Το γέλιο μας που θα τους θάψει. [Ένα γράμμα για τις μέρες που ζούμε v.1]

Postcards from Greece: Ημέρες δημοψηφίσματος.

| 01/07/2015

Αυτές τις μέρες, νιώθουμε ότι θέλουμε να πούμε και να διαβάσουμε κάτι, πέρα από “σφιχτές αναλύσεις” ειδικών για την κατάσταση. Θέλουμε να φωνάξουμε, να μας ακούσουν πώς νιώθουμε. Θέλουμε να μπορέσουμε να σπάσουμε την απόσταση που πολλές φορές διαστρεβλώνει την ίδια την ουσία. Να μπορέσουμε να εξηγήσουμε, να μεταδώσουμε την κατάσταση εδώ στην Ελλάδα, σε δικούς μας ανθρώπους ακόμη (και ειδικά) αν μένουν πολύ μακριά…

Γι’ αυτό, συντάκτες “του Περιοδικού” γράφουν ένα γράμμα σε ένα φίλο ή μία φίλη τους, με σκοπό να μιλήσουν για τις παράξενες μέρες που ζούμε αυτή την εβδομάδα. Γι’ αυτό, σας καλούμε να γράψετε κι εσείς, οι αναγνώστες, ένα γράμμα σε αγαπημένο σας πρόσωπο, με αφορμή τούτες τις μέρες, και να το δημοσιεύσουμε στο Περιοδικό. Όποιος-όποια θέλει, στέλνει στο inbox της σελίδας μας στο fb.

Το πρώτο γράμμα στέλνει η Νατάσα Κεφαλληνού, συντάκτρια του ToPeriodiko.gr :

Αθήνα, 29/6/2015

Αγαπητή Ερμίνα,

Σου γράφω από μια Αθήνα που σιγοβράζει. Αυτές οι νύχτες του καλοκαιριού είναι περίεργες. Δεν είναι μόνο η δροσιά του Ιούνη που μας ξενίζει, συνηθίσαμε βλέπεις καύσωνες και αναβροχιές. Κυρίως είναι ένας θόρυβος, σαν υπόκωφο κροτάλισμα  από αλυσίδες, που κάνει αυτές τις νύχτες διαφορετικές από τις άλλες.

Η σιωπή μοιάζει να σπάει και από κάτω ξεπροβάλει ένα παρατεταμένο σούσουρο. Στα καφενεία, στις πλατείες, στις γειτονιές.

Ένα σούσουρο διαφορετικό από αυτό που είχαμε συνηθίσει: χωρίς την επαναληπτικότητα του δελτίου των 8, μιας Ανατροπής που αντί να ερωτοτροπεί με τους πάντες έγινε του Πρετεντέρη, ή ενός βαρετού τηλεοπτικού αστείου.

Πρόκειται για ένα σούσουρο που βγαίνει από λαρύγγια υπαρκτά, καρφωμένα, πάνω σε χέρια και πόδια που μπορείς να αγγίξεις, χωρίς τη διαμεσολάβηση κανενός διαύλου.

Συζητήσεις ξεσπούν από εκεί που δεν το περιμένεις: στο ψιλικατζίδικο, το δρόμο, στην παιδική χαρά. Διαδηλώσεις βουίζουν από το κέντρο της πόλης. Κάτι παιδιά κινούνται στους δρόμους, στα σκοτεινά, δίνουν φιλιά στα πεταχτά και γράφουν συνθήματα.

Αυτές τις ώρες δεν θέλω να κοιμάμαι ούτε στιγμή, θέλω να μοιράζομαι δάκρυα με γιαγιάδες που έχασαν σύνταξη και εγγόνια στα ξένα, να γράφω συνθήματα με εξαγριωμένους πιτσιρικάδες στα Εξάρχεια, να χαμογελάω σε συντρόφους από την ΚΟ ΜΑΧΗΤΗ του ’70 σε πορείες το 2015 στο Σύνταγμα, να διαδηλώνω ανατροπές και ρήξεις, να μιλάω κάθε μέρα στο τηλέφωνο με τη μαμά μου για το τι θα κάνουμε (που δεν έχει καμία σχέση με το ομώνυμο, του κυρίου που η ιστορία τον λημματογράφησε επαναστάτη ή μπορεί και να έχει).

Αν και ο μονοφωνικός κουρνιαχτός για ΑΤΜ, τράπεζες, χρέη, συνεχίζει στη διαπασών, το σούσουρο δεν σταματά. Να ξέρεις πως θεριεύει. Καταλαμβάνει χώρο, και τον εκχωρεί σε στόματα. Στόματα πολλά. Στόματα ετερόκλητα, απείθαρχα, στόματα πεινασμένα, εξαγριωμένα, απεγνωσμένα. Στόματα που θέλουν να φωνάξουν, να ουρλιάξουν. Στόματα που χρόνια τώρα ήταν βουβά.

Περιμένω με αγωνία το βράδυ της Κυριακής. Έχουμε δώσει ραντεβού με τον Μπον, να ακούσουμε από την ταράτσα των Public το σούσουρο να μετατρέπεται σε γέλιο. Γέλιο τρανταχτό και αυθάδικο, βλοσυρό και κοφτερό σαν το δίκιο.

Το γέλιο μας που θα τους θάψει

Με αγάπη,

Νατάσα

demonstrators-hold-a-no-banner-amid-tear-gas

Από πιτσιρίκα ήθελε να «δουλέψει ένα φεγγάρι αλογάκι σε λούνα παρκ» (βλέπεις κάτι είχε πιάσει το αυτί της από το ποίημα της Τζένη Μαστοράκη, Δούρειος Ίππος). Τελικά δεν τα κατάφερε και ασχολήθηκε με πιο πεζά πράγματα όπως η ιστορία και η δημοσιογραφία. Από το 2008 γράφει στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο.