Γιώργος Ζώης και Θέλγια Πετράκη μιλούν σΤο Περιοδικό για τη συμμετοχή τους στο Solidarity Cinema

Πλησιάζει η Κυριακή, η ημέρα του SOLIDARITY CINEMA και μας βρίσκει με ένα επιπλέον μούδιασμα. Μετά από τους χιλιάδες νεκρούς και ξεριζωμένους της Τουρκίας και της Συρίας, θρηνούμε και τους δεκάδες, όπως φαίνεται, που σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν βαριά στο δυστύχημα στα Τέμπη.

Η θλίψη, η οργή, το αίσθημα της αδικίας ξεχειλίζουν -και για τα δύο περιστατικά, ακόμα και αν δεν είναι ίδια. Και, όμως, έχουν κάτι κοινό: ότι δεν θα θρηνούσαμε τόσα θύματα ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωση, αν για όσους διαχειρίζονται τις ζωές μας μέτραγε παραπάνω η ασφάλειά μας από τα κέρδη τους.

Την ίδια στιγμή κοινή είναι και η αλληλεγγύη που νιώθουμε για όσα συμβαίνουν. Η συμπαράσταση που υπάρχει από την πρώτη στιγμή στον πόνο των ανθρώπων, συμπαράσταση από εμάς, τους ανθρώπους που νιώθουμε δίπλα τους -και όχι από το κράτος, τις εταιρείες ή τους φορείς που ευθύνονται για την δυστυχία που βιώνουν. Κοινή, επίσης, είναι η πεποίθηση ότι οι άνθρωποι, όσοι επέζησαν, δεν θα μείνουν μόνοι τους. Από την πρώτη στιγμή στους πληγέντες από τον σεισμό έφτασαν ομάδες διασωστών και υποστήριξης, τρόφιμα, ρούχα και χρήματα από χιλιάδες συνανθρώπους μας από όλον τον κόσμο. Για τους τραυματισμένους στα Τέμπη, έχουν ήδη προσέλθει εκαντοντάδες κόσμος για αιμοδοσία. Οι άνθρωποι που υποφέρουν δεν θα μείνουν μόνοι. Γι’ αυτούς που χάθηκαν, χρειάζεται να μετατρέψουμε την οργή και τη θλίψη σε πράξη/πράξεις που θα γράψουν μια διαφορετική Ιστορία, στην οποία δεν θα υπάρχουν αθώα θύματα.

Σε αυτό το πλαίσιο, σας καλούμε την Κυριακή 5 Μαρτίου, στις 15.00, στο ΑΣΤΟΡ να δούμε ποιοτικό κινηματογράφο και να μαζέψουμε χρήματα για τους σεισμόπληκτους που τώρα αρχίζουν και κατανοούν πόσο σκληρό είναι αυτό που συνέβη. Έναν μήνα μετά, έχοντας ξεπεράσει το αρχικό σοκ, αρχίζουν να βιώνουν την απώλεια με όλες της τις μορφές, απώλεια ανθρώπων, απώλεια στέγης, απώλεια της ίδιας τους της πόλης και της κοινωνικής ζωής τους.

Λίγες μέρες πριν, είχαμε στείλει δύο ερωτήσεις στον Γιώργο Ζώη, σκηνοθέτη τού Third Kind και στην Θέλγια Πετράκη, σκηνοθέτρια τού Bella, σχετικά με τη συμμετοχή τους στο Solidarity Cinema. Ήταν πριν από το έγκλημα στα Τέμπη και η επικαιρότητα, εκτός από τον σεισμό, ήταν και οι κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών. Ο αγώνας των καλλιτεχνών συνεχίζεται και μας κάνει να συνειδητοποιούμε ότι μόνο τέτοιοι αγώνες, με διάρκεια, πείσμα, συλλογικότητα και κόκκινες γραμμές είναι αυτοί που δεν χάνονται. Οι καλλιτέχνες και οι δράσεις τους παραμένουν στην επικαιρότητα εδώ και δυόμιση μήνες και πραγματικά τούς ευχαριστούμε γι’ αυτό.

