Γιατί είναι αδύνατο να ασκήσεις δίωξη σε έναν αστυνομικό στις ΗΠΑ
Δεν πρόκειται μόνο για το Φέργκιουσον... ορίστε πως το σύστημα προστατεύει την Αστυνομία (v.2)
Το ζήτημα των εκπυρσοκροτήσεων, των «μεμονωμένων περιστατικών», των ζαρτινιέρων είναι ίσως ένα από τα λίγα που πραγματικά αφορούν με τόσο αντίστοιχο, παρόμοιο ή καλύτερα κοινό τρόπο τους ανθρώπους διεθνώς. «Δεν γνωρίζει σύνορα» η αστυνομική βία, οι εξευτελισμοί και οι δολοφονίες. Κυρίως φυσικά απέναντι σε αδύναμες ομάδες που ταιριάζουν σύμφωνα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε τόπου στο προφίλ του εγκληματία που έχει κατασκευαστεί και (φυσικά) απέναντι σε αυτούς που αγωνίζονται. Η Αμερική ζει ακόμη στον απόηχο της αθώωσης του δολοφόνου αστυνομικού. Αυτού που αφαίρεσε τη ζωή του Michael Brown. Ενώ η Ελλάδα μέσα από τον αγώνα του Νίκου Ρωμανού, θυμήθηκε ξανά -λίγες μέρες πριν την 6η του Δεκέμβρη- την ιστορία του κολλητού του φίλου, Αλέξη Γρηγορόπουλου. το φόντο τέτοιων γεγονότων, στην Ελλάδα επίσης οι συζητήσεις για τις αλλαγές, τον εκδημοκρατισμό των σωμάτων ασφαλείας έχουν έρθει στο προσκήνιο.
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το δεύτερο μέρος του αφιερώματος του αμερικάνικου περιοδικού “The Nation” με τίτλο “Γιατί είναι αδύνατο να ασκήσεις δίωξη σε έναν αστυνομικό στις ΗΠΑ”. Από τότε οι αθωώσεις των δολοφόνων αστυνομικών έγιναν περισσότερες όπως και οι διαδηλώσεις και οι αντιδράσεις. [Θυμηθείτε επίσης το πρώτο μέρος που δημοσιεύσαμε στο Περιοδικό και το οποίο καταπιάνονταν με τις αιματοβαμένες στατιστικές της αστυνομικής βίας, τον τρόπο πυ έχουν ανταποκριθεί τα δικαστήρια και τους εσωτερικούς αστυνομικούς ελέγχους.] Γράφει: Chase Madar / Μετάφραση- επιμέλεια: Δανάη Κυρλή
Γιατί είναι αδύνατο να ασκήσεις δίωξη σε έναν αστυνομικό στις ΗΠΑ (v.2)
Το πώς να αστυνομεύσεις την Αστυνομία είναι ένα ερώτημα τόσο παλιό όσο κι ο ίδιος ο πολιτισμός, το οποίο απέκτησε μια καινούρια, ιδιαίτερη σπουδαιότητα τώρα που το Ανώτατο Δικαστήριο του Σεντ Λούις αποφάσισε να μην παραπέμψει σε δίκη τον Ντάρεν Ουίλσον, αστυνομικό από το Μιζούρι, ο οποίος πυροβόλησε θανάσιμα τον άοπλο νεαρό Μάικλ Μπράουν. Το αποτέλεσμα προκάλεσε έκπληξη σε πολλούς, αλλά δυστυχώς θεωρήθηκε προβλέψιμο και από αρκετούς άλλους.
