Ώστε είναι και οι Γάλλοι τεμπέληδες;

Οι γάλλοι σιδηροδρομικοί, που βρίσκονται ήδη στη δεύτερη εβδομάδα της απεργίας τους, είναι ό,τι ακριβώς και οι έλληνες συνάδελφοί τους: βολεμένοι τεμπέληδες, καλοπληρωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, προνομιούχοι εργαζόμενοι που στοιχίζουν πολύ ακριβά στο φορολογούμενο. Με δυο λόγια, αποτελούν την προσωποποίηση του πολυδάπανου και άχρηστου δημόσιου τομέα. Από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση του Φρανσουά Ολάντ προσπαθεί απλώς να κάνει πράξη το αυτονόητο: να μεταρρυθμίσει το καθεστώς λειτουργίας της σιδηροδρομικής εταιρείας SNCF ώστε να την κάνει πιο ανταγωνιστική και παραγωγική.

Το έχει διατυπώσει πολύ εύστοχα, σε άλλη εποχή, ο Διονύσης Σαββόπουλος: «τα νέα που μας έφερε ήταν όλα μια ψευτιά μα ακούγονταν ευχάριστα στ’ αυτί μας γιατί έμοιαζε μ’ αλήθεια η κάθε του ψευτιά κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας».

Όλα τα παραπάνω δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια εύπεπτη, φτηνή προπαγάνδα για λαϊκή κατανάλωση. Είναι η αναπαραγωγή όλων των κλισέ που συνοδεύουν το δημόσιο τομέα σχεδόν σε όλο τον κόσμο ή τουλάχιστον εκεί που πρέπει να δικαιολογηθούν οι μαζικές απολύσεις, η ιδιωτικοποίηση δημοσίων επιχειρήσεων, η διάλυση του συνδικαλισμού και η ευθυγράμμιση των δικαιωμάτων δημοσίου/ιδιωτικού τομέα προς το χειρότερο. Με άλλα λόγια είναι το απαραίτητο «ζέσταμα της κοινής γνώμης» προκειμένου να περάσουν με τις λιγότερες δυνατές αντιστάσεις οι πολιτικές τής λιτότητας, η νεοφιλελεύθερης έμπνευσης προώθηση της ανταγωνιστικότητας και τελικά η άνευ όρων παράδοση του κόσμου της εργασίας στους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς. Στην προκειμένη περίπτωση η ενορχηστρωμένη μιντιακή επίθεση στην απεργία των σιδηροδρομικών μπορεί να ερμηνευτεί και ως μια προβλέψιμη αντίδραση στη μεγαλύτερη απεργία των τελευταίων ετών, που καλό θα ήταν να μην αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση και για άλλους εργαζόμενους…

Όλοι σε απεργία διαρκείας

Το νομοσχέδιο για τον «εκσυγχρονισμό της οργάνωσης του συστήματος των γαλλικών σιδηροδρόμων» έχει κατατεθεί προς διαβούλευση στο υπουργικό συμβούλιο από τον περασμένο Οκτώβριο. Περιλαμβάνει 19 άρθρα και προβλέπει ρητά την εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας «για το άνοιγμα του δικτύου των σιδηροδρόμων στον ανταγωνισμό» που θα πρέπει να έχει εφαρμοστεί σε όλες τις χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέχρι το 2022. Η βασική ιδέα είναι η ενοποίηση των δύο εταιρειών διαχείρισης και συντήρησης του σιδηροδρομικού δικτύου (SNCF και RFF αντιστοίχως) με διακηρυγμένο στόχο  την εξοικονόμηση 1,5 δισ. ευρώ το χρόνο. Όμως οι εργαζόμενοι επισημαίνουν ότι η ενοποίηση είναι ψευδής καθώς στήνεται ένα γραφειοκρατικό τέρας, ένας τεράστιος όμιλος υπό τη σκέπη του οποίου θα λειτουργούν αυτόνομα δύο εταιρείες. Η αντιπρόταση των συνδικάτων CGT και Sud – Rail είναι η πλήρης ενοποίηση των σιδηροδρόμων σε μία εταιρεία που θα λειτουργεί με λιγότερο κόστος και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα για το επιβατικό κοινό.

