Απεργία; Ποια απεργία;

«Savoir Vivre» για απεργούς

| 10/01/2018

«Σόου», χουλιγκανισμοί, «θέαμα» και υπερβολές… Είναι οι πιο ήπιοι χαρακτηρισμοί που εισέπραξαν τα μέλη του ΠΑΜΕ αλλά και όποιος άλλος τόλμησε να φέρει αντιρρήσεις στην αλλαγή της νομοθεσίας περί κήρυξης απεργιών. Ενός, δηλαδή, από τα περίπου 400 άρθρα ενός νομοσχεδίου των, περίπου, 1.400 σελίδων που οι βουλευτές καλούνται, τα επόμενα 24ωρα, να ψηφίσουν για να «τελειώνουμε με τα προαπαιτούμενα, να κλείσει η τρίτη αξιολόγηση και να πάρουμε το ΟΚ για να προχωρήσουμε σε έξοδο από τα μνημόνια». (Να τα διαβάσουν δεν νομίζουμε, είναι μάλλον αδύνατο, αλλά εντάξει, δεν είναι και η πρώτη φορά).

Αφήνοντας για λίγο στην άκρη σημαντικότατα ζητήματα που «σαρώνει» το πολυνομοσχέδιο (μεταφορά της συμμετοχής του Δημοσίου σε σειρά επιχειρήσεων στο Υπερταμείο, δλδ στους δανειστές κλπ,  ανακατανομή οικογενειακών επιδομάτων και πολλά άλλα) ας μείνουμε λίγο στο θέμα των απεργιών. (Υποθέτουμε ότι το ΔΝΤ πανηγυρίζει αφού τελικά υιοθετείται το μέτρο αυτό για το οποίο πίεζε από το 2011. Για ποιο λόγο άραγε; Αυξάνει την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας;…)

Τι αλλάζει το νομοσχέδιο; Αλλάζει τον κανόνα της απαρτίας στις γενικές συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων που δεν είναι ευρύτερης περιφέρειας ή πανελλαδικής έκτασης όταν συγκαλούνται προκειμένου να ληφθεί απόφαση για απεργία. Το ισχύον πλαίσιο προβλέπει ότι στις σχετικές συνελεύσεις πρέπει να παρίσταται το 1/3 των οικονομικά τακτοποιημένων μελών. Με την νέα διάταξη το 1/3 τροποποιείται σε 1/2. Η απαρτία δεν υπολογίζεται στα εγγεγραμμένα μέλη, αλλά στα οικονομικά τακτοποιημένα, δηλαδή αυτά που έχουν πληρώσει τις συνδρομές τους. Καμία αλλαγή δεν επέρχεται στα πρωτοβάθμια σωματεία ευρύτερης περιφέρειας (π.χ. Αττικής) ή πανελλαδικής εμβέλειας, καθώς και στις δευτεροβάθμιες οργανώσεις και στην τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση.

 

Εδώ θα αναφωνήσει κάποιος.. Μα έλεος.. Τόση φασαρία που το 1/3 γίνεται 1/2 δηλαδή 50+1; Μα δεν είναι ακριβώς έτσι. Στην πραγματικότητα, η αύξηση αυτή είναι πολύ μεγαλύτερη, αφού σύμφωνα με τον συνδικαλιστικό νόμο 1264/1982, το 1/3 σήμερα αφορά μόνο στην πρώτη Γενική Συνέλευση του σωματείου, καθώς η απαρτία στην τρίτη Γενική Συνέλευση μπορεί να επιτευχθεί και με το 1/5 των οικονομικά τακτοποιημένων μελών. Με την καινούργια πρόβλεψη, αυτό το 1/5 μετατρέπεται σε 50+1 επί του συνόλου των οικονομικά τακτοποιημένων μελών.

Οι υπέρμαχοι (φανεροί και θαρραλέοι αλλά και κρυφοί και ντροπαλοί) των μέτρων που η κυβέρνηση προωθεί για την προκήρυξη των απεργιών έχουν, εδώ και εβδομάδες, επιδοθεί σε μια σειρά από διδαχές για το τι σημαίνει συνδικαλιστικό κίνημα, πώς χτίζεται, πως  «περπατά», πώς μεγαλώνει και πώς θα είναι νικηφόρο. Χωρίς να εξετάσουμε το κατά πόσο όλοι οι όψιμοι ινστρούκτορες του συνδικαλιστικού κινήματος γενικώς έχουν πείρα από τέτοιου είδους ενασχολήσεις και δραστηριότητες και χωρίς να αμφισβητεί κανείς την μάλλον προφανή αλήθεια ότι ένα συνδικαλιστικό – εργατικό κίνημα για να φέρει αποτελέσματα θα πρέπει να είναι μαζικό, να διασφαλίζει τη συμμετοχή της πλειοψηφίας κλπ (τα αυτονόητα δηλαδή, τα οποία ουδείς αμφισβητεί ότι δεν είναι δεδομένα στην παρούσα φάση), το ερώτημα που τίθεται, είναι: το μέτρο αυτό για τις απεργίες λαμβάνεται σε «κενό αέρος»; Δηλαδή όλα καλά στους εργασιακούς χώρους και απλώς γίνεται μια προσπάθεια «προς το δικαιότερο», προς το «συμμετοχικότερο»;