Μπορούν οι αστυνομικοί να ελεγχθούν; Δεν ήταν ποτέ εύκολο: σύμφωνα με μια παλιά κοινωνιολογική ανάλυση, το μονοπώλιο της θεμιτής βίας είναι αυτό που καθορίζει μια σύγχρονη κυβέρνηση και αυτό το μονοπώλιο προστατεύεται με ιδιαίτερο ζήλο ενάντια στην αμφισβήτηση των αδύνατων πολιτών. Σε όλη τη χώρα, το θέμα του περιορισμού της εξουσίας της αστυνομίας ορίζεται γύρω από την τιμωρία μεμονωμένων αστυνομικών, από το Στέητεν Άιλαντ στο Μιλγουόκι ως το Λος Άντζελες. Αλλά είναι αυτός ο καλύτερος τρόπος για να επιβληθεί η πειθαρχία στην αστυνομία και να μειωθεί αυτό που ακόμη και οι Ρεπουμπλικάνοι εφέτες ονομάζουν ανεξέλεγκτη εγκληματοποίηση;
Δ. Αστικές αγωγές
Οι αστικές αγωγές για χρηματικές αποζημιώσεις απαιτούν χαμηλότερο επίπεδο αποδεικτικών στοιχείων από τις ποινικές υποθέσεις αλλά ακόμη και αυτές δεν είναι κάτι εύκολο για τα θύματα αστυνομικής βίας. Η ίδια νομολογία που παρέχει μεγάλο περιθώριο στην αστυνομία ισχύει και εδώ. Πέρυσι το Μάρτη, η οικογένεια ενός θύματος έχασε την αστική αγωγή για φόνο εξ αμελείας και παραβίαση ατομικών δικαιωμάτων ενάντια στον αξιωματικό Νίκολας Μπένελακ για το θανάσιμο πυροβολισμό έναν άοπλο ύποπτο για διακίνηση ναρκωτικών που προσπαθούσε να διαφύγει. Οι ένορκοι πίστεψαν τους ισχυρισμούς του αστυνομικού, ότι πυροβόλησε γιατί φοβήθηκε για τη ζωή του.
Όλες αυτές οι φορές που οι αγωγές για υπερβολική βία διευθετούνται εκτός δικαστηρίου; Αποδεικνύεται ότι οι γιγάντιες αποζημιώσεις δεν επηρεάζουν την κακή αστυνομική συμπεριφορά, για ένα πολύ απλό λόγο: ούτε οι μεμονωμένοι αστυνομικοί, ούτε τα αστυνομικά τμήματα είναι αυτοί που βρίσκουν το ρευστό. Το σωματείο καλύπτει το δικηγόρο του αξιωματικού και μια έρευνα της Τζοάνα Σβάρτζ στη νομική σχολή του UCLA έδειξε ότι οι κυβερνήσεις και όχι οι ίδιοι οι αστυνομικοί πλήρωσαν το 99.98% των αποζημιώσεων. Οι διακανονισμοί κι οι αποζημιώσεις δεν πληρώνονται από τα αστυνομικά τμήματα, των οποίων ο προϋπολογισμός παραμένει αλώβητος, αλλά από τον γενικά δημοτικά κονδύλια.
Ο Κουμπάι διατηρεί την άποψη ότι οι αστικές λύσεις πάντα θα αποτυγχάνουν και μόνο οι ποινικές διώξεις έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν την αστυνομική συμπεριφορά. «Η δίωξη δουλεύει καλά με όσους δεν είναι κατ’ ουσία εγκληματίες και έχουν αρκετά διακυβεύματα στο σύστημα για να ανταποκριθούν! Οποιαδήποτε απάντηση λιγότερη από αυτό είναι προσβολή.» Παραδέχεται παρόλ’ αυτά πως η πολιτική θέληση για να καταφέρει το ποινικό σύστημα να περιορίσει και να ελέγξει τα ίδια τα μέλη του είναι μόνιμα ελλιπής – και ήταν ανέκαθεν.
Ε. Μην το κάνετε ομοσπονδιακή υπόθεση.
Κατά καιρούς το Υπουργείο Δικαιοσύνης παρεμβαίνει για να διώξει ποινικά μεμονωμένους αστυνομικούς για τη στέρηση ατομικών δικαιωμάτων. Αν μια δίωξη σε πολιτειακό επίπεδο δεν καταφέρνει να καταλήξει σε καταδικαστική απόφαση, τότε η κυβέρνηση μπορεί να έχει την ευκαιρία για παραπομπή με διαφορετικές κατηγορίες. Έτσι καταδικάστηκαν και οι αξιωματικοί της αστυνομίας του Λ.Α. που ήταν υπεύθυνοι για τη δολοφονία του Ρόντνεϊ Κινγκ το 1993.
Αλλά οι ομοσπονδιακοί, όπως και κάθε κατήγορος, αρέσκονται να παίρνουν μόνο υποθέσεις που μπορούν να κερδίσουν, λέει ο Άλαν Βάινγκραντ, ο οποίος ήταν ένας από τους ομοσπονδιακούς δικηγόρους που παρέπεμψαν τον αστυνομικό της Ν.Υ., ο οποίος το 1997 βασάνισε σεξουαλικά τον Άμπνερ Λουίμα, με το σπασμένο χερούλι μιας σκούπας. «Στην υπόθεση Λουίμα ήταν προφανές ότι η υπερβολική βία ήταν ακραία και ηθελημένη,» δηλώνει ο Βάινγκραντ. «Αλλά σε άλλες υποθέσεις, αν ο αξιωματικός δρα περισσότερο μέσα στο πλαίσιο των καθηκόντων του, μια ομοσπονδιακή παράβαση δικαιωμάτων είναι πολύ δυσκολότερο να αποδειχθεί.»
Θα αναλάβει το Υπ. Δικαιοσύνης του Ομπάμα την υπόθεση του Μάικλ Μπράουν; Δεν φαίνεται κάτι τέτοιο. Οι μαρτυρίες είναι αντικρουόμενες και μέχρι στιγμής πολλά από τα εγκληματολογικά πορίσματα που έχουν βγει δεν καταρρίπτουν την θεωρία του Ντάρεν Ουίλσον για τον πυροβολισμό – πράγμα που θα έκανε το βασικό ομοσπονδιακό επιχείρημα για ηθελημένη κακή συμπεριφορά πολύ δύσκολο να αποδειχθεί. Το Υπ. Δικαιοσύνης του Ομπάμα έχει ήδη δώσει σήμα με διαρροές ότι απομακρύνεται από μια ομοσπονδιακή υπόθεση ενάντια στον αξιωματικό.
Πολύ πιο αποτελεσματικές και χρήσιμες είναι οι επεμβάσεις του Τμήματος Ατομικών Δικαιωμάτων του Υπ. Δικαιοσύνης σε βίαια δυσλειτουργικές αστυνομικές δυνάμεις, οι οποίες εκκινούν από «μοτίβα και πρακτικές» συστηματικών παραβιάσεων των δικαιωμάτων, από οποιοδήποτε μεμονωμένο γεγονός. Για παράδειγμα το Υπ. Δικαιοσύνης έχει ξεκινήσει μια τεράστια προσπάθεια για να αναδιοργανώσει το αστυνομικό τμήμα του Αλμπουκέρκι, αναμορφώνοντας τις εκπαιδεύσεις, τα πρωτόκολλα και την αποκρουστική του τάση για βίαιες συμπεριφορές. (Η αστυνομία του Αλμπουκέρκι έχει πυροβολήσει 37 άτομα τα τελευταία 4 χρόνια, 23 από τα οποία θανάσιμα.) Αυτό είναι ένα καλά καθιερωμένο εργαλείο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης: άλλα αστυνομικά τμήματα υπό την ομοσπονδιακή επίβλεψη είναι αυτά του Σιάτλ, της Νέας Ορλεάνης, του Πουέρτο Ρίκο και μέχρι πρόσφατα του Λος Άντζελες και του Ντιτρόιτ, οι ομοσπονδιακοί σχεδόν ανέλαβαν εξολοκλήρου το αστυνομικό τμήμα του Όκλαντ το 2012. Σημειώστε όμως πως αυτές οι παρεμβάσεις δε συνεπάγονται αστικές ή ποινικές διώξεις μεμονωμένων αξιωματικών.
