«Αυτοχειρία σε χρόνο εξακολουθητικό», της Λίνας Φούντογλου

Το δέντρο το ποιητικό μέσα στο έδαφος μεγαλώνει. Ανάποδα στέκεται και τις ρίζες του θρέφει για να διαλύσει τους «σκληρούς» μήνες, τα τσιμέντα, τα άτομα που παζαρεύουν και τους «κλέφτες» της ομορφιάς και του οξυγόνου. Το φως έρχεται από τα έγκατα της ψυχής και από τις αστραπές του βλέμματος. Το νερό είναι όλα εκείνα τα σωματικά υγρά που γονιμοποιούν δέρμα και καρδιά. Υπάρχει, όμως, και η συνομιλία με τον δημιουργό, με αυτόν που φυτεύει την άνοιξη μέσα του. Αυτός/ή μιλά με την πένα και με τους τρεμάμενους ψιθύρους και τα φύλλα που έχουν σάρκα ριγούν. Οι καρποί μεγαλώνουν με εκπληκτική ταχύτητα και όταν πέφτουν την πορεία προς τα πάνω ακολουθούν, αυτήν που ορίζουν οι ρίζες οι επίμονες, οι ηλιακοί αχινοί που από το μεγάλο άστρο πιάνονται και βουτούν σε μια θάλασσα ονείρων και τραυματισμένων στιγμών. Και όσο η πένα μιλά, όσο οι λέξεις γράφονται και σκίζουν τις φλέβες και τους ιστούς, τόσο το αναποδογυρισμένο δέντρο μεγαλώνει. Κάθε στίχος κι ένας μικρός θάνατος, μια μικρή ζωή που ανασταίνεται ξανά και ξανά. Και ο δημιουργός με δική του ευθύνη χάνεται στις σκληρές και κοφτερές ρίζες που τον ανυψώνουν και τον εκθέτουν στην απεραντοσύνη του χώρου και του χρόνου. Αυτή η πράξη, αυτό το φύτεμα, είναι «Αυτοχειρία σε χρόνο εξακολουθητικό» (Εκδόσεις Σμίλη).

Η Λίνα Φούντογλου, ηθοποιός, σκηνοθέτρια, διευθύντρια του «Piraeus Port Film Festival», διαθέτει ατόφια καλλιτεχνική ματιά και σπάνια ευαισθησία. Τα ποιητικά της λόγια είναι δυνατά και διακριτικά την ίδια στιγμή. Τις μοναδικές της στιγμές τις βιώνει με πάθος, πόνο και υγρά βλέμματα. Η όποια καλλιτεχνική της πράξη κινείται σ την κόψη του ξυραφιού και η συλλογή αυτή δεν αποτελεί εξαίρεση. Διαβάζεις τα ποιήματά της και καταλαβαίνεις, νιώθεις, τον κόπο, την αγωνία και τον ιδρώτα της εσωτερικής αναταραχής, τη μοναξιά της απέναντι στο δικό της σκληρό έδαφος. Και όπως πέφτει πρώτη φορά η αξίνα στο χώμα και ένα μικρό σύννεφο, ένα αχός, σηκώνεται με σκόνη και επίμονο φως, έτσι λειτουργούν και οι πράξεις της Λίνας Φούντογλου. Η προσπάθεια της είναι ασταμάτητη και πάντα από έξω προς τα μέσα κινείται. Οι ρίζες του ποιητικού της δέντρου μεγαλώνουν και γύρω από τα ανθρώπινα τυλίγονται και ανεβαίνουν. Οι προθέσεις και το στίγμα της ξεκάθαρο από την αρχή. Οι στίχοι που ακολουθούν είναι η φωνή μέσα στη φωνή και η προσπάθεια-οξυγόνο που δεν σταματά. Πώς και δεν εκρήγνυται το αίμα/ από τις απειροελάχιστες τρύπες/ του δέρματος μας; Το εσωτερικό, εξωτερικό για μας, ταξίδι ξεκινά και τελειώνει με τον επιβλητικό στίχο: τα καντηλάκια των νεκρών μου ανάβω με τη γλώσσα/τον δρόμο σπίτι να βλέπω να γυρνώ Δεν υπάρχει τελεία, μόνο κενό και οι ρίζες που διαρκώς μεγαλώνουν.

Διαβάζοντας τα ποιήματα, αντιλαμβάνεσαι πόσο καλά καθρεφτίζουν τη δημιουργό τους. Αισθάνεσαι έντονα ότι περπατάς μαζί της σε αυτό το προσωπικό υπαρξιακό ταξίδι. Νιώθεις τη δύναμη και την ευαισθησία, τη σουρεαλιστική της διάθεση, το πώς μεταδίδει τον πόνο των πραγμάτων, το πώς «υγροποιεί» τις λέξεις, το πώς γεμίζει την καθοριστική έννοια της «συνάντησης», το πώς βλέπει και ακούει το ανείπωτο, το πώς ρίχνει την κινηματογραφική της αισθητική στις εικόνες της, το πώς ανακαλύπτει καταδυόμενη την ομορφιά της Αφροδίτης, την ευγένεια και πώς ξεδιπλώνει την κατάσταση των μικρών θριάμβων λέγοντας θα ξαναζήσω τη στιγμή της ένωσής μας; Το «Αυτοχειρία σε χρόνο εξακολουθητικό» αξίζει να διαβαστεί για τη δύναμη-ευαισθησία της ποιήτριας Λίνας Φούντογλου.