Απεργία εν μέσω νέας κυβερνητικής κρίσης

Πανεργατική απεργία σε όλη τη χώρα την στιγμή που στη βάση των νέων που φτάνουν από τα διευθυντήρια της Ευρωπαίκής Ένωσης” ούτε τα προσχήματα δεν μπορούν να τηρηθούν από την κυβέρνηση σε σχέση με το χιλιοπαιγμένο θέατρο των “σκληρών διαπραγματεύσεων”, του “success story” και της “εξόδου από το μνημόνιο”.

Αυτό που πραγματικά συμβαίνει αντί των όσων ο μαγικός κόσμος των αριθμών προσπαθεί νας πείσει ότι συμβαίνει, είναι ότι μια νέα σκληρή πραγματικότητα ετοιμάζεται να προστεθεί στα ήδη υπάρχοντα και συσσωρευμένα βάρη της κοινωνικής πλειοψηφίας:

– Ένας προϋπολογισμός που επικυρώνει την επιβολή νέων φόρων ύψους 1,4 δισ. ευρώ, την ίδια ώρα που οι «επερχόμενες» μειώσεις στα χαράτσια, και τον φόρο αλληλεγγύης παραπέμπονται στις καλένδες. Ένας προϋπολογισμός όπου οι δαπάνες για τους τομείς της Παιδείας, της Υγείας και της Κοινωνικής Ασφάλισης περικόπτονται κατά 1,5 δις. Κατά 400 εκ. ευρώ απίσης περικόπτονται οι δαπάνες του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων.

– Στα πλαίσια της δημοσιονομικής σταθερότητας έρχεται και άλλο, νέο, “νέο μισθολόγιο” που δεν θα αφορά μόνο τους απόφοιτους της βασικής εκπαίδευσης αλλά όλους τους δημοσίους υπαλλήλους (εξαιρούνται όπως είναι -τις περισσότερες φορές πλέον- συνηθισμένο οι ένστολοι). Οι συνταξιούχοι θα δουν νέες περικοπές με μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις μέχρι να εξαφανιστούν εντελώς, όπως άλλωστε έχει συμφωνηθεί στις μνημονικές συμφωνίες, ενώ στο στόχαστρο μπαίνει και το ΕΚΑΣ που θα χαρακτηριστεί προνιακό επίδομα και ως τέτοιο πλέον θα δίνεται με εισοδηματικά ή περιουσιακά κριτήρια. Τέλος το εφάπαξ μειώνεται από το 2015 στο μισό μέχρι κι αυτό να θυσιαστεί στο βωμό του «πρωτογενούς πλεονάσματος».

– Ενώ η φτώχεια και η ανεργία θεριεύουν, την ίδια στιγμή ξένοι και εγχώριοι επιχειρηματίες κάνουν μπίζνες με την περιουσία του δημοσίου: Μόλις προχθές ξεπουλήθηκαν 14 περιφερειακά αεροδρόμια με συνοπτικές διαδικασίες στην κοινοπραξία FRAPORT AG- SLENTEL Ltd του ομίλου Κοπελούζου, με εφάπαξ τίμημα 1,234 δις ευρώ και 22,9 εκατ. ευρώ ενοίκιο(!) Για το επόμενο έτος μάλιστα προβλέπονται επιπλέον ιδιωτικοποιήσεις του ύψους των  2,5 δις.

– Οι ήδη υπάρχουσες και οξυμένες πρακτικές του χτυπήματος των απεργιακών και συνδικαλιστικών αγώνων, οι επιστρατεύσεις και οι δικαστικές αποφάσεις που κηρύσσουν τις απεργίες παράνομες. Tο σχέδιο τώρα είναι ότι θωρακίζονται περαιτέρω με νομοθετικές αλλαγές που ουσιαστικά κάνουν απαγορευτική την κήρυξη απεργίας. 

Η απεργία της 27ης του Νοέμβρη είναι αλήθεια ότι στο φόντο όλων των παραπάνω φαντάζει πολύ αδύναμη κίνηση από την πλευρά όλων όσων θίγονται. Στην πραγματικότητα θυμίζει την παραδοσιακή απεργία που γίνεται κάθε χρόνο στα τέλη Νοέμβρη – αρχές Δεκέμβρη εν όψει του προϋπολογισμού. Όμως έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές που τέτοια γεγονότα με τέτοια νοηματοδότηση μπορούσαν έστω να σταθούν στα πλαίσια των διαδικαστικών καθηκόντων της μερίδας εκείνης που χρόνια προωθεί τον συμβιβασμό και την γραφειοκρατικοπίηση εντός τυ εργατικού κινήματος.