Στην πραγματικότητα η μεταρρύθμιση είναι ο προθάλαμος για την περαιτέρω συρρίκνωση του δημοσίου τομέα και την είσοδο ιδιωτών στις σιδηροδρομικές μεταφορές. Ταυτόχρονα επιχειρείται η κατάργηση χιλιάδων θέσεων εργασίας και η πρόσληψη νέων υπαλλήλων με ελαστικές μορφές απασχόλησης που δεν θα εργάζονται με το καθεστώς του μόνιμου υπαλλήλου αλλά με συμβάσεις ορισμένου χρόνου.

Άλλωστε το επιχείρημα του ανοίγματος στον ανταγωνισμό είναι εντελώς προσχηματικό αφού η  γαλλική SNCF συμπράττει σε πολλά δρομολόγια με ξένες ιδιωτικές εταιρείες (Γερμανία, Ιταλία, Βρετανία) ήδη από το 2009.

Σοσιαλιστικό Κόμμα παντού, δημόσιος τομέας πουθενά

Από την άλλη πλευρά τα τελευταία 30 χρόνια το προσωπικό της εταιρείας έχει μειωθεί κατά 100.000 εργαζόμενους (περίπου το ένα τρίτο του συνόλου) ενώ το κοινό που εξυπηρετεί αυξάνεται κατά 400.000 επιβάτες το χρόνο. Όσο για τους «διογκωμένους μισθούς» των σιδηροδρομικών, μια αναλυτική ματιά στα στοιχεία της μισθοδοσίας δείχνει ότι οι πιο προνομιούχοι δεν είναι οι μηχανικοί, οι οδηγοί και το υπόλοιπο τεχνικό προσωπικό -τους οποίους θέλει να μειώσει κατά προτεραιότητα η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση- αλλά οι υπάλληλοι των διοικητικών υπηρεσιών μέσα στους οποίους περιλαμβάνονται χιλιάδες μεσαία ή υψηλόβαθμα στελέχη. Πάντως, ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, ο μέσος μισθός τους υπερβαίνει το μέσο μισθό στη Γαλλία κατά 400 ευρώ. Την ίδια στιγμή, όσοι εργάζονται μέσα στις αμαξοστοιχίες φαίνεται ότι δουλεύουν μόλις 25 ώρες την εβδομάδα όμως στην πραγματικότητα περνούν τις ώρες της ανάπαυσής τους μέσα στα τρένα ή παίρνουν ρεπό σε μέρες που λόγω προγραμματισμού των δρομολογίων βρίσκονται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους. Τα «προκλητικά προνόμιά» τους συμπληρώνονται από το επίδομα άδειας που αντιστοιχεί σε 15 ευρώ το μήνα και από το πριμ του τέλους της χρονιάς που αντιστοιχεί απλώς στον 13^ο μισθό που ισχύει σε όλο τον ιδιωτικό τομέα.

Κι όμως τα κοινωνικά δίκτυα της Γαλλίας κατακλύζονται αυτές τις μέρες από «στοιχεία» που αναδεικνύουν προνόμια, παροχές και διευκολύνσεις στους σιδηροδρομικούς υπαλλήλους που απλώς δεν υπάρχουν. Η απάντηση στο πώς αναπαράγονται τόσο εύκολα τόσα πολλά ψέματα είναι απλή και γνωστή: η πληροφόρηση της «κοινής γνώμης» δεν είναι παρά ένα παιχνίδι που παίζεται με τους όρους που επιβάλλουν τα διαπλεκόμενα με το σύστημα εξουσίας και τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης.