«Γιορτή της Δημοκρατίας»; Θα αστειεύεστε!

Τετριμμένο φραστικό σχήμα, για τις εκλογές, το «Γιορτή της Δημοκρατίας»! Μα ήρθαν… χρόνοι δίσεχτοι, και το κλισέ γίνεται απόλυτο κλισέ, χάνει κάθε περιεχόμενο, στα όρια της απάτης και της φάρσας πια. Η γλώσσα εκδικείται: χωνεύοντας τις αλήθειες της ζωής, αδειάζει από νόημα τα σχήματά της και τα επιστρέφει στους ανύποπτους χρήστες ως χλευασμό του δικού τους κενού.
«Γιορτή»; Θα αστειεύεστε! Με ψυχή στομωμένη από χίλιους φόβους και αγωνίες, με χαμόγελο «γραμμικό» έως αντίγραφο μορφασμού από στερήσεις και θανάτους και τεκμηριωμένες ανασφάλειες, με σκέψη κομματιασμένη και προσοχή πολυδιασπασμένη από το άγχος του νέου κακού…Ποιοι γιορτάζουν πια, σε μια κοινωνία που τα ρολόγια της οργανώνονται σε χρόνους απελπισίας; Ποιοι βρίσκουν κέφι πολιτικής έκφρασης σε μια εμπειρία κατάφορτη από διαψεύσεις, μικρότητες, προδοσίες, μιζέριες, απάτες, χειραγωγήσεις; Έχει κάτι σαν αυτοσαρκαστική ελεγεία αυτό το «πράγμα», που μόνο μια θυμωμένη θλίψη κι ένα ασφυκτιόν «γαμώτο», τού δίνει κύρος και αξιοπιστία.
«Δημοκρατία»! Ε εδώ το γέλιο γίνεται ξεκάρδισμα! Δημοκρατία – με Βουλή απλώς υπηρεσία επικύρωσης νόμων σχεδιασμένων από την Τρόικα, με κορυφαίους αμιλλώμενους σε επίδειξη υποτέλειας έξω και αυταρχισμού μέσα, με κρατική πολιτική το ακριβώς αντίθετο των προεκλογικών «δεσμεύσεων», με νομοθετικό έργο υλοποιούμενο δια Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, με τα πιο αιμοδιψή αστυνομικά κλομπ σαν διαρκή κυβερνητικό λόγο σε κάθε κοινωνικό αντίλογο, με τους πρωτόγονους ζηλωτές του ναζιστικού μίσους για τη δημοκρατία αραχτούς στα κοινοβουλευτικά έδρανα όταν δεν δέρνουν μετανάστες στις λαϊκές, με ημιψυχοπαθείς χιτλερικούς και τεταρταυγουστιανούς σε υπουργικά πόστα, με τα μίντια της πιο χονδροειδούς προπαγάνδας να υποκαθιστούν την πολυφωνία με όρους νταηλίδικης επιβολής του συμφέροντος των εργοδοτών τους-χορηγών της κυβερνητικής ταξικής μονομέρειας, με «πολιτικούς σχηματισμούς» ανύπαρκτους αλλά προβεβλημένους ωσάν να ήταν κομματικά μεγαθήρια… «Δημοκρατία»!
Αυτή η γραικύλικη απαξίωση της κλασικής δημοκρατικής μας παράδοσης, αυτό το θριλερικό λούνα παρκ των σκιών που κάνουν το παιχνίδι «πούλμαν της χαράς» σε λεωφόρο λες της ναζιστικής Γερμανίας…
Δεν είναι απλά ο γελοιοποιημένος απατηλός χαρακτήρας του αστικού κοινοβουλευτισμού, αυτό το ιστορικό φιάσκο μιας διανοητικής ψευδοδημοκρατίας της αγοράς, αλλά κάτι περισσότερο: είναι το χαμήλωμα του κάθε πήχη, είναι ο εξευτελισμός της παραμικρής πολιτικής αξίας, είναι η αναγόρευση σε καθεστώς της ασημαντότητας, της δουλοπρέπειας, της ανικανότητας, της ηλιθιότητας, του πιο χυδαίου μπακαλισμού. Ο σύνολος ελληνικός σχηματισμός έχει χρεοκοπήσει, αποσυντεθεί, αποδιοργανωθεί. Επικρατεί ένα καθολικό χάος-σε δράσεις, ιδέες, οράματα, λόγο. Επικρατεί μια ανεπίγνωστη ανομία, που διαβρώνει και την πιο στοιχειώδη αρετή. Δεν είναι απλά ένας εξωτερικός χαλασμός-αυτό θα ήταν ίσως και θετική κατάσταση ως βάση για άλματα. Είναι μια απίθανη εσωτερική συντριβή, που συμπληρώνει μοιραία τις αποδομήσεις δεκαετιών: ηθικά, πνευματικά, συνειδησιακά.