Είναι επίσης αλήθεια  ότι έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας πίστεψε ότι μπορεί μέσα από δυναμικούς αγώνες να ανατρέψει ή να εμποδίσει έστω πλευρές της πολιτικής που επιβάλλεται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Ίσως η τελευταία τέτοια μεγάλη στιγμή να ήταν η απεργία του Φλεβάρη του 2012. Τι έχει μεσολαβήσει από τότε; Πάρα πολλά. Οι τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις που έγιναν, ανέδειξαν από τη μία την δυνατότητα, σε μεγάλο κομμάτι όσων ασφυκτιούν με τις υπάρχουσες κυβερνήσεις, να υπάρξει μία εναλλακτική διακυβέρνηση της χώρας μέσω της επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη όμως αυτό το ίδιο γεγονός, ακόμη κι αν είναι αμφισβητήσιμο και αποτελεί συζήτηση όσον αφορά τον τρόπο που ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτεύεται ( η συνάντηση στελεχών του στο περιβόητο Σίτυ του Λονδίνου, της “Μέκκα των τραπεζιτών” και οι δεσμεύσεις που στα επίσημα πορίσματα φαίνεται να αποδέχεται, περί πιθανής συγκυβέρνησης με Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ, διακοπής του προγράμματος (μόνο) του ΔΝΤ και αναδιάρθρωση του χρέους προς τον επίσημο τομέα αλλά όχι απαραιτήτως άμεσα), πέραν όλων των άλλων έχει μάλλον δημιουργήσει και μία κατάσταση αναμονής περαιτέρω εξελίξεων μέσα από την προσφυγή στις κάλπες, που λειτουργεί κάπως ανασχετικά όσον αφορά το ξεδίπλωμα πιο σφοδρών και μαχητικών κινηματικών διαδικασιών.

Παρόλα αυτά μία σειρά αγώνων, που σχεδόν αντανακλαστικά έχουν συγκροτηθεί ως απάντηση σε κυβερνητικά μέτρα ή αντεργατικές κινήσεις εργοδοτών – επιχειρηματιών, έχουν λάβει επίσης χώρα τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερα στο δημόσιο τομέα. Εκπαιδευτικοί, σχολικοί φύλακες, καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, ΕΡΤ, εργαζόμενοι σε Μέσα Μεταφοράς, διοικητικοί υπάλληλοι στα πανεπιστήμια , αλλά και οι χαλυβουργοί,  εργαζόμεοι στο χώρο του επισιτισμού και του εμπορίου, είναι κάποιες από τις κατηγορίες που μην έχοντας άλλη λύση και αντιμετωπίζοντας αλλαγές που τους έπλητταν χωρίς αύριο, ήρθαν στο προσκήνιο με μαχητικότητα. Μια μαχητικότητα όμως η οποία ηττήθηκε για πολλούς και διάφορους λόγους, με βασική επωδό από την πλευρά της κυβέρησης το ζήτημα του μονοδρόμου της πειθαρχίας στις δεσμεύσεις της μνημονιακης πολιτικής και της  »αναπτυξιακής» πορείας της χώρας.

Σήμερα όμως που η κυβέρνηση εν μέσω του -και επικοινωνιακά- βατερλώ των διαπραγματεύσεων, κλυδωνίζεται ακόμη και από σκάνδαλα που κάνουν την εμφάνιση τους όσον αφορά χρηματισμό βουλευτών για να εξασφαλιστεί ο απαραίτητος για την εκλογή προέδρου αριθμός , αναζητείται ξανά ελπίδα στο δρόμο, στη μάχη, στην αντίσταση, στην είσοδο ξανά του λαίκού παράγοντα στο προσκήνιο. Η απεργία της 27ης Νοέμβρη ακόμη και αν δεν μπορεί να πραγματώσει, να σηματοδοτήσει ή αποτυπώσει μια τέτοια κατάσταση, σίγουρα υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να ειδωθεί. Σήμερα που οι πρόσφατοι αγώνες της νεολαίας, μαθητών και φοιτητών, δείχνουν ότι υπάρχει ακόμη συσσωρευμένη οργή και μαχητικότητα, σήμερα που δύο άνθρωποι, φυλακισμένοι, δίνουν αγώνα ζωής και θανάτου λόγω στέρησης βασικών δικαιωμάτων τους την ίδια στιγμή που 300 και πλέον Σύριοι συνεχίζουν να βρίσκονται μέσα στο κρύο στην πλατεία Συντάγματος για να τους αναγνωριστεί το προφανές (ότι είναι πρόσφυγες), αναζητείται ξανά ελπίδα για έναν λαό που κάθισε αρκετό διάστημα σχετικά άπραγος περιμένοντας ως θεατής τις εξελίξεις. Σήμερα που καμιά κυβέρνηση δεν φαίνεται πρόθυμη να αποχωρήσει μόνη της από τον θώκο της εξουσίας και καμιά κυβέρνηση δεν φαίνεται ικανή να λύσει ως διά μαγείας τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνικής πλειψηφίας.

Σήμερα αρχίζει να γίνεται ξανά προφανές πως η λύση δεν μπορεί να περνάει (και) περνάει και από μία απλή προτροπή – επιλογή – αφετηρία:

Πίσω στους δρόμους!

****

****