Από τον John Cage στους Konus Quartet

Δεν είναι καθόλου καινούρια τούτη η στήλη. Έκανε την πορεία της για αρκετό καιρό, στο παρελθόν («Δίφωνο», «Jazz & Τζαζ») πέρασε στην διαθεσιμότητα και έρχεται και πάλι στο προσκήνιο του φιλόξενου «Περιοδικού». Κυρίως νέες μουσικές θα παρουσιάζει αλλά δεν θα παραλείπει να μεταφέρει δημιουργικές προτάσεις από το κυρίως ρεύμα της δισκογραφίας. Το βασικό χαρακτηριστικό της είναι η συνοπτική αλλά ουσιαστική παρουσίαση των καλλιτεχνικών προϊόντων.
Εκ των σημαντικότερων συνθετών ηλεκτροακουστικής μουσικής, ο Γάλλος Bernard Parmegiani (1927–2013), δημιουργεί αρχές ’80 το “Stries“ για τρία συνθεζάιζερς και μαγνητοταινία. Το έργο χωρίζεται και αυτό σε τρία μέρη, δύο από τα οποία μεγάλης διάρκειας και ήταν γραμμένο αποκλειστικά για το σχήμα των TM+. Τριάντα χρόνια μετά, ένα εκ των μελών του γκρουπ ανακάλυψε τις παλιές αναλογικές ηχογραφήσεις δίνοντας την ευκαιρία στους Colette Broeckaert, Martin Lorenz και Sebastian Berweck να το εκτελέσουν ξανά. Οι μαγνητοταινίες περιέχουν βιολιστικούς αυτοσχεδιασμούς με κορυφώσεις και ποϊντιλισμούς. Ούτως, τα tapes χρησιμοποιούνται αυτούσια και μάλιστα στο πρώτο μέρος παίζονται μόνο αυτά, σε μια δουλειά όπου παρά το πέρασμα του χρόνου διατηρεί ατόφια την πρωτοτυπία της.
https://moderecords.com/catalog/328parmegiani/
Κατ’ ευθείαν από την αυτοσχεδιαστική σκηνή της Νέας Υόρκης, οι Zoku Metsu συναποτελούνται εκ των Robert L. Pepper (ηλεκτρονικά) και Ron Anderson (ηλεκτρική κιθάρα). Με ιαπωνική προέλευση ονόματος («κατάστρεψε όλη την οικογένεια»!), αναδιοργανώνουν μουσικές ιδέες παρμένες από την περίφημη Krautrock σκηνή του ’70, με τα γερμανικά σύνολα των Neu! και Faust μέσα από ανορθόδοξες τεχνικές και πειραματισμούς ηλεκτρονικών, κιθάρας και ντραμ μασίν. Στο ομώνυμο δίσκο τους επιμένουν στις συνεχείς εντάσεις χωρίς να κουράζουν καθώς δημιουργούν οργανικά κομμάτια με σταθερούς ρυθμούς, καρυκευμένα με διάφορα ηχητικά εφέ.
https://alrealonmusique.bandcamp.com/album/zoku-metsu-alrn108
Το Ελβετικό σχήμα των Konus Quartet με τέσσερα σαξόφωνα (σοπράνο, άλτο, τενόρο, βαρύτονο), συνεργάζεται με τον Αυστριακό συνθέτη Klaus Lang στο αρμόνιο στην ηχογράφηση του άλμπουμ “Drei Allmenden”. Και όπως γράφει ο τελευταίος στο εσώφυλλο, το όλο έργο παραπέμπει στις συνθέσεις του 16ου και 17ου αιώνα: πολλές απ’ αυτές φαίνονται απλές στην εκτέλεσή τους αλλά χρειάζονται μουσικούς που έχουν την ικανότητα να τις αναδείξουν μακριά από κάθε είδους «δεξιοτεχνίες». Ο ήχος ρέει εσωτερικά σε συνεχή αλλά σταθερά αργή εξέλιξη έτσι ώστε να δημιουργεί κατανυκτική ατμόσφαιρα.
