Για το Athens Pride 2019 - Περηφάνια μέχρι την καθολική ορατότητα και απελευθέρωση από την εκμετάλλευση
Η φετινή γιορτή τού Pride παγκοσμίως συμπίπτει με τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Stonewall. Στη Νέα Υόρκη θα γίνει ειδική μνεία στο γεγονός, ενώ όλες οι διοργανώσεις σε κάθε πόλη τόνισαν τη σύνδεση ανάμεσα στα εξεγερτικά γεγονότα εκείνης της χρονιάς και τη δυνατότητα σήμερα η lgbtqi+ κοινότητα να κατεβαίνει στον δρόμο κάνοντας την ορατότητά της γεγονός.
Το Athens Pride 2019 έβαλε στο επίκεντρο το ζήτημα του δρόμου. Ο ρόλος τού δρόμου ως δημοκρατικός χώρος διεκδίκησης, ως χώρος επανάστασης και θριάμβου μπροστά στην αδικία και τη βιαιότητα, όπως σημειώνουν οι διοργανωτές.
«Tο 2019 αποτελεί χρονιά ορόσημο για την ελληνική LGBTQI κοινότητα. Μια ιστορία που συνδέεται άρρηκτα με το δρόμο. Μια ιστορία που συνδέεται άρρηκτα με το δρόμο. Η εξέγερση του Stonewall Inn στις 28 Ιουνίου του 1969 στους δρόμους της Νέας Υόρκης στάθηκε η αφορμή για να δημιουργηθεί ένα μεγάλο απελευθερωτικό κίνημα, το Gay Liberation Front. Ένα χρόνο μετά, στις 28 Ιουνίου του 1970, διοργανώθηκε η πρώτη Christopher Street Liberation Day March, η οποία έγινε το πρότυπο για τα Pride παγκοσμίως. Τριανταπέντε χρόνια μετά στις 25 Ιουνίου του 2005, τα LGBTQI άτομα της Ελλάδας βγήκαμε περήφανα στους δρόμους της Αθήνας για να διεκδικήσουμε την ορατότητα και τον σεβασμό στο πρώτο Athens Pride Parade. Στις 21 Σεπτεμβρίου 2018, σε έναν αθηναϊκό δρόμο ο Ζακ Κωστόπουλος / Zackie Oh! άφησε την τελευταία του πνοή δολοφονημένος μέρα μεσημέρι. Το 15ο Athens Pride τιμά τη μνήμη του πολυαγαπημένου μας Ζακ, θυμάται τον γενναίο ακτιβισμό του και μαζί με την κοινότητα απαιτεί να αποδοθεί δικαιοσύνη για το θάνατό του. Το Athens Pride 2019 τονίζει τον ρόλο του δρόμου ως δημοκρατικού χώρου διεκδίκησης, επανάστασης αλλά και θριάμβου μπροστά στην αδικία και τη βιαιότητα. Η αφίσα μας φέτος παρουσιάζει κάποιες εμβληματικές στιγμές από τους δρόμους της LGBTQI ιστορίας που έχουν απαθανατιστεί. Στις 8 Ιουνίου 2019 θα βγούμε ξανά περήφανα στους ιστορικούς δρόμους της Αθηνάς. Αλλά δεν αρκεί αυτό. Σε κάθε δρόμο που περπατάμε, διεκδικούμε την ελευθερία μας και την ασφάλεια μας από οποιαδήποτε μορφή κακοποίησης και βίας. Ο δρόμος μας ανήκει εξίσου. Ο δρόμος έχει την δική μας ιστορία.»
Το φετινό Athens Pride ήταν αφιερωμένο και στον Ζακ Κωστόπουλο. Και αυτό μας θύμισε ότι τα βασικά ζητήματα που θέτει εδώ και χρόνια κόσμος του κινήματος για τη διοργάνωση του Pride δεν έχουν λυθεί. Έχει, φυσικά, βαθύνει η συζήτηση και αυτό είναι σημαντικό σε πρώτη φάση. Ελπίζουμε να γίνεται ολοένα και πιο συνειδητό πόσο πολύ περισσότερο θα προχωρούσαν τα πράγματα αν δεν υπήρχαν αυτοί οι χορηγοί ή αν η διοργάνωση, με τη δυναμική που έχει, έβαζε ζητήματα για τη διπλή ή τριπλή καταπίεση που υφίστανται ορισμένοι άνθρωποι μέσα στην πατριαρχία και τον καπιταλισμό, για τις εργασιακές συνθήκες των υπαλλήλων των εταιρειών/χορηγών, για ζητήματα κρατικής εξουσίας, για ζητήματα δικαστικής εξουσίας (π.χ. πού βρίσκεται η δικαστική έρευνα γύρω από τη δολοφονία του/της Ζακ/Zackie και γιατί κωλυσιεργεί ο κρατικός μηχανισμός.).
