Από την Αθήνα στο Βερολίνο. Μια μεγάλη πρωτομαγιάτικη βόλτα

Και με τους δρόμους και με την άνοιξη

Από την Αθήνα…

Για Αθήνα ξεκινήσαμε να πω την αλήθεια αλλά η σκέψη μας -θα δείτε πώς- στο Βερολίνο κατέληξε τελικά. Και δεν θυμάμαι με ποια αφορμή αλλά αρχικά πλησιάζοντας, με φίλους, χθες γύρω στις 11 προς το Μουσείο, σκεφτόμασταν πόσο εκνευριστικό είναι που, διαχρονικά μέρες σαν και τη χθεσινή, υπάρχουν διάφοροι «σχολιαστές», οι οποίοι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο προσπαθούν να αναδείξουν τον ντεμοντέ χαρακτήρα κινητοποιήσεων, όπως της εργατικής πρωτομαγιάς. Πότε με κάποιο «αληθινό» προβληματισμό για την πτώση της μαζικότητάς τους, πότε με διάθεση διακωμώδησής τους και πότε με προτάσεις για κάτι πιο «in» που μπορεί να κάνει κανείς αποκλειστικά εκείνη ακριβώς την ώρα, αντί να συμμετέχει σε αυτές.

Είναι αλήθεια βέβαια ότι στο πρόσφατο παρελθόν, μέρες και γεγονότα όπως η Πρωτομαγιά ή το Πολυτεχνείο, έχουν «υποφέρει» μέσα σε μια διαδικασία που τις καθιστούσε εν μέρει θεσμικά γεγονότα άνευ νοήματος και σύγχρονου περιεχομένου, αποξενωμένες εκδηλώσεις, στις οποίες πολύ πιο φυσιολογικό θα φαινόταν να συμμετέχει κάποιος υπουργός, παρά κάποιος από όλους αυτούς που θα ταίριαζε να εμπνευστούν με νέο τρόπο σήμερα από αυτές. Ευτυχώς υπήρχαν πάντα και οι άλλες πλευρές που αντιδρούσαν σε μια τέτοια κατάσταση. Οι joyful σχολιαστές, πάντως, δεν νοιάζονται στην πραγματικότητα γι’ αυτή κι ας προσπαθούν να υπονοήσουν το αντίθετο πολλές φορές με τους άγευστους προβληματισμούς τους. Γι’ αυτό και συνήθως το ενδιαφέρον και «ωραίο» στιγμιότυπο της ημέρας γι’ αυτούς είναι για παράδειγμα κάποιοι κινέζοι τουρίστες που βρέθηκαν στο Σύνταγμα κατά τη διάρκεια της πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης κι έβγαζαν χαρούμενοι φωτογραφίες…

Πάντως για μάς που είμαστε παιδιά της πόλης, η Πρωτομαγιά είναι, κατεξοχήν, δικιά της διαδικασία και κατάσταση. Των γειτονιών της, των πλατειών και των δρόμων της. Και των αγώνων και των ψυχαγωγιών της. Και όσοι το «ξεχνούν» αυτό, όσες εναλλακτικές προτάσεις κι αν σκαρφιστούν μάλλον αυτές θα στερούνται αλήθειας και νοήματος. Η παρέα, η ομάδα, η συλλογικότητα, η πορεία, η βόλτα, η συζήτηση, η μπυροποσία μετά μεζέδων, δεν είναι αντιθετικές έννοιες ή καταστάσεις. Επίσης η γιορτή της άνοιξης και η προσμονή για το καλοκαίρι δεν είναι για τους “κανονικούς” ανθρώπους, ενώ οι κινητοποιήσεις για τους “γεννημένους αγωνιστές” (καθώς τέτοιοι ευτυχώς δεν υπάρχουνε). Πώς μπορείς άλλωστε να γιορτάσεις ολοκληρωμένα κι ολοκληρωτικά την άνοιξη, όταν δεν καταφέρνεις να κάνεις έστω και κάτι μικρό για να αντιμετωπίσεις το βαρύ χειμώνα που σε περιβάλλει;

Έτσι λοιπόν χθες με τέτοιες σκέψεις κατά νου, κατά τη διάρκεια μιας -κατά γενική ομολογία- υπέροχης μέρας, κάναμε βόλτα στην Αθήνα και στρέψαμε ηθελημμένα το βλέμμα μας σε τέτοιες παρέες, ομάδες, οργανώσεις και συλλογικότητες που πορεύτηκαν στους δρόμους της. Πολλοί και πολλές από όσους συμμετείχαν σε αυτές, δεν έτρεξαν μετά το τέλος στα σπίτια τους να «κλειδωθούν». Όχι. Ούτε διακτινίστηκαν σε ένα παράλληλο σύμπαν. όπου ζουν οι διαδηλωτές όλες τις υπόλοιπες ώρες που δεν διαδηλώνουν. Βρέθηκαν σε στέκια, πλατείες, πάρκα, λέσχες και μαγαζιά συζητώντας, διασκεδάζοντας. Γιατί, όχι αγαπητέ αναγνώστη. Δεν είναι εξωγήινοι αυτοί οι άνθρωποι. Είναι απλοί τύποι σαν εσένα κι εμένα, που κατεβαίνουν στο δρόμο και αυτή τη μέρα με στόχο να βελτιωθούν, να αλλάξουν τα πράγματα. Με στόχο την Άνοιξη, τη γιορτή, την εργασία που δεν είναι σκλαβιά, τη ζωή που δεν είναι επιβίωση, τη δημιουργία που δεν είναι καταναγκασμός. Κι αν παραμένεις δύσπιστος θυμίσου εικόνες όπως εκείνου του Ιούνη στο Σύνταγμα με το χορό γύρω από το Συντριβάνι ενώ τα δακρυγόνα κρατούσαν το ρυθμό…