Κι ευχαριστούμε πολύ, για άλλη μια φορά, τον Γιώργο Ζώη και την Θέλγια Πετράκη για την ολόπλευρη στήριξη.

https://www.facebook.com/events/1402603543821083

Ποια η σημασία να προβληθούν οι ταινίες σας στο πλαίσιο του Solidarity Cinema, για την ενίσχυση των σεισμόπληκτων της Τουρκίας και της Συρίας;

Γ.Ζ. Η ελάχιστη συνεισφορά που μπορούμε να κάνουμε για αλληλεγγύη σε όλους τους δοκιμαζόμενους λαούς, που πλήττονται από εγκληματικές πολιτικές κρατών και εταιριών που αδιαφορούν για την ασφάλεια και την διαβίωσή τους.

Θ.Π. Το συμβάν που έχει ισοπεδώσει τις γειτονικές χώρες είναι τραγικό και κάθε ανθρώπινη υποστήριξη είναι σημαντική και απαραίτητη. Διανύουμε μια εποχή όπου οι ρυθμοί εξέλιξης είναι καταιγιστικοί και δεν υπάρχει χρόνος, κυριολεκτικά, για σκέψη και για επαφή με την ανθρώπινή μας κατάσταση. Επιπλέον, ζούμε σε ένα άκρως καπιταλιστικό σύστημα όπου η αριστερή ιδέα έχει πρακτικά εκλείψει, διότι για να επιβιώσει κανείς χρειάζεται να επικεντρωθεί στο προσωπικό του συμφέρον. Άρα λοιπόν, το περιθώριο να ασχοληθούμε με όλα όσα γίνονται γύρω μας, είναι περιορισμένο. Γι’ αυτό και κινήσεις αλληλεγγύης, ακόμα και συμβολικές, πρέπει να υπάρχουν για να μας θυμίζουν ποια είναι η ιδανική στάση ζωής. Να αναγνωρίσουμε δηλαδή, ότι τελικά εκείνο που μας ωφελεί και μας συμφέρει, ακόμα και σε ατομικό επίπεδο, είναι η ευημερία του συνόλου.

Ο κόσμος της τέχνης βρίσκεται στο προσκήνιο εδώ και δυόμιση μήνες, μέσα από τις κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν με αφορμή το ΠΔ 85/22. Τι  μπορεί να μας δώσει ο αγώνας αυτός ως προοπτική στον χώρο των κινημάτων και της τέχνης/καλλιτεχνών;

Γ.Ζ. Η τέχνη τού να βρίσκεσαι στους δρόμους μαζί με άλλους αγνώστους ανθρώπους είναι αυτή η συλλογική σπίθα που μπορεί να μεταμορφώσει για μένα την υπάρχουσα κοινωνική κατάσταση και τους ανθρώπους ξεχωριστά γύρω μας και να δείξει ότι πέρα από την διαφορετικότητά μας έχουμε φοβερές ομοιότητες στα θέλω μας και αυτά μπορούν να μας ενώσουν.

Θ.Π. Εδώ και δυόμισι μήνες προσπαθώ να καταλάβω ποιoν πραγματικά εξυπηρετεί μια τέτοια σημαντική υποτίμηση των ηθοποιών, τη στιγμή που ο Κ. Μητσοτάκης μίλησε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, αναγνωρίζοντας δημόσια τη συνεισφορά των τεχνών και του πολιτισμού στο συνολικό κέρδος της χώρας. Επίσης, αναρωτιέμαι ποιος είναι ο λόγος που δεν υπάρχει μια δυνατή φωνή από την κυβέρνηση ή από την αντιπολίτευση που όχι μόνο να εμποδίσει την υποβάθμιση των καλλιτεχνών αλλά, αντίθετα, να υποστηρίξει την αναβάθμισή τους. Εννοείται ότι η συλλογική κινητοποίηση των καλλιτεχνών είναι απόλυτα αναγκαία, με στόχο να υπερισχύσει η κοινή λογική, έτσι ώστε να ωφεληθεί η καλλιτεχνική κοινότητα, ο πολιτισμός, η κοινωνία και κατ’ επέκταση η ευημερία και η εξέλιξη της χώρας.