http://www.cubus-records.ch/en/work/lang-konus-allmenden/
Η Σουηδή σαξοφωνίστρια Anna Högberg και η Κορεάτισσα πιανίστρια Lisa Ullén κυκλοφόρησαν με το ανσάμπλ τους τον δίσκο “Step Up A Second!”, ηχογραφημένο λάιβ, ως μια σουίτα από οκτώ μέρη. Σύνολο με το ίδιο όνομα, αποτελούμενο από ένδεκα σκανδιναβούς μουσικούς (πνευστά, αρμόνιο, κιθάρα, βιολί, κρουστά, φωνή), δημιουργεί πεδίο για συλλογικούς τζαζ αυτοσχεδιασμούς που δίνει σε κάθε εμπλεκόμενο παίκτη άφθονο χώρο για προσωπική έκφραση. Θα λέγαμε, ένα μετά- καρναβαλικό μουσικό σκηνικό, κάτι ανάμεσα στον Albert Ayler και τον Louis Armstrong.
https://www.pluggedrecords.com/cd/jazz-cd/lisa-ullen-anna-hogberg-cd.html
Ηχογραφημένο ζωντανά στο “No Idea Festival”, στο Όστιν, στο Τέξας, το άλμπουμ του Αμερικανού Mat Maneri (βιόλα) και των Νορβηγών, Kalle Moberg (ακορντεόν) και Ingebrigt Håker Flaten (ακουστικό μπάσο) φέρει χαρακτηριστικό τίτλο, “Wordless Voices”. Τα τέσσερα μέρη του δίσκου αποκαλύπτουν πολλές περιοχές μικροτονικότητας, μελωδίας, παλμών και θορύβου σε έναν διαρκή εκφραστικό αυτοσχεδιασμό ως μια κατάσταση συλλογικής ακρόασης ανάμεσα στο κοινό και τον ερμηνευτή. Σημαντικό ρόλο στον τρόπο έκφρασης παίζει το διαφορετικό συναυλιακό περιβάλλον: μια παλιά εκκλησία ή μια μεταλλική κατασκευή.
https://kamorecords.bandcamp.com/album/wordless-voices
Αναδομημένο και με καινούρια ενορχήστρωση κυκλοφορεί το έργο “Variations VII“, του θρυλικού Καλιφορνέζου συνθέτη John Cage. Η συναυλία που έγινε το 1966, στην Νέα Υόρκη, μετέφερε ήχους από δέκα διαφορετικά μέρη μέσω αναλογικών τηλεφωνικών γραμμών στον χώρο της παράστασης! Η καινούρια, περσινή, εκδοχή στο Le Bruit De La Musique Festival εμπλέκει δεκαεπτά καλλιτέχνες καθοδηγούμενους μέσω προγραμμάτων κομπιούτερ με την μίξη των ηχητικών προσφορών τους. Το αποτέλεσμα ντοκουμεντάρει ένα βασικό κομμάτι 68 λεπτών, γεμάτο ποικίλες ηχογραφήσεις πεδίου –γεμάτο από διάφορες φωνές, ηλεκτροακουστικά περάσματα, σπαράγματα αναμεταδόσεων ραδιοφώνου, χτυπήματα κιθάρας, ουρλιαχτά μωρών, θορύβους χαμηλών συχνοτήτων, ηλεκτρικούς βόμβους –όλα οργανωμένα και παράλληλα υπέροχα ασυντόνιστα!
https://www.epicentre.eu/editions/
Το διπλό άλμπουμ, “Al Azraqayn”,επανδρώνεται με πρωτοπόρους μουσικούς της Μέσης Ανατολής:Maurice Louka (The Dwarfs Of East Agouza), Sam Shalabi (Land Of Kush), Umut Çağlar (Konstrukt), Mazen Kerbaj κ.α. Ο ήχος του σεπτέτου Karkahana συνδυάζει εξαιρετικά, στοιχεία τζαζ, ροκ, φολκ και ψυχεδελικά σε ένα αβάντ –γκαρντ μείγμα γεμάτο οικείες μουσικές που δεν μοιάζουν αντιγραφές έτσι όπως ακούγονται μέσα από ηλεκτρικές κιθάρες, πολλά πνευστά και διάφορα περίεργα ηλεκτρονικά. Προωθούν τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό σε ύφος “free Middle Eastern music” όπως ανάγλυφα ακούγεται στην ζωντανή παρουσία τους στο Bimhuis του Άμστερνταμ.
