Βουλγαρία “γιοκ”, φάρος η Ιρλανδία!
Μοστράρουν πάλι ως παράδειγμα προς μίμηση τον πάλαι ποτέ «κέλτικο τίγρη».
Γηράσκουμε αεί διδασκόμενοι, φτωχαίνουμε αεί συμβουλευόμενοι. Από το 2010, έτος – πρεμιέρα των Μνημονίων, μας βομβαρδίζουν νουθεσίες για στωικότητα, αλλά και… θετικά παραδείγματα εξωτερικού.
Πριν από λίγα χρόνια, το «όραμα» ήταν η …Βουλγαρία, λόγω του «ευλογημένου» συνδυασμού χαμηλότατων μισθών και μηδαμινής φορολογίας επιχειρήσεων. Ανελλιπώς διαλαλούσαν ότι η «βουλγαροποίηση» της ελληνικής οικονομίας θα έκανε τη χώρα ακαταμάχητο «πόλο έλξης» ξένων επενδύσεων. Ποιοι; Οι ίδιοι «φωστήρες» που πετσόκοβαν τον προϋπολογισμό δημοσίων επενδύσεων παραπάνω από όσο είχαν δεσμευτεί στην τρόικα, για χάρη του «πρωτογενούς πλεονάσματος».
Τι κι αν οι ξένες επενδύσεις μειώνονταν διαρκώς στη Βουλγαρία; Η αρλουμπολογία απτόητη, επί των επάλξεων! «Ας διδαχθούμε από τους βόρειους γείτονες, Έλληνες επιχειρηματίες καταλάμβαναν την πρώτη (σ.σ. ενίοτε δεύτερη ή τρίτη) θέση των επενδύσεων στη χώρα τους». Η σκέψη ότι αυτό συνέβαινε επειδή, απλούστατα, ήταν πενιχρότατος ή πλήρως αποκαρδιωτικός ο συνολικός όγκος των ξένων επενδύσεων στη Βουλγαρία, δεν περνούσε από τα μυαλά των «παπαγάλων». Κι αν περνούσε, εκεί θα σταματούσε. Δεν θα έφθανε μέχρι το στόμα ή το πληκτρολόγιο.
Κάποια στιγμή ξεθύμανε το βουλγαρικό «παράδειγμα». Ίσως να επέδρασε κι εκείνο το οκταήμερο των μαζικότατων διαδηλώσεων (Φεβρουάριος 2013, όταν παραιτήθηκε η κυβέρνηση Μπορίσοφ) εναντίον των εξοργιστικών αυξήσεων στις τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος, τις οποίες προκάλεσαν οι ιδιωτικοποιήσεις στον ενεργειακό τομέα: Έγινε ξαφνικά η Βουλγαρία συνώνυμη της κοινωνικής αντίστασης, οπότε οι αναφορές στη χώρα «αραίωσαν».
Έκτοτε «χλόμιασε» κάπως η ανάδειξη διεθνών παραδειγμάτων προς μίμηση, αλλά αυτές είναι προσωρινές εκκρεμότητες: Τώρα βρέθηκε άλλη χώρα – πρότυπο. Για την ακρίβεια, ξαναγίνεται πρότυπο το παραδοσιακό καμάρι των απανταχού νεοφιλελεύθερων, η Ιρλανδία.
Η αφορμή; Η Ιρλανδία δανείστηκε από τις αγορές με αρνητικό επιτόκιο (-0,1%). Επανακάμπτει ο… «φάρος», μόνο που τώρα επαινείται κυρίως για λόγους πολιτικούς στα «συστημικά» ΜΜΕ και το Ίντερνετ: «Να, ορίστε, εκεί που υπάρχει συναίνεση, σταθερότητα και δεν πουλιέται μαγκιά στους εταίρους, οι χώρες τα καταφέρνουν»… Αυτή την περίοδο, βεβαίως, ολόκληρης της Ευρωζώνης τα κρατικά ομόλογα πωλούνται με επιτόκια που αγγίζουν «ιστορικό χαμηλό» και ενίοτε πέφτουν κάτω του 0%. Δεν πρόκειται ειδικά για ιρλανδικό άθλο. Άρα, εάν κάποιος θέλει να «παίξει» με το ιρλανδικό θέμα, ας εστιάσει στο γεγονός ότι η χώρα αυτή δανείζεται από τις αγορές.
