Αντίο βρε Χάρρυ...

Ο Χάρρυ Κλυνν άνοιξε ρηξικέλευθα δημιουργικά μονοπάτια στην μανιερίστικη καλλιτεχνική ζούγκλα. Όπως κάθε σπουδαίος καλλιτέχνης, επηρεάστηκε και εμπνεύστηκε από τα καλύτερα «ζυμώματα» του καιρού του και τα «έπλασε» με τα «υλικά» ενός συγκλονιστικού ταλέντου και της πολιτικής ευαισθησίας και οξύνοιας.

Εντάξει, ως προς το τελευταίο ακούω ήδη τις αντιρρήσεις. Αλλά τελικά, τι είναι το ουσιαστικό που μένει; Γιατί ο Χάρρυ Κλυνν μπήκε στις καρδιές ενός ολόκληρου λαού; Για τις περσόνες – επιτομές του νεοελληνικού ψυχισμού και συμπεριφοράς ή για τις ιδεολογικοπολιτικές υποχωρήσεις του;

Σε ό,τι με αφορά, του χρωστάω που με έφερε σε επαφή με αυτό το οποίο γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρεθεί πια: Το αβίαστο, ευφυές, εμβριθές, παιδευτικό χιούμορ και την ανελέητη, όσο και βαθιά ανθρώπινη, σάτιρα. Ο Χάρρυ Κλυνν ήταν γνήσιος λαϊκός δημιουργός. Και πολλοί λίγοι είναι οι καλλιτέχνες που έχουν την τιμή να φέρουν αυτόν τον τίτλο.

Αντίο βρε Χάρρυ…