτονόητο: Να φέρει στο προσκήνιο τον άνθρωπο του σήμερα. Αυτόν που βιώνει την κρίση… Σε όλα τα επίπεδα. Η συγγραφέας επιλέγει την Άλκηστη, 45 ετών. Λογική επιλογή. Μια γυναίκα στο μεταίχμιο. Λίγο πριν την περιθωριοποίησή της από την αδίστακτη κοινωνία. Ναι, αυτή που δεν θέλει “γερασμένους” και χαμηλής παραγωγικότητας ανθρώπους. Ούτε και στιγματισμένους επειδή είναι χωρισμένοι όπως αυτή. Η Άλκηστις πρέπει να βρει τρόπο να επιβιώσει στον επερχόμενο αποκλεισμό και το κάνει με την εξομολόγησή της. Τουλάχιστον αυτή είναι η αρχή.

Η Κάββαλου δείχνει ότι έχει και θεατρική φλέβα με το ξεκίνημα. Η ηρωίδα της περπατά και κρατά ψηλά μια κρεμάστρα με επίσημο ένδυμα. Έχει ξεχάσει όμως τα κλειδιά της και δεν μπορεί να μπει σπίτι της. Τηλεφωνεί στον γιο της ο οποίος είναι σε ραντεβού με την κοπέλα του. Συμφωνούν να περιμένει μισή ώρα ώσπου να επιστρέψει. Αμέσως απλώνει τεράστιο πεδίο έκφρασης, εκμυστήρευσης, απολογίας, καταγγελίας, εξομολόγησης. Η αναγκαστική αναμονή θέτει σε λειτουργία τους κρυφούς μηχανισμούς του μυαλού και της ψυχής που φροντίζουν να μας ηρεμούν. Μια ιδιότυπη “αυτοκαταστολή”. Ο ελάχιστος χρόνος στοχασμού και αυτοκριτικής πραγματώνεται όταν χαλαρώνεις, όταν στέκεσαι πίσω και κάνεις τον απολογισμό σου. Εδώ, ενεργοποιείται από τα κλειδιά που δεν υπάρχουν. Η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι και ο εσωτερικός χείμαρρος βγαίνει δίχως εμπόδια.

Η Κάββαλου γράφει για τη γυναίκα του σήμερα που παλεύει να κρατήσει το ενοχλητικό, δυσβάσταχτο “χθες” στις πλάτες της. Μοιάζει με ηρωίδα της Κατερίνας Γώγου ή με την ίδια την ποιήτρια. Η έκδοση συνοδεύεται από διαφωτιστικό επίμετρο. Το έργο παίζεται στο θέατρο “Διθύραμβος”, μέχρι τέλος Ιανουαρίου. 

Σκηνοθεσία / ερμηνεία: Έφη Νιχωρίτη
Σκηνικά / κοστούμια: Αγγελική Δημουλή
Μουσική / artwork: Γιώργος Μυλωνάς (Jnk)
Φωτογραφίες: Θανάσης Μπαρλαγιάννης

Πότε: Κάθε Σάββατο στις 9.00 μ.μ. και κάθε Κυριακή στις 8.00 μ.μ.
Πού: Θέατρο Διθύραμβος, Λητούς 6, πλατεία Αγίας Λαύρας στο Μαρούσι.
Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ, φοιτητικό/άνεργοι 8 ευρώ.
Τηλ. κρατήσεων: 210-6106897, 6977357799
Διάρκεια παράστασης: 60′

Το κείμενο του έργου κυκλοφορεί σε πρόγραμμα από τις εκδόσεις Vakxikon.gr.