Μοναξιά ενός «συλλογικού υποκειμένου», από χρόνια μοριοποιημένου σε αποξενωμένα μετέωρα «υποκείμενα». Μιζέρια μιας «συλλογικής συνείδησης» που πλέον σκέφτεται εμπράγματα και θυμώνει με την «πολιτική τάξη» γιατί αυτή δεν εγγυήθηκε ακριβώς την εμπράγματη καταναλωτική ηθική της. Αποπροσανατολισμός ενός «πολιτικού λαού» που καραδοκεί για την πρώτη αστοχία ή βρομιά των «ηγετών» ώστε να δικαιολογήσει την αδράνεια, τη φοβικότητα, τον ωχαδελφισμό του. Μια «Δημοκρατία» παρακμιακή, δηλαδή κούφια σαν άδειος τάφος, και ούτε καν «ένα πουκάμισο αδειανό». Άλλωστε, αυτό το φαντασμαγορικό κατάντι, πλαισιώνεται από την απουσία ποιητών, ανθρώπων του πνεύματος, μυαλών με καρδιά σταγμένη σε τέχνη απελευθέρωσης. Το «κράτος του φορμαλισμού» σε μια απελπιστική καθολικότητα που επιβάλλει μια τρομακτική αίσθηση «λογικής».
Τα συνθήματα, σφυρίζουν γύρω σαν σφαίρες μιας τρελής σκοποβολής που ξαφνιάζει. Δεν έχει σημασία ίσως τι να πιστέψεις, τι να περιφρονήσεις, τι να ξεχωρίσεις. Σε μια σεισμόπληκτη εποχή, το κρίσιμο και ζωτικό είναι να αποκαταστήσεις-ως αίσθηση και αίτημα-τα στοιχειώδη, να ορίσεις ξανά άμεσα και ώριμα τα «καλά» που πρέπει να διασωθούν για να υπάρχει νερό στην έρημο. Το πανέξυπνο αστικό τέχνασμα του κοινοβουλευτισμού, δεν έχει καμιά αξία, καμιά ηθική δικαίωση και πολιτική σοβαρότητα. Ιδιαίτερα στις σύγχρονες συνθήκες της κυριαρχίας των απρόσωπων ελίτ με την εξουσία τους διαμεσολαβημένη από την τελειοποιημένη ελεγκτικότητα των ΜΜΕ. Αλλά αν σκεφτόμαστε με μηχανική ανταπόκριση στα πεπραγμένα των ισχυρών, θα έπρεπε απλώς να βρίσκαμε μια καλή δουλίτσα και να γινόμαστε μέλη σε κάποιο συνοικιακό σωματείο!
Μόνο αφελείς κάνουν λόγο για «συμμετοχή». Αλλά και μόνο ανεπίγνωστοι αφελείς αρκούνται σε θεωρητικοποιημένες καταδίκες της φενακισμένης «συμμετοχής». Η βλακεία της «δημοκρατικής πράξης» συνοδεύεται από τη στενοκεφαλιά της κρυπτοχιλιαστικής απαρέσκειας για το «εκλογικό πανηγύρι»
Η ουσία βρίσκεται στο αφανές όσο και υποτιμημένο πεδίο της συντήρησης της ελπίδας. Η ελπίδα, σε αντίθεση με την διαδεδομένη αλλά αμελέτητη «αισιοδοξία», έχει οργανική σχέση με την αλήθεια, είναι βίωμα μιας ανάγκης που πρέπει να γίνει προσπάθεια αλλά αυτό το πρέπει να είναι επενδυμένο με την προσδοκία μιας «εύνοιας». Απλή φυσική λογική και αίσθηση.
Αυτές οι εκλογές είναι κρίσιμες: και γιατί η κυβερνητική συμμορία πρέπει να ανατραπεί, και γιατί το χρήσιμο μιας οποιασδήποτε δράσης πρέπει να αναφανεί, να καταγραφεί, να εμπεδωθεί στη συλλογική εμπειρία. Κάθε κήρυγμα «αποχής» είναι μια ένεση ζωής στο καθεστώς! Όσοι το διατυπώνουν κάνουν μια εύκολη δουλειά
Η άρνηση έχει την σατανική ευκολία του τυπικού λόγου (δηλαδή χωρίς τη «βάσανο» μιας πρότασης που δεν θα είναι «ουρλιαχτό κι οφθαλμαπάτη»..) που διαθέτει υψηλή ελκυστικότητα (καθώς αγγίζει τη ματαιόδοξη αβάσιμη πεποίθηση «λόγου» του μέσου ανθρωπάκου..). Εν ονόματι του ποιο ασημασιολόγητου αντι-μικροαστισμού, είναι ένας βαθύτατος θρασύδειλος μικροαστισμός, αφού απέναντι στα πάθη και τις ανάγκες του συλλογικού υψώνει την εγωιστική επιθυμία του ιδιωτικού. Είναι το κλασικό «στρίβειν δια του αρραβώνος» σε μικροεμπορική συσκευασία «αναλυσάρας»!
Η απάντηση στην «εικονικότητα» ανάγεται μόνο στην πραγματικότητα. Αλλιώς η ζωή εξελίσσεται σε..debate και ο κόσμος εμπλέκεται σε μια γλωσσική «αποκάλυψη» που απλώς καμουφλάρει το άμεσο είναι των ποικίλων κυριαρχιών. Η μαζική συμμετοχή στις εκλογές, είναι απάντηση στη μετατροπή των πολιτικών σχέσεων σε στατιστικές και ποσοστά και μεγεθοποίηση της βούλησης. Και είναι και μια υποθήκη εκρηκτικών διαθέσεων που απλώς αναμένουν το «πνεύμα» της κατεύθυνσης. Είναι ψέμα ότι τίποτα δεν θα αλλάξει! ένα ψέμα που κρύβει στην ηχηρή του ψευδοπροφητικότητα την κατάφαση στην «αργία», ώστε να διασώζονται τα «άλλα» ιερατεία. Οι κάστες-νεγκατίφ των αφεντικών, εμμέσως προπαγανδίζουν ότι «ο παράδεισος μπορεί να περιμένει»! Μα ο παράδεισος έτσι κι αλλιώς είναι εκεί και περιμένει-το θέμα είναι να βρεις το δρόμο και το κουράγιο και το βήμα για να πας εσύ!
Πες τε κάτι χωρίς «εάν και εφόσον..», πες τε κάτι που να δίνει νόημα ακόμα και στο μηδέν, που να πείθει έναν κόσμο σοκαρισμένο και αβοήθητο..
Η μαζική συμμετοχή θα ακυρώσει την υλοποιημένη στρατηγική της «δημοκρατικής απαξίας» που και το φασισμό τροφοδοτεί αλλά και μια γενική ψυχολογία ιδιωτικότητας καλλιεργεί. Επιπλέον, μια μαζική συμμετοχή με αντιμνημονιακό πρόσημο, θα αναστείλει μια εφιαλτική πολιτική γενικής καταστροφής. Κάθε ευκαιρία που δίνεις στον εαυτό σου, είναι καλό! Το «μετά» είναι θέμα «ηγεσίας». Και, όπως και να’ χει, αυτό το «μετά» θα φορτίζεται από τη γνήσια χαρά μιας επιτυχίας! ‘Ένα παράθυρο που ανοίγει, σίγουρα δεν κάνει το σπίτι ηλιόλουστο, αλλά πάντως και ήλιο χύνει και τη διάθεση ανεβάζει και ένα πρακτικό καλό αποκαλύπτει.
Γιατί; μήπως άλλαξε ο κόσμος, με τόσες βίαιες εξεγέρσεις; Απ’ τα Χειμερινά Ανάκτορα έμεινε μόνο ο χειμώνας! Γιατί; Μα γιατί, αυτό που νιώθουμε σαν «αλλαγή» δεν είναι κάτι στιγμιαίο ούτε κάτι σχηματικό. Σημασία έχουν τα βήματα, οι παλμοί της καρδιάς να αποτυπώνονται σε νέα εμβαδά ζωής. Και πιο μεγάλη σημασία έχει, να μην προδίδεις ακόμα μια φορά το λαό σου. Να μην τον παραδίδεις στο κήτος της απάθειας είτε στο κτήνος του ναζισμού. Εκτός αν έχεις στο μυαλό σου έναν «ιδεώδη λαό», κι επειδή αυτός λείπει στην πραγματική ζωή, ε τότε «ας χαθούν τα πάντα..»!