Ανεπιθύμητος ο Πρόεδρος της FIFA σε Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης.
Τι κάνει ο Άδωνις γι' αυτό; Ο κ. Φορτσάκης; Ο κ. Λοβέρδος;
Τα πανεπιστήμια είναι “χώρος ανομίας”. Στην Ελλάδα. Οπουδήποτε αλλού όλα είναι οκ. Τουλάχιστον αυτό μαθαίνουμε νυχθημερόν από τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης. Από μεγάλους σχολιαστές της καθημερινότητάς μας και της πολιτικής ζωής αυτού του τόπου. Από μεγάλα κανάλια, μεγάλα ραδιόφωνα και εφημερίδες, από μεγάλους άντρες και γυναίκες αυτής της χώρας…
Στην πραγματικότητα βέβαια το θέμα πάντοτε ήταν (και παραμένει) στο να μην έχουν οι φοτητές και οι εργαζόμενοι το δικαίωμα να διαμαρτύρονται απρόσκοπτα να οργανώνουν κινητοποιήσεις ή και εκδηλώσεις πολιτιστικές, πολιτικές και άλλες. Να μην έχουν το δικαίωμα να κρίνουν ανεπιθυμήτους ανθρώπους που ενώ είναι πανίσχυροι σε πόστα πολιτικά, επιχειρηματικά και άλλα μπορεί να θέλουν, ας πούμε, να κάνουν ανενόχλητοι την βόλτα τους και σε χώρους όπου η πλειοψηφία… (πως να το πούμε κάπως εύσχημα;) δεν τους συμπαθεί, τέλος πάντων. Το πρόβλημα που εμπόδιζε τέτοιους ανθρώπους να κάνουν τις βόλτες τους ή να παίρνουν τις αποφάσεις που θέλουν, στην Ελλάδα είχε συγκεκριμένη ονομασία τα τελευταία χρόνια: πανεπιστημιακό άσυλο.
– Δεν πιστεύουμε για παράδειγμα να έχετε ξεχάσει αυτό;
– Ή αυτό;
– Ή και αυτό;
Βέβαια η πραγματικότητα αποδεικνύει μάλλον το αντίθετο κάποιων από τα λεγόμενα των παραπάνω “ειδικών”. Πολλές φορές πολλοί διαμαρτυρόμενοι -όχι μόνο οι φοιτητές και όχι μόνο στην Ελλάδα- έχουν επιχειρήσει να διαμαρτυρηθούν δυναμικά κόντρα σε διαδικασίες που ενώ έχουν μία επίφαση δημοκρατικότητας στην πραγματικότητα αποφασίζουν ερήμην και κόντρα στα συμφέροντα τους. Νιώθοντας ότι μένουν χωρίς φωνή και χωρίς δυνατότητα παρέμβασης αποφασίζουν να παρέμβουν δυναμικά. Μπορεί κανείς να φέρει στο μυαλό του εργαζόμενους σε μια σειρά κλάδων που επιχειρούσαν στην Ελλάδα και αλλού να εισέρθουν στις κλειστές συνεδριάσεις των διοικήσεων των επιχειρήσεων στις οποίες εργάζονταν (δημόσιες και ιδιωτικές). Και οι οποίες εκείνες τις στιγμές, ανάλογα με την περίπτωση, αποφάσιζαν ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις, μειώσεις μισθών και άλλα ωραία (ας θυμηθούμε τους εργαζόμενους στα λιμάνια ,στη ΔΕΗ κ.α.). Μπορούμε να αναλογιστούμε επίσης και ευρύτερες λαϊκές κινητοποιήσεις που έβαζαν στο στόχαστρό τους, τους ίδιους τους “ναούς της δημοκρατίας”, τα κοινοβούλια, που κατ’ εξακολούθηση αποφάσιζαν κόντρα όχι μόνο στις προφανείς πεποιθήσεις των ψηφοφόρων στους οποίους αναφέρονταν, αλλά και στις ίδιες τις εξαγγελίες που είχαν χρησιμοποιήσει κατά την διάρκεια των εκλογών που τους συγκρότησαν.
Η πραγματικότητα ακόμη πιο σκληρά έχει αποτυπώσει επίσης πως δεν είναι το “άσυλο” που καθιστά “ανεπιθύμητους” πολλούς πολιτικούς, επιχειρηματίες και παράγοντες σε συγκεκριμένους χώρους. Και ότι τέτοιες καταστάσεις δεν αποτελούν “ελληνική πρωτοτυπία”. Για του λόγου το αληθές και σε περίπτωση που δεν μας πιστεύετε μπορούμε να πάμε μια βόλτα στη Ζυρίχη.