Θα θέλαμε να ξέρουμε αν αναγνωρίζουν οι άνθρωποι της διοργάνωσης πόσο επηρεάζει η σχέση τους με τις εταιρείες/χορηγούς, με τις ΜΚΟ και με το κράτος το περιεχόμενο αυτής της γιορτής. Γιατί το να είναι μια κραυγή γιορτή δεν είναι κακό. Το να είναι μια γιορτή χωρίς φωνή είναι όμως -χωρίς τη φωνή όλων αυτών που νιώθουν να καταπιέζονται και να μένουν στο περιθώριο. Θέλουμε μια γιορτή που θα συνεχίζει να είναι διαμαρτυρία μέχρι η καταπίεση να εκλείψει. Θα θέλαμε φέτος η γιορτή αυτή να σταματήσει στη Γλάδστωνος και να δηλώσει ότι δεν θα φύγει από εκεί αν δεν δικαιωθεί ο Ζακ. Γιατί φάνηκε παράξενο σε αρκετό κόσμο που συμμετείχε φέτος στη γιορτή αυτή το ότι η πορεία δεν σταμάτησε έξω από το φρικώδες εκείνο κοσμηματοπωλείο -και αν δεν βρίσκονταν άνθρωποι να φύγουν από το σώμα της πορείας να πάνε να σταθούν μπροστά σε εκείνο το σημείο και να μείνουν εκεί για λίγο γράφοντας όσα έπρεπε να γραφτούν, θα ήταν σαν η μέρα του Pride να μην ήταν η μέρα τού Ζακ.
Το ότι φέτος η συμμετοχή στο Athens Pride ξεπέρασε κάθε προσδοκία, το ότι σε αυτό έβλεπες γονείς να έρχονται με τα παιδιά τους, παιδιά στην πρώιμη εφηβεία, είναι μια κατάκτηση του lgbtqi+ κινήματος. Και μας δίνει μια ελπίδα για το πώς οι νεότερες γενιές θα αντιλαμβάνονται ισότιμα όλα τα υποκείμενα με τους αυτοπροσδιορισμούς τους. Είναι μια ελπίδα ότι οι άνθρωποι από τις νεότερες γενιές θα μάθουν να αγωνίζονται για να γίνονται ορατές όχι μόνο οι σεξουαλικές τους ταυτότητες, αλλά και το σύνολο των αναγκών και των επιθυμιών τους. Οι αγωνίες τους για την ίδια τη ζωή. Είναι πολύ σημαντική η συμβολή των κινημάτων αυτών σε μια νέα συνειδητοποίηση για τους αγώνες που πρέπει να γίνουν.
Η σημαντική νίκη γύρω από το άρθρο 336 του νέου Ποινικού Κώδικα, είναι μια ανάσα που μας δείχνει ότι όταν αποφασισμένα συντονιζόμαστε και διεκδικούμε μέχρι τέλους, κάτι θα κερδίζουμε. Όταν αυτοοργανωνόμαστε και δεν περιμένουμε να μας χορηγήσουν τις γιορτές μας αυτοί που μας καταπιέζουν, τότε θα αναγκάζονται να μας ακούνε. Ίσως, μάλιστα, αργά-αργά να γίνεται κατανοητό ότι η απελευθέρωση ή θα είναι καθολική ή δεν θα υπάρξει καθόλου -ακόμα και αν μας επιτρέπουν αποκόμματα ορατότητας, μετά από επίμονες μάχες. Ίσως ένα Pride προσανατολισμένο (και) στην ιδέα της καθολικής απελευθέρωσης θα μπορούσε να τραντάξει συθέμελα τον κόσμο όλο. Και με την ευθύνη που του αναλογεί -γιατί χρειάζονται και άλλα κινήματα και άλλες οργανώσεις και άλλα μέτωπα- να δημιουργήσει τα Stonewall της εποχής μας που θα κάνουν κάθε «νοικοκυραίο» να ντρέπεται να βγει από το σπίτι, κάθε «ανεκτικό/-ή» στη βία της πατριαρχίας και της εξουσίας να βάζουν τους εαυτούς τους στη θέση του καταπιεζόμενου/-ης, κάθε ρατσιστή και ρατσίστρια να το βουλώνουν, κάθε εργοδότη να σκέφτεται ότι απέναντί του έχει όχι μόνο ένα άτομο, αλλά τον κόσμο όλο.