Στις ασυνήθιστες περιπτώσεις που ένας αξιωματικός καταδικάζεται οι ποινές τείνουν να είναι ιδιαίτερα ελαφριές. Ο Τζον Μπάρτζ, ντετέκτιβ από το αστυνομικό τμήμα του Σικάγο, ο οποίος ηγήθηκε του βασανισμού πάνω από 100 (κυρίως μαύρων) υπόπτων, αφέθηκε ελεύθερος τον προηγούμενο μήνα αφού εξέτισε μόλις τεσσεράμισι χρόνια υπό κράτηση. (Τα πιο σημαντικά εγκλήματα είχαν παραγραφεί.) Ο Μπαρτζ ακόμη λαμβάνει την αστυνομική σύνταξη, ύψους $54.000.
Αυτή η Σκανδιναβικού τύπου επιείκεια είναι πολύ διαφορετική από την εξοργιστική αυστηρότητα των ποινών που εφαρμόζονται σε μη-αστυνομικούς. Σκεφτείτε τα 60 χρόνια που αντιμετωπίζει πιθανά η Μαρίσα Αλεξάντερ επειδή πυροβόλησε προειδοποιητικά ένα βίαιο πρώην της. Ή τις ισόβιες ποινές χωρίς δυνατότητα αναστολής που εκτίουν πάνω από 3000 Αμερικάνοι για μη-βίαια εγκλήματα.
ΣΤ. Βίντεο
Μερικοί παρατηρητές βλέπουν ελπιδοφόρα, για την αναμόρφωση της αστυνομίας, την απανταχού παρουσία των κάμερών των smartphones. Είναι αλήθεια πως το αστείρευτο απόθεμα βίντεο αστυνομικής αυθαιρεσίας τροφοδοτεί το θυμό που απαιτείται για να συντηρηθούν οι προσπάθειες αναμόρφωσης και οδηγεί ακόμη και στην πειθάρχηση ή δίωξη αστυνομικών. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι οι δύο αστυνομικοί της Ν.Υ. οι οποίοι καταγράφηκαν από κάμερα να χτυπούν με όπλο ένα νεαρό ύποπτο, τον περασμένο Αύγουστο, ή ο αξιωματικός από την Νότια Καρολίνα, ο οποίος πυροβόλησε οδηγό ο οποίος πήγαινε στο φορτηγό του να φέρει το δίπλωμα του, τον Σεπτέμβρη. Ο Λέβενθαλ μου είπε πως περιμένει παραπομπή του αστυνομικού από το Στάτεν Άιλαντ, που έπνιξε τον Έρικ Γκάρνερ, επειδή το ενοχοποιητικό βίντεο, τραβηγμένο από κινητό και αυτό, είναι τόσο σκληρό. Θα ήταν σίγουρα καλή εξέλιξη αν τα αστυνομικά τμήματα ξόδευαν λιγότερα χρήματα για στρατιωτικό εξοπλισμό, όπως τα τεθωρακισμένα άρματα M-RAP και περισσότερα σε κάμερες περιπολικών ή κάμερες GoPro. Με τα σωστά πρωτόκολλά αυτές οι κάμερες θα ενίσχυαν την αστυνομική υπευθυνότητα.