Εκεί που ήταν προγραμματισμένη η επίσκεψη και ομιλία του προέδρου της FIFA, Sepp Blatter, τον οποίο καλεσε η Αθλητική Ακαδημία της Ζυρίχης , στο πλαίσιο μιας σειράς διαλέξεων για τα 75 χρόνια της ύπαρξής της. Στην πόλη δηλαδή, που κατοικεί ο ίδιος ο Blatter και που βρίσκεται η έδρα της FIFA. Ποιος ήταν ο χώρος που διάλεξε η Αθλητική Ακαδήμία; Το πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, Confederate Technical University (ETH). Καθόλου καλή επιλογή μάλλον, αφού το πανεπιστήμιο είναι και θεωρείται δημόσιος χώρος, με ή χωρίς άσυλο. Δεν είναι τηλεοπτικό πάνελ, αίθουσα κοινοβουλίου, αίθουσα δεξιώσεων πολυτελούς ξενοδοχείου ή κάποιο άλλο από τα μέρη που οι ισχυροί του κόσμου έχουν συνηθίσει με μία σειρά τρόπων να απολαμβάνουν “το δικό τους άσυλο”.
Από νωρίς το απόγευμα εμφανίστηκαν τουλάχιστον έξι αστυνομικά οχήματα καθώς και αρκετοί φρουροί της ιδιωτικής εταιρείας security που φυλάσσει το πανεπιστήμιο. (Όχι σαν αυτά τα “σοβιετικά” που έχουμε στην Ελλάδα). Μισή ώρα αργότερα συνθήματα τύπου «Sepp, you bloody bastard» (στα ελληνικά θα μπορούσε να μεταφραστεί ελαφρώς λογοκριμένο ως «καθίκι Sepp») άρχισαν να ακούγονται. Οι διαδηλωτές άρχισαν να πλησιάζουν το κτίριο αλλά οι αστυνομικοί τους κρατούσαν πίσω. Κάποιοι από το πλήθος άρχισαν να λένε ότι θα κάνουν ένα μικρό “tour” γύρω από το ETΗ και μετακινήθηκαν σε μια πλαϊνή είσοδο.
Πολύ γρήγορα τα πράγματα πήραν πιο έντονη και συγκρουσιακή τροπή. Οι διαδηλωτές βρισκόμενοι σε χώρο που γνώριζαν καλύτερα από τους αστυνομικούς (στην Ελλάδα κάποιος ειδικός μπορεί και να ελεγε: “μα είναι δυνατόν οι αστυνομικοί να μην βρίσκονται μόνιμα μέσα στα πανεπιστημιακά κτήρια ώστε να έχουν μεγαλύτερη εξοικείωση με αυτά και να μπορούν να αντιμετωπίσουν τους ταραξίες; μόνο στη χώρα μας γίνονται αυτά”) κατάφεραν να εισέλθουν στους χώρους του πανεπιστημίου (ο κ. Φορτσάκης θα πρέπει να ξανασκεφτεί την αποτελεσμάτικοτητα του face control) και ξεκίνησαν το κυνηγητό.
Πέτρες, φωτοβολίδες και συνθήματα ενάντια στη FIFA (πολλοί δεν έχουν ξεχάσει το τελευταίο μουντιάλ και τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στον επαγγελματικό αθλητισμό) και την αστυνομία που φυσικά ήταν εξοπλισμένη με σπρέι πιπεριού, γκλομπ και όπλα με λαστιχένιες σφαίρες. Τα επεισόδια μεταφέρθηκαν και έξω από το πανεπιστήμιο, η ιδέα της Αθλητικής Ακαδημίας αποδείχτηκε κακή η εκδήλωση ήταν σκέτη αποτυχία και ίσως κάποιο άστεγο παιδάκι στη Βραζιλία να έσκαγε ένα μικρό, δειλό χαμόγελο στην έιδηση όλων των παραπάνω. Οι φορτσάκηδες αυτού του κόσμου βέβαια μάλλον θα κακοκαρδίστηκαν. ίσως και να σκέφτηκαν ότι όσες εκστρατείες συκοφάντησης, μερα και μονάδες καταστολής και αν εξαπολύσουν δεν θα είναι προστατευμένοι και ασφαλείς. Όχι όσο οι πολιτικές και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν έχουν ως αποτέλεσμα την διάθεση της ανυποταξίας, της αντίστασης και της διεκδίκησης.
Τι να πεις; Έχει γεμίσει η υφήλιος ταραξίες…
* Ολες οι φωτογραφίες -πλην αυτής του εξωφύλλου- είναι του Jan Müller και αναδημοσιεύονται από το VICE.