Δηλαδή όλοι αυτοί οι ινστρούκτορες δεν γνωρίζουν ότι πλέον δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις να προστατεύουν κάπως τους εργαζομένους και ότι ο κάθε ένας με την ατομική του σύμβαση σκλαβιάς στο χέρι, μόνος απέναντι στο θηρίο, πολύ δύσκολα θα συμμετάσχει σε ένα σωματείο; (Καλά δεν συζητάμε καν για να στηθεί σωματείο εξαρχής, υπό τις υπάρχουσες εργασιακές συνθήκες). Όταν όλοι αυτοί μας λιβανίζουν με παραδοχές για «δύσκολες συνθήκες εργασίας» τι ακριβώς φαντάζονται; Φαντάζονται ότι δεν υπάρχει εργοδοτική τρομοκρατία; Εδώ υπάρχουν δημοσιευμένες προκηρύξεις προσλήψεων από ιδιώτες που απαγορεύουν το δικαίωμα στην απεργία. Φαντάζονται ότι δεν υπάρχει ο τρόμος και ο εκβιασμός της επιβίωσης; Όταν παίρνεις 500 ευρώ το μήνα, θα συμμετάσχεις άραγε με άνεση σε μια συνέλευση για απεργία; (δεν συζητάμε καν να απεργήσεις, χωρίς καμία διάθεση δικαιολόγησης της απεργοσπασίας). Θα δώσεις άνετα, εσύ ο απλήρωτος επί μήνες που μένεις σε μια δουλειά για να μην είσαι και τυπικώς άνεργος την εισφορά σου στο σωματείο;

Αυτό ακριβώς το κλίμα γενικότερης τρομοκρατίας, καταστολής και ισοπέδωσης κάθε είδους εργασιακού δικαιώματος δεν αποτυπώνεται στο γεγονός ότι ήδη 9 στις 10 απεργίες που αποφασίζονται από τα συνδικάτα, κηρύσσονται από τα αστικά δικαστήρια παράνομες ή/και καταχρηστικές;

Αποτέλεσμα εικόνας για ΠΑΜΕ σε υπουργείο ΕΡγασίας

Ναι, η κυβέρνηση δεν καταργεί τις απεργίες. Τουλάχιστον έτσι ακριβώς όπως αυτό διατυπώνεται. Με το μέτρο αυτό, όμως, καθίσταται μέσα στο περιβάλλον εργασιακής ζούγκλας που όλοι βιώνουμε απείρως δυσκολότερη η κήρυξή τους. Χωρίς συλλογικές συμβάσεις, χωρίς επαρκή ασφαλιστική και υγειονομική κάλυψη, με μισθούς εξευτελιστικούς και χωρίς δικαίωμα απεργίας, το συνδικαλιστικό – εργατικό κίνημα εγκαλείται που δεν αντιλαμβάνεται ότι δοθείσης της ευκαιρίας που συνιστά το μέτρο του πολυνομοσχεδίου, δεν προχωρά σε ανασύσταση. Υπάρχουν ευθύνες σε νοοτροπίες και συνδικαλιστικές ηγεσίες, κυρίως σε επίπεδο ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ; Αν υπάρχουν λέει; Τεράστιες. Είναι οι αντιδράσεις που υπάρχουν τώρα αντίστοιχες της αρνητικότητας και της σοβαρότητας του μέτρου που προωθείται; Όχι δεν είναι.

Από το σημείο αυτό όμως μέχρι το να κατηγορούνται και να επικρίνονται όσοι αντιδρούν και θεωρούν αντεργατικό το συγκεκριμένο μέτρο και ευθεία την επίθεση στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, η απόσταση είναι χαώδης. Και δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε αθώα.

Τώρα το τι «θα πάρει πίσω» μόλις «βγούμε από τα μνημόνια» η κυβέρνηση (υποθέτουμε ευλόγως ότι δεν αποκλείεται διόλου αυτό να είναι ένα από τα κύρια προεκλογικά της επιχειρήματα), είναι φανερό μάλλον σε όλους. Όπως επίσης είναι φανερό ότι η «βία από όπου και αν προέρχεται» καταδικάζεται πάντα από εκείνους που βρίσκονται ή συμμερίζονται την πλευρά που ασκεί εκείνη την καθημερινή, την ανείπωτη, την συνεχόμενη, την εντεινόμενη, την ανοιχτή και υπόγεια βία που όλοι υφιστάμεθα, ενώ μας κλέβουν τη ζωή ώρα την ώρα..

Κι ακόμη μεγαλύτερη βία είναι να υποτιμάται και αυτό που βιώνουμε και η νοημοσύνη μας..

 

ΥΓ. Ευχαριστούμε πολύ τον συνάδελφο Γιάννη Κέμμο για την άδειά του να χρησιμοποιήσουμε τις φωτογραφίες του, μία ως κεντρική στο θέμα και μία μέσα στο κείμενο.

Ανάμεσα στις δύο μεγάλες αγάπες, την ψυχολογία και τη δημοσιογραφία, την μία την σπούδασε και την άλλη την έκανε επάγγελμα. Καμβάς το διεθνές ρεπορτάζ. Eκεί που δυστυχώς οι ζωές γίνονται ακόμη αριθμοί. Αγαπημένη ερώτηση: γιατί. Αγαπημένο μέσο: οι λέξεις, γραπτές ή ραδιοφωνικές. Μετά κόπων και βασάνων, κατάφερε να ολοκληρώσει διδακτορική διατριβή, όπου αποπειράθηκε να συνδυάσει πολιτική φιλοσοφία και σύγχρονες εξελίξεις.