Αυτοί λοιπόν, όντως, δεν είναι εξωγήινοι. Ο Ανδρέας Ψυχάρης, ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, από την άλλη, μάς μπέρδεψε είναι η αλήθεια, μετά το χθεσινό του σχόλιo στο twitter:

… στο Βερολίνο!

Κι εκεί που σκεφτόμασταν να αρχίσουμε να ενημερώνουμε τον κόσμο ότι συμμετέχει σε κάτι σαν το Χάλογουην και να προσέχει, ευτυχώς, άρχισαν να μας ενημερώνουν για το πως κύλισε η μέρα της Πρωτομαγιάς στο Βερολίνο, φίλοι και συνεργάτες του Περιοδικού, που διαμένουν ή βρέθηκαν εκεί. Όπως μάς τα είπαν, έτσι σας τα λέμε:

25.000 διαδηλωτές συμμετείχαν σε μια από τις μαζικότερες πορείες των τελευταίων ετών στο Βερολίνο κρατώντας μέχρι τέλους δυναμικό παλμό. Πολλοί από τους Έλληνες κατοίκους του Βερολίνου βρέθηκαν εκεί μαζί με μια αντιπροσωπεία εργαζομένων από την Ελλάδα.  Με πρωτοβουλία Γερμανών συνδικαλιστών, αλληλέγγυων στον αγώνα στην Ελλάδα και της ομάδας Real Democracy Now! Berlin/GR οργανώθηκε βδομάδα εκδηλώσεων στο πλαίσιο της Πρωτομαγιάς με καλεσμένους 15 αγωνιστές από την ΕΡΤ, τη ΒΙΟΜΕ, την ΕΦΣΥΝ, το κοινωνικό ιατρείο Θες/νικης, το σωματείο βιβλίου χάρτου, τη συνέλευση στο Πέραμα κα.

 Σε αυτό το πλαίσιο και ως κίνηση συμβολισμού, που σίγουρα θα προκαλούσε θυμηδία τόσο στον Άδωνι Γεωργιάδη όσο και στην Άνγκελα Μέρκελ,  το ελληνικό μπλοκ μαζί με γερμανούς εργαζόμενους συγκροτώντας το μπλοκ “διεθνούς αλληλεγγύης” τέθηκε επικεφαλής της απογευματινής πορείας δεκάδων χιλιάδων, αντιμετωπίζοντας και το ίδιο τις αντιξοότητες που συνήθως προκαλεί η χρήση των κλομπ και των δακρυγόνων, από τα “συμπαθή” παιδιά της αστυνομίας.

Ορίστε και τα πειστήρια:

Και πίσω στην πραγματικότητα

“Κοίτα να δεις κάτι πράγματα που γίνονται σε αμερικάνικες γιορτές”, σκεφτήκαμε… Ήδη μαθαίναμε ότι στην Κωνσταντινούπολη γινότανε συγκρούσεις, με τους διαδηλωτές να προσπαθούν να προσεγγίσουν την ιστορική πλατεία Ταξίμ, ενώ στην Αθήνα ο ήλιος είχε αρχίσει δειλά δειλά να υποχωρεί..

Πίσω στην χειροπιαστή πραγματικότητα λοιπόν. Πίσω στην Αθήνα. Με τον όμορφο ήλιο. Που για να γυρίσει, θέλει δουλειά πολλή, σκέφτεσαι. Και δεν ήταν όσο μαχητική θα έπρεπε η πρωτομαγιά, εδώ, σήμερα, σκέφτεσαι. Και όλη αυτή η παρατεταμένη νηνεμία να δούμε που θα μας βγάλει ξανασκέφτεσαι.. Είπαμε: back to reality. Χωρίς να το βάζουμε κάτω όμως.

(Ευχαριστούμε την Ειρήνη Ηλιοπούλου και τους υπόλοιπους φίλους μας στο Βερολίνο για τις φωτογραφίες και την ενημέρωση που άμεσα μας προσέφεραν, επιτρέποντας μας να κάνουμε μια τόσο μεγάλη βόλτα)

Φωτο: Γ. Καραμπάτσος