Αστικά Δύστυχα- ο (σύγχρονος) πολιτισμός της δυστυχίας και οι αναπόφευκτες οικογενειακές παρακαταθήκες

Η νέα συλλογή ποιημάτων του Δημήτρη Γκιούλου είναι μια γλυκόπικρη διαφυγή από την καθημερινότητα του λοκντάουν.

| 14/02/2021

Αν στο Αντάρτικο2 περιγραφόταν οι σκέψεις και οι ματαιώσεις της «γενιάς της κρίσης», τα Αστικά Δύστυχα αναφέρονται στην μετασχηματισμένη πια «γενιά των κρίσεων πανικού». Από εκεί που το άγχος της ενηλικίωσης και η ματαίωση των μεγάλων αφηγήσεων ήταν το κυρίαρχο χαρακτηριστικό, τώρα το βάρος μεταφέρεται στην βιοπολιτική και την στυγνή επιβίωση. Η ίδια η βιωμένη εμπειρία του ενός χρόνου λοκντάουν επιβάλλει το δικό της πλαίσιο έκφρασης και η μακρόστενη ολιγοσέλιδη έκδοση των ποιημάτων του Δημήτρη Γκιούλου υπηρετεί ακριβώς αυτό τον σκοπό.

Σε ένα διαφορετικό λοιπόν περιβάλλον από εκείνο της έντονης (πολιτικής) ζωής, τα Αστικά Δύστυχα είναι πιο ενδοσκοπικά, με τον ίδιο τρόπο που κάθε μέρα οι πολύμηνες απαγορεύσεις μας στρέφουν προς τα έσω μας, προκειμένου να διατηρήσουμε μια στοιχειώδη αίσθηση εαυτού και να περάσουν οι μέρες. Ωστόσο είναι πολύ έντονη η επιστροφή σε θεμελιώδεις σχέσεις και κοινωνικούς σχηματισμούς, όπως η οικογένεια και η απουσία της μητέρας. Ιδιαίτερα ο εκκωφαντικός θόρυβος της απουσίας της σε συνδυασμό με τις τραυματικές τελευταίες της μέρες στο νοσοκομείο, αποκτούν μια βαρύνουσα σημασία δεδομένης της κυρίαρχης πραγματικότητας, όπου όλα μετρώνται σε αριθμούς (ανώνυμων) θυμάτων και ποσοστά πληρότητας των ΜΕΘ. Είναι ιδιαίτερες γνώριμες οι εικόνες που δημιουργούνται και ο λόγος ρέει εύκολα, σε σχέση με τους βαρύγδουπους πολιτικούς όρους και το «στρατευμένο» ύφος του Αντάρτικου2-με την όποια σημασία είχε και αυτή η ενδιαφέρουσα πρώτη ποιητική συλλογή.

«Έγινε η απώλεια συνήθειά μας» θα μπορούσε να αντηχήσει μέσα από τις σελίδες των Δύστυχων, ωστόσο υπάρχει μια αχτίδα ελπίδας που διαπερνά το φάσμα κυνικότητας των ημερών. Οι κρίσεις πανικού, η ανεργία και η ελαστική εργασία, τα αφεντικά, η ερωτική επιθυμία και η αναπόληση του πρόσφατου παρελθόντος είναι προσλαμβάνουσες που διακρίνουν το ηλικιακό φάσμα 25-34 ετών, που όμως δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Μπορεί η οργή του Αντάρτικου2 να αποτελεί την συγκαλυμμένη θλίψη των Αστικών Δύστυχων, αλλά αυτά τα θραύσματα οργής και διεκδίκησης ενυπάρχουν και περιμένουν την διέξοδο να εκφραστούν. Προς το παρόν εγκιβωτίζονται στους τέσσερις τοίχους, όπως περιγράφεται και στο παρακάτω ποίημα:

Οικιακό τσίρκο

Σε χαζεύω

ημίγυμνη

τις λέξεις να προσπαθείς να δαμάσεις

με μολύβι και χαρτί

Σε χαζεύω

ημίγυμνη

και το αίμα φουσκώνει στις φλέβες μου

λιοντάρι σε κλουβί γίνομαι

Και συ

θηριοδαμάστρια σ’ άλλο σόου

Ο Δημήτρης Γκιούλος καταφέρνει σχεδόν αβίαστα να μεταφέρει όλο αυτό το φάσμα της μετανεωτερικότητας σε μια ποίηση που πια μπορεί να καταναλώνεται και online ή κάτω από φωτογραφίες του instagram. Καταφέρνει να διαχυθεί σε όλες τις πλατφόρμες που καταθέτουμε με μανία τον ελεύθερό μας  χρόνο, που διαβάζοντας αυτή την συλλογή, δεν μοιάζει πια και τόσο χαμένος.

 

*το εξώφυλλο προέρχεται από τον λογαριασμό antikatapliktika