https://karlrecords.bandcamp.com/album/al-azraqayn
Ευτυχής σύμπραξη το άλμπουμ “The April Sessions LP”, ηχογραφημένο από τρεις σπουδαίους μουσικούς με πρώτο μεταξύ ίσων τον Άγγλο Anthony Moore που χρημάτισε στο παρελθόν μέλος των εμβληματικών Slapp Happy, μαζί με τους Peter Blegvad και Dagmar Krause. Οι άλλοι δύο -οι Γερμανοί –Dirk Specht και Tobias Grewenig έγραψαν, μαζί με τον Moore, στο ξενοδοχείο τους στις Βρυξέλλες κατά την διάρκεια του πρώτου lockdown. Γεμάτο ακουσματικά γεγονότα, με εσωτερικούς μονολόγους, με γκρίζες ηλεκτρονικές ατμόσφαιρες, ακόμη, με ήχους της κυκλοφορίας απ’ έξω και με πλήθος ηχητικών κατασκευών. Ένα τέλειο σάουντρακ των έγκλειστων ανθρώπινων συναισθημάτων.
https://www.soundohm.com/product/the-april-session-lp
Το δεύτερο σόλο άλμπουμ για την ετικέτα της Hubro, του Νορβηγού πληκτρά Ståle Storløkken ονοματίζεται “Ghost Caravan“. Εκτελεσμένο απ’ τον ίδιο, αποκλειστικά σε μεγάλο εκκλησιαστικό όργανο . Βασισμένο σε ελάχιστα μουσικά μοτίβα, εστιάζεται πάνω στον αυτοσχεδιασμό και μάλιστα χωρίς καθόλου εκ των υστέρων τεχνικές παρεμβάσεις ήγουν, editing. Τούτων δοθέντων, το «Στοιχειωμένο Καραβάνι» περνοδιαβαίνει με αργούς ρυθμούς σχεδόν, abstrait, στο σπηλαιώδες σκηνικό της παλαιάς εκκλησίας Steinkjer προκαλώντας παράξενα συναισθήματα γεμάτα δέος. Ακούγονται, μικρές λεπτομέρειες. αυτής της σχεδόν υπερκόσμιας ιεροπρεπούς τελετής -τα πλήκτρα, τα πετάλια, το φύσημα –και οι αυξομειώσεις της έντασης: από τον ψίθυρο έως το basso profundo με διαφορά δευτερολέπτων στις εναλλαγές τους.
https://hubromusic.com/stale-storlokken-ghost-caravan-cd-lp/
Οι Aar & Dag αποτελούν κολεκτίβα τεσσάρων Δανών συνθετών: Andreas Pallisgaard (συνθεζάιζερς, clock wheel sequenser), Mads Forsby (κρουστά,γκονγκ), Anders Lauge Meldgaard (συνθεζάιζερς, clock wheel sequenser) και Michael Mørkholt (συνθεζάιζερς, clock wheel sequenser). Με ανεξάρτητη δημιουργική δράση ο καθένας τους, αποφάσισαν να ενώσουν δυνάμεις μαζί με άλλους έξι μουσικούς όπως πειραματιστούν σε νέα όργανα και ήχους. Αποτέλεσμα το LP “Tifold af Fri Form og Fælles Motiv“, προϊόν αρκετών χρόνων έρευνας, συναυλιών και στούντιο ηχογραφήσεων. Χαρακτηριστικό του ήχου ο ακατάπαυστος αυτοσχεδιασμός με χειροποίητους συνθεζάιζερς και ηλεκτρονικά εργαλεία – με ξύλινα και χάλκινα πνευστά. Χωρίς ιεραρχία αλλά με συμμετοχική διάθεση στην πράξη. Ένα, «collective instrumentarium» όπως δηλώνουν και οι ίδιοι.
https://www.soundohm.com/product/tifold-af-fri-form-og-fae
Οι Sorry For Laughing αποτελούν μουσικό πρότζεκτ του Αμερικάνου Gordon H. Whitlow – πρώην Biota και νυν Mnemonists ή Mnemonist Orchestra. Τώρα, στο δίσκο που μόλις ηχογράφησε δέχτηκε λίγη βοήθεια από τους φίλους του –Edward Ka -Spel (Lengendary Pink Dots) και Martyn Bates( Eyeless In Gaza), μεταξύ άλλων. Η μουσική στο “See It Alone” αποτελεί ένα χορταστικό passepartout μοντέρνας κλασικής, industrial, πειραματικών ήχων, θορύβου με συγκρατημένες δόσεις δημιουργικού αυτοσχεδιασμού. Θυμίζει βέβαια τις ημέρες του ’80 – αρκετά στοιχεία από το βελγικό και το αγγλικό συγκρότημα που αναφέραμε παραπάνω, κυρίως δε, τις δουλειές του Bates και ολίγον του Ka- Spel χωρίς, όμως, να τις αντιγράφει.
https://www.klanggalerie.com/gg358