Από δω και πέρα είμαστε φτιαγμένοι για να ζήσουμε! [Ένα γράμμα για τις μέρες που ζούμε v.12]

Αυτές τις μέρες, θελήσαμε να πούμε και να διαβάσουμε κάτι, πέρα από «σφιχτές αναλύσεις» ειδικών για την κατάσταση. Θελήσαμε να φωνάξουμε, να μας ακούσουν πώς νιώθουμε. Θελήσαμε να σπάσουμε την απόσταση που πολλές φορές διαστρεβλώνει την ίδια την ουσία. Να μπορέσουμε να εξηγήσουμε, να μεταδώσουμε την κατάσταση εδώ στην Ελλάδα, σε δικούς μας ανθρώπους ακόμη (και ειδικά) αν μένουν πολύ μακριά… Συντάκτες και αναγνώστες του Περιοδικού έστειλαν γράμματα σε δικούς τους ανθρώπους, μιλώντας για τις παράξενες μέρες που ζούμε

Συνεχίζουμε να γράφουμε… Όποιος-όποια θέλει, στέλνει στο inbox της σελίδας μας στο fb.

Το δωδέκατο γράμμα μας έρχεται από την Κωνσταντίνα Ντάλη

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Αθήνα, 2/07/15

           Τζο,

        Η αλήθεια είναι πως όταν πήρα την απόφαση να γράψω κι εγώ ένα γράμμα, για τις μέρες αυτές-τις ιστορικές όπως διαμηνύουν πολλοί- δεν περίμενα ποτέ ότι θα το «έστελνα» σε σένα. Βλέπεις, δεν συνηθίζω να σου γράφω για «τα πολιτικά» και η αλήθεια είναι πως λίγες φορές μιλούσαμε για αυτά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως όταν σου μιλούσα για αυτά, με κοιτούσες σαν να μην καταλάβαινες και πολλά και στο τέλος η συζήτηση κατέληγε με το να μου λες (γελώντας πάντα) : «Αχ μικρή μου επαναστάτρια! Γαμώ τον κομμουνισμό μου μέσα!»

        Άλλες φορές, διατεινόσουν πως δεν ήξερα πολλά, πως είμαι ακόμα πολύ μικρή και ίσως να είμαι και εύκολα «εκμεταλλεύσιμη». Πίστευες πάντα πως όλα υποκινούνται και από «τη δικιά μας» την πλευρά… Για αυτό και ήθελες «Να είσαι ελεύθερος». Τώρα που έχουμε καιρό να μιλήσουμε, μαθαίνω όσα μπορώ από την Φανή και από το fb. Μαθαίνω λοιπόν, πως είσαι πολύ καλά με τη δουλειά σου στην εταιρεία και όπως μαντεύω πληρώνεσαι κανονικά (θυμάσαι τότε που ήσουν ακόμα στη Ρόδο και δεν ήξερες τι θα γίνει όταν τελειώσει η σεζόν; Που γυρνούσες κάθε μέρα κατάκοπος μετά από 12ωρο, τσαντισμένος πολλές φορές με τα τσουτσέκια του αφεντικού και τον χαφιεδισμό που υπήρχε εκεί μέσα …και εγώ, σου έδινα θάρρος για να συνεχίσεις την επόμενη μέρα, να μη φοβάσαι και να υπομείνεις την κατάσταση γιατί οι καλύτερες μέρες θα ερχόντουσαν..) Παρόλο που είχα δίκιο και οι καλύτερες μέρες όντως ήρθαν για σένα, αν σε συμβούλευα τώρα που το σκέφτομαι, θα σου έλεγα πως κατεβαίνω Ρόδο με τους συντρόφους από την ΑΤΤΑCK να τους το κάψουμε το μπουρδέλο με αυτά που κάνουν! Αλλά, αλλιώς βέβαια σκεφτόμουν τότε…

        Και τώρα; Τώρα έχοντας περάσει ήδη δύο χρόνια στην Αθήνα και έχοντας πια στρατευτεί συλλογικά, έχω αλλάξει σε πολλά πράγματα. Εγώ, που ήμουν πάντα ήρεμη, τώρα δεν μπορώ να σταθώ! Κούραση δεν νιώθω και εάν νιώθω θα είναι από απογοήτευση. Απογοητεύομαι όταν κάνουμε πράγματα, όταν παλεύουμε για τα αυτονόητα, για να μπορεί ο καθένας να ζήσει τη ζωή που του αξίζει, χωρίς φτώχεια, ανεργία, εκμετάλλευση και εξαθλίωση… Και παρόλα αυτά, δεν ιδρώνει πολλές φορές το αυτί τους! Και άσε τους «φοβισμένους», τους «μικροαστούς», τους δεξιούς.  Η «αριστερά» τι κάνει; Που είχαμε νεκρούς πριν από ένα μήνα στα ΕΛΠΕ και δεν άνοιξε ρουθούνι! Κάτι τέτοιες ώρες, τρελαίνομαι, πολλές φορές και απογοητεύομαι.  Αλλά, επανέρχομαι την επόμενη κιόλας μέρα που θα ξαναδώ τους συντρόφους μου πάλι στους δρόμους, απέναντι σε έναν αυταρχικό πρύτανη, απέναντι μέχρι και στα κοράκια της ΕΕ.  Μην νομίζεις πως γίνονται τσάμπα όλα αυτά, μπορεί να μην είμαστε πολλοί, αλλά σιγά-σιγά «μεγαλώνουμε» (τα εισαγωγικά είναι για την ποιότητα..).  Υπάρχουν λοιπόν, όλοι αυτοί οι «τρελοί» που επιμένουν κάθε πρωί να πηγαίνουν από νωρίς στη σχολή τους, που ξενυχτάνε κάθε βράδυ προσπαθώντας να βγάλουν ένα κείμενο για κάτι που έγινε, που τσακώνονται σε αμφιθέατρα μέχρι το πρωί και μετά βγαίνουν πάλι ενωμένοι στους δρόμους, που κάνουν με τις ώρες διαδικασίες και συζητήσεις, που είναι κάθε φορά πρώτη γραμμή απέναντι από τους μπάτσους, ΠΟΥ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΟΤΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΑΝΕ ΜΟΝΟ ΑΛΛΙΩΣ. … Με όλα αυτά λοιπόν καταλαβαίνω πως για να υπάρχουν όλοι αυτοί  και δεν είμαι η μοναδική, αναθαρρεύω και δυναμώνω και μαθαίνω να «μη μασάω» όπως θα έλεγες κι εσύ ….

       Ένα πράγμα δεν είχα καθόλου: τη σύγκρουση. Και μου το έλεγαν πολλοί… Οποιοδήποτε είδος σύγκρουσης. Μάλιστα, μέχρι τώρα την απέφευγα συστηματικά…Δεν το είχα, πώς να στο πω… Μέχρι χθες…  Και για να εξηγηθώ:

Ο κόσμος, όπως θα έχεις παρατηρήσει κι εσύ, μάλλον, έχει τρελαθεί αυτές τις μέρες… Δεν ξέρω αν φταίνε τα παπαγαλάκια της τηλεόρασης, οι εκβιασμοί από τα αφεντικά τους ή ότι απλά έχουν ακόμα αυταπάτες πως μπορούν να επιβιώσουν -και ίσως και να ανέλθουν-ακόμα και όταν έχουν  τη θηλειά του χρέους,  της ΕΕ και του ευρώ γύρω από το λαιμό τους. Ή όλα αυτά μαζί.  Εδώ που τα λέμε, φταίει και η Κυβέρνηση που συνεχίζει να του τρέφει αυτές τις αυταπάτες, διαμηνύοντας καθημερινά πως το «Μέλλον της χώρας βρίσκεται στην ΕΕ και την ευρωζώνη» και πως μπορεί να υπάρξει μια «βιώσιμη λύση μέσα σε μια δημοκρατική ΕΕ» και πως η κρίση είναι «ανθρωπιστική» και άλλα τέτοια κουραφέξαλα…

