«Ανοιχτή θάλασσα», του Κάλεμπ Αζούμα Νέλσον

Οι ιστορίες αγάπης είναι δύσκολες. Πώς να χωρέσουν λόγια σε αυτές; Κι αν τα βρεις, πώς θα τα γράψεις πάνω στην άχρονη θάλασσα των επιθυμιών; Δεν τα γράφεις, το χέρι σου βάζεις στην ψυχή σου και σκορπάς λίγα και πολύτιμα. Το νερό μέσα σου συναντά το αρχέγονο υγρό και περιμένεις το φως να επιβεβαιώσει αυτό που θα ζήσεις, διαβάσεις. Αν δεν έχει ήλιο, ο λεπτός πάγος του φεγγαριού θα δείξει αυτό που είσαι, αυτό που θα είσαι και αυτό που θα πεις. Η αγάπη δεν έχει ορισμό. Μια γλυκιά κατάφαση και μια σκληρή άρνηση. Δυο βλέμματα που «τρώνε» το ένα το άλλο. Η εσωτερική αναταραχή που θυσιάζεται μπροστά στον χώρο του άλλου. Το βύθισμα στη ζέστη άβυσσο και οι φυσαλίδες που μεταφέρουν το μήνυμα. Αυτά φτιάχνουν τους κόσμους των θεών που ζουν στη Γη και μένουν πάντα ανολοκλήρωτοι. Η αγάπη είναι απέραντη, ασύνορη, ελεύθερη, άπιαστη, ανοιχτή. Γι’ αυτό οι λέξεις πρέπει να ρέουν, να δίνουν οξυγόνο και φως, να πληγώνουν και να σώζουν. Και ποιος γράφει τις καλύτερες ιστορίες αγάπης; Ο ασυλλόγιστος. Με δυο σφαίρες στα χέρια και μια καρδιά που εκπνέει δυνατά φτιάχνεις ένα γοητευτικό μυθιστόρημα. Τίτλος; Μία είναι επιλογή: «Ανοιχτή θάλασσα» (Εκδόσεις Μεταίχμιο).

Ο τριαντάχρονος συγγραφέας στο πρώτο του μυθιστόρημα μας σοκάρει. Και τα θαυμαστικά γεμίζουν τον αέρα και διαλύουν τις τελείες των «σίγουρων» γνώσεων. Και ανοίγεις το βιβλίο στην τύχη. Και δροσερές, φωτισμένες με κάθε τρόπο, σταγόνες σε ξυπνούν, σε παρασύρουν και συ, ο αναγνώστης, νιώθεις ζωντανός και τίποτα, μα τίποτα, δεν μπορεί να σε σκοτώσει, δεν υπάρχει χρόνος για κάτι τέτοιο. Μόνο η αγάπη, η φυλή και η αρρενωπότητα μετράνε. Είσαι στη σελίδα 162 και διαβάζεις: Είστε σαν ζευγάρι μουσικών της τζαζ, διαρκώς αυτοσχεδιάζετε. Ή ίσως δεν είστε μουσικοί, αλλά η αγάπη σας εκδηλώνεται στη μουσική. […] Πας στην επόμενη σελίδα και Δεν είστε οι μουσικοί αλλά η μουσική. Αυτό συμβαίνει και στις 270 σελίδες. Ο Κάλεμπ Νέλσον  έκανε κάτι αξιοθαύμαστο: έδωσε σώμα στο συναίσθημα! Διαβάζοντας την «ανοιχτή θάλασσα» καταλαβαίνεις αμέσως ότι θα σε σκεπάσει ένα συναισθηματικό τσουνάμι. Δεν πνίγεσαι, όμως, γιατί υπάρχει ο λυρισμός στο ύφος και στην ατμόσφαιρα και η μουσική, πολλή μουσική. Το ψιθύρισμα του ηχητικού παρασκηνίου και η γνήσια ευαισθησία του συγγραφέα κάνουν την ιστορία των δύο νέων, μαύροι, Βρετανοί, κοινή, οικουμενική. Εδώ θα δείτε το Moonlight του Μπάρι Τζένκινς και τις Ωρες του Στίβεν Ντάλντρι χωρίς την ηθελημένη απώλεια. Πώς να μην αγαπήσεις αυτό το βιβλίο; Αν θέλετε βάλτε το No time to die (Billie Eilish) και αφεθείτε στο έργο του Κάλεμπ Νέλσον.

Οι πρωταγωνιστές γνωρίστηκαν σε λονδρέζικη παμπ. Αμφότεροι καλλιτέχνες. Ο άντρας φωτογράφος και η γυναίκα χορεύτρια. Εκείνος συλλαμβάνει τις στιγμές και αυτή του δίνει την πρώτη κίνηση. Η πόλη του σήμερα δεν έχει το απαλό άγγιγμα που αναλογεί στην ψηφιακή εποχή και αφήνει το σκληρό χθες να δοκιμάσει τους δύο νέους. Η αγάπη περνά μέσα από την καχυποψία του συστήματος για τη φυλή και την αποστροφή του δέρματος. Η αγάπη βρίσκει το αντίθετό της, τον φόβο και το μαζί γίνεται ποτέ μαζί. Ο Κάλεμπ Νέλσον εκμεταλλεύεται το «σώμα» και τις «εκφράσεις» της πόλης (Λονδίνο), ακόμη και τις πιο βίαιες, μια και θίγεται με σαφήνεια η βαρβαρότητα των κατασταλτικών αρχών. Το μελόδραμα αποφεύγεται γιατί εδώ μετράει το συναίσθημα που σπαρταράει, νιώθεις αυτό το «καθώς ψυχορραγώ…». Η αφήγηση (σε δεύτερο πρόσωπο) και η πλοκή είναι πολύ καλά δομημένες και μας δίνουν τα στιγμιότυπα του ανεπιτήδευτου, του απροετοίμαστου. Τα λόγια κυλάνε με τέτοιο τρόπο που νιώθεις την (εκφραστική) ένταση στο δέρμα σου! Η πολύ καλή μετάφραση ανήκει στον Αλέξη Καλοφωλιά.