“Αλκηστις, ο μονόλογος της εξώπορτας” της Στέργιας Κάββαλου, στο θέατρο “Διθύραμβος”

Η Αλκηστις είναι 48 χρόνων. Βρίσκεται στο σημείο που η ζωή σε ξεπερνά. Οι δυνάμεις μειώνονται, το πνεύμα επιμένει για το γαμώτο και συ μένεις ακίνητος/η μπροστά στο τοπίο που αλλάζει. Λεπτομέρεια: δεν σε προσπερνά η ζωή, αλλά η ζωή των άλλων, αυτών που δεν σου δίνουν παρά ελάχιστο έως καθόλου χρόνο να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα, στα νέα ήθη. Η εξέλιξη δεν έχει ίχνος ανθρωπιάς και ο νόμος της ζούγκλας το Σύνταγμα της. Αν είσαι δυνατός, γρήγορος και όπως θέλουν οι άλλοι να είσαι, τότε θα επιβιώσεις. Τότε, θα γίνεις και συ κομμάτι ενός κόσμου που κινείται δίχως δικλείδες ασφαλείας, δίχως προστατευτικό δίχτυ και δίχως προοπτική. Στο κενό με τον ήλιο, τον ουρανό και τα αστέρια να δικαιώνουν τις ψευδαισθήσεις σου. Η Αλκηστις δεν θέλει κόπο, θέλει μαγεία, αλλά τη μαγεία δεν τη ζητάς, την περιμένεις και αν σε βρει σε βρήκε. Αν δεν, τότε, βάλε τις ψηλοτάκουνες γόβες σου, το καλό σου φόρεμα, φτιάξει το μαλλί σου και ζήσε τη ζωή σου. Όχι των άλλων.

Η Αλκηστις είναι η Εφη Νιχωρίτη. Η Αλκηστις είναι η Στέργια Κάββαλου. Η Αλκηστις μπορεί να είναι γυναίκα, όμως στην πραγματικότητα είναι άφυλη. Γιατί, σε ποιον/α δεν έχει τύχει να κλειδωθεί έξω από το σπίτι του και να περιμένει κάποιον να του ανοίξει; Η διαφορά είναι ότι εδώ το προσωρινό (;) αδιέξοδο της ηρωίδας γίνεται αφορμή για έναν μονόλογο εξομολόγηση, έναν μονόλογο ξέσπασμα. Η “αθώα” ατυχία πυροδοτεί την έκρηξη σωρευμένων ατυχιών που απλώς περίμεναν κάποιον/α να τις ενεργοποιήσεις, να τις εκτονώσει. Η αδυναμία του ατόμου να εισέλθει στον κόσμο του, κυριολεκτικά, περνά στο σώμα και στην ψυχή. Λαμπρή ευκαιρία για ουσιαστική ενδοσκόπηση, αληθινή ομολογία ενοχής, χαμένων ευκαιριών, μεταμέλειας λαθών και παράδοσης του ελέγχου στο “εγώ”. Διαδικασία επώδυνη και καθόλου μαγική, μια και η Αλκηστις “σπάει” το καθρέφτη του καθωσπρεπισμού, της υποκρισίας, της ανέχειας, της ματαιοδοξίας. Η ασφάλεια χάνεται και τότε πρέπει να αφεθεί στην αγριότητα της νέας εποχής. Της εποχής της εικόνας, των σέλφι, του πλαστικού φαγητού, του κομψού πλαστικού στα ηλεκτρονικά αξεσουάρ, των μνημονίων, των ερώτων που απλά καταναλώνονται, του σαχλού life style που ποτέ δεν έφυγε, των αγώνων που μένουν στη μέση, των σχέσεων που κυλάνε γρήγορα, πολύ γρήγορα και πρέπει να μπορείς να γατζωθείς απ’ αυτές.

Ο μονόλογος της Κάββαλου διαθέτει ζωντάνια, ενέργεια, γλώσσα σύγχρονη, ανεπιτήδευτη, σου λέει συνέχεια “τρέξε, για να προλάβεις τα πάντα!” και μια ηρωίδα που μένει αξέχαστη. Της δίνει βάθος, την εκτιμά και την αναλύει ουσιαστικά, είναι ανθρώπινη και οικεία σε μας. Η ερμηνεία της Έφης Νιχωρίτη αψεγάδιαστη. Ηλεκτρισμένη από την αρχή ως το τέλος. Η σκηνοθετικής της ματιά αναδεικνύει τη λάμψη του κειμένου. Στην ουσία επιλέγει να δει κάθε θεατή στα μάτια και αυτή η άμεση, ευθεία προσέγγιση καθηλώνει. Ολα όσα μένουν μέσα μας, εδώ, σε αυτή τη γυναίκα. Σαν άλλη Μπλανς Ντιμπουά, μόνο που δεν στηρίζεται στην καλοσύνη των ξένων, αφού αυτή αναζητεί απεγνωσμένα μέσα στο αστραφτερό φόρεμα της και τις ψηλοτάκουνες γόβες της.

Info

“Αλκηστις, ο μονόλογος της εξώπορτας”, στο θέατρο “Διθύραμβος”, μέχρι την Κυριακή 11/3

της Στέργιας Κάββαλου

Σκηνοθεσία/ερμηνεία: Εφη Νιχωρίτη

Σκηνικά/κοστούμια: Αγγελική Δημουλή

Μουσική/Art work: Γιώργος Μυλωνάς (Jnk)

Φωτογραφίες: Θανάσης Μπαρλαγιάννης

Είσοδος ελεύθερη

Με τη στήριξη της Περιφέρειας Αττικής

Κράτηση θέσης: 6977357799

Διάρκεια: 60 λεπτά