Αυστρία: Η «δουλειά» θα γίνει και με τον Πράσινο καθηγητή...

Σίγουρα θα ακούστηκαν πολλά «ξεφυσήματα» ανακούφισης ανα την Ευρώπη με τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών της Κυριακής στην Αυστρία, τα οποία ανακοινώθηκαν την Δευτέρα και από τα οποία προκύπτει ότι νέος ομοσπονδιακός πρόεδρος της Αυστρίας για τα επόμενα έξι χρόνια θα είναι ο 72χρονος Αλεξάντερ Βαν Ντερ Μπέλεν, υποψήφιος των Πράσινων.

Πόση, όμως, αντικειμενική βάση έχει αυτή η ανακούφιση;

Φυσικά έχει την ιδιαίτερη σημασία του το γεγονός ότι δεν επικράτησε ο φασίστας του εθνικιστικού – ρατσιστικού «Κόμματος των Ελευθέρων», Νόρμπερτ Χόφερ. Αλλά είναι πολύ σοβαρό πρόβλημα ότι η διαδικασία εξελίχθηκε σε μάχη «στήθος με στήθος» και ότι οι πάντες περίμεναν… τις επιστολικές ψήφους για να ξεκαθαρίσει ο νικητής. Τα βασικά πολιτικά συμπεράσματα δεν είναι δύσκολο να εξαχθούν: Ο φασισμός ξανασηκώνει κεφάλι και δεν πρόκειται για συγκυρία, αλλά για συστημική επιλογή.

Σύμφωνα με το επίσημο τελικό αποτέλεσμα το οποίο ανακοίνωσε στην Βιέννη ο Αυστριακός υπουργός Εσωτερικών, Βόλφγκανγκ Σομπότκα, έπειτα και από την καταμέτρηση των επιστολικών ψήφων που αναμενόταν με αγωνία και ολοκληρώθηκε το απόγευμα της Δευτέρας, ο Αλεξάντερ Βαν Ντερ Μπέλεν, συγκέντρωσε στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών ποσοστό 50,3%, έναντι 49,7% του αντιπάλου του, ο οποίος λίγο νωρίτερα πριν την ανακοίνωση του επίσημου αποτελέσματος, παραδέχθηκε στο Facebook την ήττα του.

Σε απόλυτους αριθμούς ο Αλεξάντερ Βαν Ντερ Μπέλεν συγκέντρωσε 2.254.484 ψήφους, έναντι 2.223.458 του αντιπάλου του Νόρμπερτ Χόφερ, με τη διαφορά μεταξύ τους να αγγίζει μόλις τις 30.000 ψήφους.

Το ποσοστό συμμετοχής στον χθεσινό δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών ανήλθε σε 72,7%.

Ο Αλεξάντερ Βαν Ντερ Μπέλεν θα ορκιστεί στις 8 Ιουλίου νέος ομοσπονδιακός πρόεδρος της Αυστρίας, αναλαμβάνοντας τα νέα καθήκοντά του ως διάδοχος του εδώ και δώδεκα χρόνια ομοσπονδιακού προέδρου της χώρας, Χάιντς Φίσερ.

Αυτά είναι τα τυπικά. Η ουσία βρίσκεται στο γεγονός, ότι αυτό που εμφανίζεται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ ως «στροφή» του κόσμου στην ακροδεξιά με αφορμή το προσφυγικό, όχι πολύ πιο παλιά εμφανιζόταν ως «χρεοκοπία» του πολιτικού συστήματος, λόγω της «επέλασης» στα εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις, η οποία, παρεμπιπτόντως, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Δηλαδή, η ακροδεξιά «πλασάρεται» ως «παρέκκλιση» από τις «δημοκρατικές αξίες» της αστικής δημοκρατίας. Ενώ, στη πραγματικότητα, είναι πολιτική έκφραση του ίδιου του εκμεταλλευτικού συστήματος. Του καπιταλισμού.

Αυτό το γεγονός, μακράν δεν σημαίνει την αποδυνάμωση του αντιφασιστικού, αντιρατσιστικού αγώνα στο όνομα της απόλυτης συστημικής φύσης του φασισμού και του ρατσιμού. Αντίθετα, σημαίνει εμπλουτισμό αυτής της μετωπικής πάλης με την χειραφέτηση από τις αυταπάτες για τα όρια και την φύση της ίδιας της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Διότι τον δρόμο στον κάθε Χόφερ τον ανοίγει η αντιλαϊκή λαίλαπα του κεφαλαίου με αιχμή τα «παραδοσιακά» αστικά κόμματα, σε συνδυασμό με την συστημική επίθεση στην ιστορική αλήθεια και την συκοφάντηση του κομμουνισμού. Οι φράχτες και το κλείσιμο των συνόρων έγιναν από σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις ή κυβερνήσεις της «λαϊκής» ή κάθε άλλης μορφής, δεξιάς. Η άθλια συμφωνία για τους πρόσφυγες «κλείστηκε» με την Τουρκία από μία Ευρωπαϊκή Ενωση η οποία, κατά τα άλλα, «φρίττει» με την Λεπέν και τον Χόφερ, ακριβώς την ίδια στιγμή που «αγκαλιάζει» το καθεστώς του Κιέβου που στηρίζεται στις ένοπλες ναζιστικές συμμορίες και ματοκυλά το Ντονμπάς. Οι «Ειδομένες» και η αλλαγή της τακτικής της «Frontex» που οδήγησε στην απότομη αύξηση των προσφυγικών θανάτων στην Μεσόγειο είναι αποτέλεσμα της πολιτικής μιας Ευρωπαϊκής Ενωσης, η οποία, ταυτόχρονα, μπορεί να έχει άνετα στην προεδρία της χώρες όπως οι δημοκρατίες της Βαλτικής, στις οποίες οι ναζί παρελαύνουν κάθε χρόνο ανενόχλητοι και μεγάλα ποσοστά του πληθυσμού τους δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα μόνο και μόνο επειδή είναι ρωσικής καταγωγής.

Φασίστες του «Κόμματος των Ελευθέρων» σε αντιπροσφυγική διαδήλωση

Η πολιτική του ευρωπαϊκού κεφαλαίου είναι δεδομένη και προαποφασισμένη σε «ανύποπτες» εποχές. Την υφίστανται με τον πλέον οδυνηρό τρόπο οι λαοί της ηπείρου. Το πώς θα επιβληθεί είναι κάθε φορά αποτέλεσμα συσχετισμού δύναμης στο πλαίσιο της ταξικής πάλης και προσανατολισμού αυτής της πάλης εκ μέρους της εργατικής τάξης. Διότι για τον καπιταλισμό τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Πολύ μικρή σημασία έχει γι’ αυτόν αν τα συμφέροντά του θα εξυπηρετηθούν από τον Πράσινο Βαν ντερ Μπέλεν ή τον φασίστα Χόφερ.

Αυτό, άλλωστε, δεν το κρύβουν, εμμέσως πλην σαφώς και τα αστικά ΜΜΕ (σσ. οι υπογραμμίσεις δικές μας): «Γενικότερα ο Βαν ντερ Μπέλεν, παρά την ηλικία του, παραμένει εναλλακτικός. Στην προσωπική του ιστοσελίδα έχει, για παράδειγμα, μια φωτογραφία του από πεζοπορία στο Τιρόλο με τους σκύλους του. Μια εικόνα εν πρώτοις παράτερη, ωστόσο με καλά κρυμμένα μηνύματα. Το πράσινο τοπίο παραπέμπει στο πράσινο παρελθόν του αυστριακού καθηγητή και η επιλογή των Άλπεων, ενός χαρακτηριστικού αυστριακού τοπίου, θυμίζει την επιστροφή στις ρίζες.

»Aν και ανεξάρτητος υποψήφιος ο Βαν ντερ Μπέλεν είχε τη στήριξη των αυστριακών Πρασίνων, οι οποίοι επανειλημμένα υπογράμμιζαν την προσήλωσή του στις αξίες της ανοιχτής, πολυπολιτισμικής κοινωνίας» γράφει η Deutsche Welle και συνεχίζει: «Αυτά τα αιτήματα βρέθηκαν άλλωστε στο επίκεντρο του προεκλογικού του αγώνα, κατά τη διάρκεια του οποίου το θέμα που μονοπώλησε το ενδιαφέρον όλων ήταν αδιαμφισβήτητα το προσφυγικό. Τάχθηκε υπέρ μιας ανοιχτής στους πρόσφυγες Αυστρίας, ωστόσο ανέφερε ότι τα περιθώρια είναι δυστυχώς στενά για τους οικονομικούς μετανάστες. Μια τέτοια στάση δικαιολογείται άλλωστε από τις έντονες διαστάσεις που πήρε στη χώρα η συζήτηση αναφορικά με την υποδοχή προσφύγων και μεταναστών τους τελευταίους μήνες».

«(…) “Πιστεύω στη δική μας Αυστρία” είχε δηλώσει άλλωστε πρόσφατα ο Βαν ντερ Μπέλεν, σε μια προσπάθεια να κλείσει το μάτι και σε πιο συντηρητικούς ψηφοφόρους για τους οποίους η έννοια της πατρίδας έχει μεγάλη σημασία, ιδίως σήμερα, σε μια εποχή που η προσφυγική κρίση κλονίζει τα θεμέλια των παραδοσιακών κοινωνιών. Ωστόσο ο Βαν ντερ Μπέλεν επέλεξε να μην υποκύψει στον λαϊκισμό και να κρατήσει παρά τις όποιες αναφορές στην “πατρίδα” ένα αποστασιοποιημένο, σύγχρονο και ανοιχτό στον κόσμο προφίλ. Άλλωστε κεντρικό μότο στις ομιλίες του ήταν το “Αλλαγή, όχι Καταστροφή”»…