Εξίσου συχνά όμως αυτά τα βίντεο καταλήγουν να επιδεικνύουν πόσο περιθώριο έχει η αστυνομία στο να ανοίγει πυρ ενάντια σε έναν ύποπτο. Για παράδειγμα ο μοιραίος πυροβολισμός ενός κατοίκου του Σεντ Λούις, ενός ψυχικά διαταραγμένου ανθρώπου που δήθεν κρατούσε μαχαίρι, μια σαφώς λιγότερο υποστηρίξιμη δολοφονία δέκα ημέρες πριν από τον Μάικλ Μπράουν, η οποία καταγράφηκε με τη βιντεοκάμερα κινητού. Ή ακόμη και η δολοφονία του Τζον Κρόφορντ ΙΙΙ, η οποία καταγράφηκε από τις κάμερες ασφαλείας του Walmart. ΄Η το βίντεο από τον Ιούλη του 2012, που δείχνει οχτώ αστυνομικούς από το Μίσιγκαν, έξι από τους οποίους έριξαν 46 σφαίρες στον Μίλτον Χολ, ένα ψυχικά ασθενή άστεγο, πετυχαίνοντας τον 11 φορές, αφού έβγαλε ένα σουγιά όταν πήγε να του επιτεθεί ένας σκύλος της αστυνομίας. Παρόλο που το τελευταίο βίντεο έλαβε αρκετή δημοσιότητα όταν προβλήθηκε σε μια ακρόαση της Δια-Αμερικανικής Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στην Ουάσιγκτον, τον περασμένο μήνα, αυτά τα βίντεο δεν μπορούν να αναιρέσουν την καθιερωμένη πλέον νομικά βαρύτητα που δίνεται στα υποκειμενικά συναισθήματα του αστυνομικού την ώρα που βγάζει το όπλο του. Δεν επιχειρήθηκε καμία μάλιστα ποινική δίωξη σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις, το Υπ. Δικαιοσύνης ανακοίνωσε μόνο πως διερευνά την υπόθεση του πυροβολισμού του Κρόφορντ.
Παρόλο που η δημοσιοποίηση τέτοιων ντοκουμέντων σε αντίστοιχα φόρουμ είναι ένας καλός τρόπος για την ευαισθητοποίηση και συνειδητοποίηση του κοινού, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα κανένα δικαστικό θαύμα ή λύση μέσω μηνύσεων, όσο έξυπνος και να είναι ο δικηγόρος, όσο μεγάλη να είναι η κάλυψη από φιλανθρωπικά ιδρύματα, που θα πειθαρχήσει την αστυνομία και θα μειώσει τη βίαιη συμπεριφορά της.
Ε. Μεγαλεπίβολα σχέδια
Οι αστυνομικοί πυροβολισμοί είναι μια από τις πλευρές της ζωής σε μια από τις πιο βαριά αστυνομευόμενες κοινωνίες του κόσμου. Οποιοδήποτε κίνημα που στοχεύει στη μείωση αυτής της υφέρπουσας υπερ-εγκληματοποίησης, θα πρέπει να δει πέρα από τις ποινικές διώξεις μεμονωμένων αστυνομικών και να κατανοήσει τη συνολική εικόνα.
Η στρατιωτικοποιημένη απάντηση της αστυνομίας στις – κατά κύριο λόγο μη βίαιες – κινητοποιήσεις στο Φέργκιουσον και σε άλλες πόλεις έχει τρομάξει τόσο προοδευτικούς όσο και συντηρητικούς. Η προμήθεια περίσσειας όπλων, από M-RAP έως τανκς, από το στρατό στα αστυνομικά τμήματα, υπό το ομοσπονδιακό Πρόγραμμα 1033, θα έπρεπε να είναι εύκολο να σταματήσει. Αλλά τα αστυνομικά τμήματα δυσκολεύονται να εγκαταλείψουν τα καινούρια τους παιχνίδια και οι πλειοψηφίες του Κογκρέσου, τόσο η Προοδευτική Ομάδα όσο και η Μαύρη Ομάδα γερουσιαστών, ψήφισαν κατά ενός νομοσχεδίου που θα σταματούσε την μεταφορά τέτοιων στρατιωτικών παιχνιδιών στην αστυνομία. Οι συνήγοροι του ελέγχου των όπλων θα έπρεπε να προσπαθήσουν σοβαρά να ασκήσουν πολιτική πίεση για να εφαρμοστούν μέτρα ελέγχου της οπλοχρησίας και στην αστυνομία – οι απείθαρχοι αλλά υπέρ-αρματωμένοι αστυνομικοί είναι ένας από τους λόγους που οδηγεί αρκετούς κατά τα άλλα λογικούς πολίτες να φτιάξουν τα προσωπικά τους οπλοστάσια.