Ο κόσμος λοιπόν, αυτός, τελευταία, αρχίζει να σου επιτίθεται… Όπου σε βρει. Σε βρίζει, τις περισσότερες φορές, χυδαία! Φτάνει στο σημείο να σε απειλεί πως τον παίρνεις στο λαιμό σου, πως θα σε σκοτώσει εάν βγει το «ΟΧΙ» και να φωνάζει μέχρι και τους σεκιούριτι από τα σούπερ-μαρκετ για να σε διώξουν! Μου έχουν τύχει πολλά τις τελευταίες μέρες που απλά προσπαθώ να τους πω πως «κι εγώ δεν ξέρω τι θα γίνει μετά, το μόνο που ξέρω είναι πως ΔΕΝ πάει άλλο έτσι» και «Πως θα είμαι δίπλα σου (και) την άλλη μέρα, σήκωσε το κεφάλι σου και πες το ΟΧΙ της ανατροπής τους!». Αλλά δεν ακούνε… και όπως καταλαβαίνεις με πειράζει, με πειράζει πολύ. Χέστηκα για αυτούς που έχουν και δεν τους νοιάζει. Αυτούς δεν τους θέλουμε έτσι κι αλλιώς, ξέρουν το συμφέρον τους και έχουν ήδη διαλέξει πλευρά… Αλλά αυτοί, βλέπεις, δεν τρέχουν πανικόβλητοι στα σούπερ μάρκετ και πίσω απ’ τις ουρές… Για αυτό με πειράζει ρε γαμώτο!

Χθες λοιπόν, σε ένα μοίρασμα στο Σκλαβενίτη δεν άντεξα και έβαλα και τα κλάματα! Ίσα που πρόλαβα να κάτσω σε ένα πάγκο πιο δίπλα για να μη με δουν… Οι σύντροφοι πιο πίσω μιλούσαν με άλλους και δεν με είδαν (έτσι νόμιζα τουλάχιστον μέχρι που ένας σήμερα με ρώτησε γιατί δεν του είπα τίποτα για να «χωθεί»…) Του είπα πως δεν ήθελα να τον ενοχλήσω αλλά η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να με δει έτσι… Ο συγκεκριμένος, συνηθίζει να μου λέει όταν γκρινιάζω πως «Οι κομμουνιστές δεν γκρινιάζουνε!» έτσι, ναζιάρικα για να με κάνει να ξεχαστώ… Το λέει ακόμα και όταν ο ίδιος φτάνει σε σημείο να γκρινιάζει, για να επαναφέρει μάλλον τον εαυτό του… Σκέφτηκα αυθόρμητα την απάντηση του: «Οι Κομμουνιστές δεν κλαίνε!» και έκανα να σκουπίσω τα μάτια μου και να σηκωθώ, για να συνεχίσω… Εκείνη την ώρα, ένας γεράκος παραδίπλα, που τόση ώρα παρακολουθούσε και τη σκηνή και τους διαπληκτισμούς, μου έδωσε ένα χαρτί που έγραφε: «3 εκατομ. ΟΧΙ + 1000 από μένα» και είχε από κάτω την ημερομηνία και μια υπογραφή. Το κοίταξα καλά καλά, έπειτα κοίταξα και αυτόν. Ήταν με μια μικρή σακούλα που κάτι είχε μέσα, φαινόταν ταλαιπωρημένος και κατά πάσα πιθανότητα ήταν άστεγος που στεκόταν έξω από το σούπερ μάρκετ, μα δε ζητιάνευε. Το σημείωμα εκείνη την ώρα και έτσι όπως ήμουν, το θεώρησα πλάκα και άρχισα να κλαίω πιο πολύ που με κορόιδευε και αυτός ! Φανερά ενοχλημένος, με ρώτησε εάν είμαι Ελληνίδα και εάν κατάλαβα το σημείωμα, του απάντησα πως ναι το είχα καταλάβει και μου βγήκε ένα αυθόρμητο «Μακάρι να είναι έτσι». Εδώ που τα λέμε, τον πέρασα για τρελό και είπα να τον αποφύγω με αυτή τη φράση… Τότε μου είπε πως «Δεν υπάρχει μακάρι και έτσι πρέπει να γίνει! Γιατί, ο κόσμος, αλλιώς, θα ναι χαζός!». Έπειτα με ρώτησε εάν κλαίω επειδή με προσέβαλαν και του κούνησα το κεφάλι (δεν μπορούσα να πω κουβέντα πια). Μου ζήτησε να σταματήσω να κλαίω και να μάθω να μην τους ακούω γιατί «αυτό που ζούμε είναι η κόλαση», και ότι η κόλαση φτιάχτηκε με υπόδειγμα τη γη και τους ανθρώπους. «Αν δεν είμαστε αλληλέγγυοι ο ένας με τον άλλο μεταξύ μας, το ‘χουμε χάσει το παιχνίδι», μου είπε. «Ααα χαζεμένος τελείωωως»  σκέφτηκα εγώ, «Τι αλληλεγγύη και κουραφέξαλα μου λέει! Πόλεμο έχουμε και μάλιστα ταξικό». Παρόλα αυτά, του κούνησα συγκαταβατικά σε όσα έλεγε το κεφάλι, σηκώθηκα και συνέχισα να μοιράζω. Αυτή την φορά δεν μιλούσα γιατί ο κόμπος στο λαιμό μου δεν έλεγε να ξεκολλήσει, όσο νερό και να είχα πιει… Για ώρα πολλή, ο γεράκος αυτός συνέχισε να με κοιτάζει, έχοντας έξω ένα τετράδιο και όλο σημείωνε! «Ήθελα να ‘ξερα τι γράφει πάλι ο τρελός», σκεφτόμουν και μοίραζα αμίλητη…

