Αγαπητέ κύριε Τάσο...
Πριν έξι μήνες κυκλοφόρησε μία έκδοση με επιστολές που έγραψε ο “δικός μας” ποιητής Βασίλης Ρούβαλης προς ποιητές, στους οποίους είχε κάτι να απευθύνει. Κυρίως την υπόσχεση ότι αναλαμβάνουμε την “παράτολμη προσπάθεια να μην ολιγωρήσουν οι ψυχές απέναντι στην ήττα…”. Εδώ η επιστολή προς τον Τάσο Λειβαδίτη
Αγαπητέ κύριε Τάσο,
όποτε περνάω από τα γραφεία της «Αυγής» σε ανακαλώ στο μυαλό μου. Η μυρωδιά του μελανιού και του σαπισμένου χαρτιού στον χώρο αναδίδει παλιότερες ειδήσεις που ήταν αδύνατον να έχουν κάποια σημασία στην ανθρώπινη μικροϊστορία. Όλος ο μετρήσιμος χρόνος έμεινε έξω από τις σελίδες της εφημερίδας. Γι’ αυτό δεν αγάπησες –είμαι βέβαιος– τίποτ’ άλλο πέρα από τα βιβλία που τύπωσες. Χαμογελούσες μ’ ευγένεια προς όλους αυτούς που δεν καταλάβαιναν. Συμφιλιωνόσουν με το άσκοπο εγώ, χωρίς ρόλους ή τη μοίρα για το βάρβαρο πλήθος που καθοδηγούσαν, κι επιβεβαίωναν την ανάγκη διαφυγής και τη μεγάλη αβεβαιότητα της βιωτής…
Είχες πάντα το κουράγιο να δηλώνεις την ανακούφιση που προκαλεί το κλάμα. Γιατί όποιος κλαίει, έχει τη δύναμη να διακρίνει το ανείπωτο, παύει να παραπονιέται και μαθαίνει την αξία της σιωπηλής στιγμής. Σημείωνες την «αυριανή αναχώρηση», και δεν ματαιοπονούσες. Τα ποιήματά σου, κύριε Τάσο, εμψυχώνουν εμάς τους τωρινούς για να βρούμε μια νέα ταυτότητα, να φέρουμε σε πέρας το καθήκον της περιγραφής˙ εννοείς τι λέω: την ενδοσκόπηση και την απαλλαγή από ρωγμές ή λάθη, την αφοσίωση στον αγώνα της σκέψης όσο και την παράτολμη προσπάθεια να μην ολιγωρήσουν οι ψυχές απέναντι στην ήττα.
Αναρωτιέμαι, τι θα ‘γραφες για τη νέα πάλη, τους αποχωρισμούς, τα καίρια που ξανά ανεκπλήρωτα μένουν. Είναι και τα αιώνια πράγματα, όμως. Αυτά που εσύ τους έδωσες όνομα: φιλοδοξία, οίχτο, αλαζονεία και οράματα, επιθυμίες, μνήμες δικές σου, κι άλλες μνήμες εκείνων που σου δώσαν το αίμα και δε γνώρισες ποτέ σου, μέρες-νύχτες, και Θεό και Τίποτα, και χρόνο και δικαιοσύνη…
Αυτή την ισορροπία, δηλαδή, για την οποία θέλησα να σου γράψω εδώ σήμερα εκλιπαρώντας ένα μικρό σημάδι σου στον ορίζοντα˙ ένα όνειρο για την πραγματικότητα που έχει πεθάνει από καιρό. Κι η ποίηση είναι σα ν’ ανεβαίνεις μια φανταστική σκάλα για να κόψεις ένα ρόδο αληθινό…
Συμπληρώνουμε την επιστολή με ένα εξαιρετικό μελοποιημένο ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη (απαγγελία από τον ηθοποιό Γιώργο Μιχαλακόπουλο).