Η αδικαιολόγητη αστυνόμευση είχε δηλητηριάσει τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και της κυβέρνησης πολύ πριν ο Ντάρεν Ουίλσον σκοτώσει τον Μάικλ Μπράουν. Περισσότερο υπεύθυνη από την στρατιωτικοποίηση και πολύ πιο επιζήμια είναι παρενόχληση των πολιτών από την αστυνομία για μικρό-αδικήματα. Η τοπική αυτοδιοίκηση στο Φέργκιουσον συμπεριφέρεται εδώ και χρόνια στους πολίτες της όχι σαν ελεύθερους ανθρώπους με δικαιώματα, αλλά σαν αγελάδες που παράγουν εισόδημα, τις οποίες μπορεί να εκμεταλλευτεί στο έπακρο. Είναι αρκετά συνηθισμένο φαινόμενο τα πρόστιμα και οι κλήσεις για μικρό-αδικήματα, ειδικά στους μαύρους κατοίκους. Σύμφωνα με μια αναφορά που συνέταξε η ομάδα συνηγόρων από το Σεντ Λούις, ArchCity Defenders, πάνω από το 20% των εσόδων της πόλης προέρχεται από τα δημοτικά δικαστήρια (μετατρέποντας τα στη δεύτερη μεγαλύτερη πηγή εσόδων), τα οποία πέρυσι εξέδωσαν τόσα εντάλματα ώστε να αντιστοιχούν τρία, αξίας $312, σε κάθε νοικοκυριό της πόλης.
Δεν προκαλεί έκπληξη πως πολύ ψηλά στη λίστα των αιτημάτων ενός κοινωνικού φόρουμ του Φέργκιουσον βρίσκονταν το τέλος της «υπέρ-αστυνόμευσης και εγκληματοποίησης της φτώχειας», παραγραφή των παλιών απλήρωτων ενταλμάτων, προσαρμογή των προστίμων στο εισόδημα και πολιτειακό νόμο που να θέτει όριο στα έσοδα του δήμου από τα δικαστήρια στο 10%. (Φοβούμενη την αναταραχή στο Φέργκιουσον, η πόλη του Σεντ Λούις αποφάσισε να διαγράψει 220.000 εκκρεμή εντάλματα σύλληψης για οδικές παραβάσεις, τον προηγούμενο μήνα.) Η αίσθηση ότι βρίσκεσαι υπό την κατοχή μιας ένοπλης δύναμης η οποία ενδιαφέρεται περισσότερο για την εξασφάλιση εσόδων από τη δημόσια ασφάλεια διαβρώνει κάθε πίστη στην αστυνομία και δημιουργεί ένα περιβάλλον στο οποίο είναι ακόμη πιο πιθανό ένας αστυνομικός να χρησιμοποιήσει το όπλο του.
Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που ενεργοποίησε ο Κυβερνήτης Τζέι Νίξον στις 17 Νοέμβρη είναι πολύ πιθανό πως θα ενθαρρύνει την αστυνομική αυθαιρεσία, η οποία σόκαρε τον κόσμο αυτό το καλοκαίρι, αφού η νομιμότητα της βίας που χρησιμοποιήθηκε ενάντια στους διαδηλωτές ήταν ιδιαίτερα αμφισβητήσιμη.