Μήπως να κάναμε τον κόπο να ρωτήσουμε και την ιρλανδική κοινωνία κατά πόσο συμμερίζεται την ευφορία αυτή; Οι ίδιοι, πάνω- κάτω, «παπαγάλοι» που τώρα μας θέλουν «Ιρλανδούς», πέρσι προέβλεπαν μεγαλειώδεις …φωταψίες στην άκρη του δικού μας τούνελ, επειδή η τότε ελληνική κυβέρνηση δανείστηκε από τις αγορές. Δεν είδαμε τότε λαϊκά πάρτι στους δρόμους, ούτε πολλούς να πιστεύουν τα διάφορα φαιδρά «βγαίνουμε από την κρίση».
Να υπενθυμίσουμε, μήπως, ότι οι Ιρλανδοί «ξήλωσαν» ήδη μία μνημονιακή κυβέρνηση και τώρα δίνουν, σύμφωνα με τις δημοκοπήσεις, πρωτοφανή δύναμη στο Σιν Φέιν; Γιατί το κάνουν, άραγε; Για να σπάσουν την… ανία που τους προκαλεί η «βεβαιότητα» ότι αφήνουν και οι δικές τους ζωές πίσω την κρίση;
Ναι, επιβλήθηκαν «ομογάλακτες» πολιτικές λιτότητας σε διαφορετικές χώρες, αλλά δεν ήταν παντού ίδια η βαναυσότητα, η ένταση και η «τοξικότητα» των περικοπών. Ούτε τα ίδια αποθέματα αντοχής έχουν απομείνει σε όλες τις κοινωνίες που υπέστησαν πολιτικές λιτότητας, ούτε τα πλήγματα στον παραγωγικό ιστό και τα «ζωτικά όργανα» κάθε οικονομίας ήταν ίσα.
Καταλαβαίνουν άραγε τι «συγκρίνουν»; Την Ελλάδα της απονεκρωμένης ζήτησης με την Ιρλανδία, όπου ο κατώτατος μισθός παρέμεινε στα… 1.462 ευρώ; Είδαν, μήπως, το ΑΕΠ της Ιρλανδίας ή άλλης χώρας να βυθίζεται όσο το ελληνικό; Είδαν αλλού την ανεργία να τριπλασιάζεται σε τρία χρόνια ή το φόρο καυσίμων να αυξάνει σε μία διετία (2010 -12) κατά 1.471%;
Να τους υπενθυμίσουμε τα στοιχεία που δημοσιοποίησε η Κομισιόν τον Οκτώβριο του 2013, για την πενταετία 2007-2012; Οι απώλειες στα ακαθάριστα εισοδήματα των νοικοκυριών ήταν 6,2% στην Ιρλανδία, 5,3% στην Πορτογαλία, 11,3% στην Ισπανία, 10,9% στην Ιταλία και… 35,4% στην Ελλάδα, σε αυτό το τόσο «βολικό» θύμα του θεσμικού «Μένγκελε» που ακούει στο όνομα «Ευρωζώνη»!
Ω, ναι, για όλα αυτά ευθυνόταν ο «λαϊκισμός της μεταπολίτευσης» κι όχι ο οδοστρωτήρας της θανατηφόρας «δημοσιονομικής προσαρμογής» του 2010 κι εντεύθεν. Κι οι διάφοροι ανεκδιήγητοι που στήριξαν όλα τα μέτρα του ολέθρου, τώρα ζητούν από την ελληνική κοινωνία να πάψει να βογκά και να παραδειγματιστεί από τον Ιρλανδό ασθενή, ο οποίος – στο παραδίπλα κρεβάτι του νοσοκομείου – δείχνει λιγότερο εξουθενωμένος! Καταλαβαίνουν τι λένε και -κυρίως- σε ποιους το λένε;
Φυσικά αναδεικνύει και η ιρλανδική περιπέτεια τον παραλογισμό της μονεταριστικής «τάξης πραγμάτων»: Προτού υπαχθεί η χώρα σε Μνημόνιο το δημόσιο χρέος της ήταν μόλις 25% του ΑΕΠ κι όταν άρχισε η επιχείρηση «σωτηρίας» βρέθηκε στο 124%! Η Ιρλανδία βεβαίως ήταν ανέκαθεν «πρωταθλήτρια» στο συνολικό εξωτερικό (δημόσιο και ιδιωτικό) χρέος, αλλά αυτό συνήθως δεν θέλουν να το ακούν «παπαγαλάκια» και «νεοφιλελέδες»…
Πηγή : ΠΡΙΝ