Μετά από λίγο, έβγαλε ένα πακέτο χαρτομάντηλα από την τσάντα που είχε δίπλα του, μου έδωσε και έκατσε πάλι.

Πάγωσα και ίσα που πρόλαβα να του πω «ευ..χαριστώ». Δεν το πίστευα πως αυτός ο άνθρωπος που τον νόμιζα για τρελό, μου έδωσε από τα χαρτομάντηλα που πουλούσε για να επιβιώσει, χωρίς να μου ζητήσει χρήματα. Μια κίνηση τόσο μικρή, που όμως κατέρριπτε όλη την μικροαστική παραφιλολογία του «Έλα μωρέ, σιγά μην ασχοληθώ με τους τρελούς» που είχα στο κεφάλι μου και που στην ουσία έκανε πράξη αυτό που μου είπε πριν. Την «αλληλεγγύη». Η λέξη αυτή, πάντα όταν την άκουγα ξεκομμένη, μου την έδινε! Εάν δεν σήμαινε ταξική αλληλεγγύη, πίστευα δεν είχε νόημα. Να όμως που η αλληλεγγύη, συνδέεται με τις λέξεις «μάχη» και «συλλογικός αγώνας» και ξεπηδά μέσα από αυτές… Και είναι και αυτοί οι «τρελοί» που συνεχίζουν να μας το θυμίζουν, στις δύσκολες στιγμές όταν κι εμείς οι ίδιοι, το ξεχνάμε!

      Σίγουρα, έχουμε πολλές και δύσκολες μάχες να δώσουμε ακόμα…Είναι δύσκολη  και η μάχη αυτή, για το δικό μας «ΟΧΙ», ΟΧΙ στην ΕΕ-ΔΝΤ και το ευρώ, ΟΧΙ σε ΚΑΘΕ είδους μνημόνιο. ΟΧΙ στους εκβιασμούς τους! Το «ΟΧΙ» της ρήξης!

Ο αγώνας μας για μια άλλη κοινωνία είναι μακρύς…

Δυο σειρές πριν το τέλος και μόλις κατάλαβα γιατί επέλεξα να το στείλω σε εσένα αυτό το γράμμα… Πιστεύω, πως κάπως έτσι θα νιώθεις κι εσύ.. Λίγο μπερδεμένος, φοβισμένος, και πολύ εξαγριωμένος… Αλλά σίγουρος πως η κατάσταση δεν πάει άλλο έτσι! Μην τους φοβηθείς λοιπόν…

      -«Μα, δεν είμαι εγώ για αυτά», θα μου πεις…

Τώρα, όμως, είμαι εγώ που θα σου πω: «Μη φοβάσαι ρε. Από δω και πέρα, δεν είμαστε φτιαγμένοι για να μας παγώνει ο φόβος. Από δω και πέρα είμαστε φτιαγμένοι για να ζήσουμε!» *

Φιλιά,

Κωνσταντίνα.

*https://tovytio.wordpress.com/2012/09/13/now_i_am/

Υ.Γ. 1) Είπα να σου γράψω μια φορά κάτι «κινηματικό» και πάλι σε μελό έπεσα!

Υ.Γ. 2)  Θυμάσαι τι μου είχες πει για εκείνη τη φορά που είχες φάει δακρυγόνα; Πόσο απαίσια ήταν και πόσο σε έτσουζαν; Ε, λοιπόν σήμερα έφαγα τα πρώτα και με αυτή την κυβέρνηση-για να μην τρέφεις αυταπάτες… Ελπίζω οι συριζαίοι που κάνεις παρέα να μη σε έπεισαν και το «ΟΧΙ» τους να το πεις και σε αυτούς!