Καινούρια μοντέλα αστυνόμευσης, όπως αυτό της επίλυσης προβλημάτων που αναπτύχθηκε από τον Ντέιβιντ Μ. Κένεντι και άλλους, επικεντρώνουν την αστυνομική δράση και τους κοινωνικούς πόρους στις λίγα γνωστά και πιθανά βίαια μέλη συμμοριών μιας πόλης, αφήνοντας την υπόλοιπη κοινότητα στην ησυχία της. Αυτή η προσέγγιση έχει επιδείξει ελπιδοφόρα αποτελέσματα στη Βοστόνη και το Σινσινάτι χωρίς την επεμβατική αστυνόμευση «σπασμένων παραθύρων» ή τη μαζική παρενόχληση της μαύρης και λατινογενούς νεολαίας. Ο Κένεντι, ο οποίος είναι πρόεδρος του Κέντρου για την Πρόληψη και τον Έλεγχο της Εγκληματικότητας στο κολλέγιο John Jay, γράφει στα απομνημονεύματα του, Don’t Shoot, πως αυτό το είδος της αστυνόμευσης δεν επιδιορθώνει ολόκληρη την οικονομία, αλλά μειώνει όντως τις δολοφονίες – συμπεριλαμβανομένων και των αστυνομικών δολοφονιών – και δημιουργεί τουλάχιστον κοινωνική ειρήνη.
Μοντέλα αποστρατιωτικοποίησης της αστυνομίας, αποεγκληματικοποίησης της εργατικής τάξης, καινούρια μοντέλα: όλα αυτά είναι μοντέλα που θα μπορούσαν να δουλέψουν στο Φέργκιουσον και σε χιλιάδες άλλες αμερικάνικες πόλεις. Παρόλα αυτά καμία από αυτές τις μεγαλεπήβολες ιδέες είναι ξεκάθαρα φυλετικά συνειδητή, πιθανότατα θα ενίσχυαν τις σοβαρές φυλετικές διαφορές στην αστυνόμευση της βίας που υπάρχουν σε όλη τη χώρα, ακόμη περισσότερο και από τις περεταίρω δαπάνες για εκπαίδευση φυλετικής ευαισθησίας των αστυνομικών. (Η αλλαγή στις απαιτήσεις κατοικίας των αστυνομικών της πόλης, για να επιτευχθεί ένα πιο εθνολογικά αντιπροσωπευτικό αστυνομικό σώμα, παρόλο που έρευνες δείχνουν ότι τέτοιες απαιτήσεις οδηγούν σε μικρότερη εμπιστοσύνη στην αστυνομία, όχι περισσότερη.)
Αυτές οι συνολικές αναμορφώσεις είναι ουσιαστικά πολιτικές λύσεις και απαιτούν μακροχρόνια προσπάθεια, πολιτικές συμμαχίες που ξεπερνούν φυλετικές, εθνολογικές και πολιτικές σχέσεις – μια πρόκληση αλλά ωστόσο μια αναγκαιότητα. Καθώς η αστυνομία και οι εισαγγελικές αρχές αποκτούν όλο και περισσότερη δύναμη στις ΗΠΑ – ελέγχοντας τη μετανάστευση (πρώην αρμοδιότητα της τοπικής αυτοδιοίκησης), μοιράζοντας σχολική πειθαρχία και επηρεάζοντας πλευρές της καθημερινότητας, όπου ο ποινικός κώδικας ήταν κάτι άγνωστο ακόμη και μια γενιά πριν – το να περιοριστεί και να ελεγχθούν οι αρχές επιβολής του νόμου είναι επιτακτική ανάγκη. Εντωμεταξύ, η συνεχής ροή ειδήσεων, κατά τις οποίες κυρίως μαύροι και Λατίνοι πολίτες δολοφονούνται από την αστυνομία, απαιτεί μεγαλύτερες και πιο τολμηρές προσεγγίσεις. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να ελεγχθεί η αστυνομία.