Γι αυτόν δεν είχε ενός λεπτού σιγή
Γι’ αυτόν δεν είχε ενός λεπτού σιγή στη Βουλή. Για αυτόν, λέμε, που η καρδιά του δεν άντεξε τα τόσα θρασύδειλα χτυπήματα και την αγωνία των τελευταίων στιγμών και έσπασε, εθνικούς ύμνους δεν τραγούδησαν. Γι’ αυτόν που ένιωσε με τρόπο που δεν χωράει ο νους την απόγνωση, τον εγκλωβισμό και το κυνηγητό από αυτόν τον μικρό κτηνώδη όχλο που τον περικύκλωσε, γαλανόλευκες δεν σηκώσανε ψηλά με υπερηφάνεια.
Ιατροδικαστικό πόρισμα: Ο Ζακ Κωστόπουλος έπαθε ισχαιμικού τύπου αλλοιώσεις μυοκαρδίου από τα πολλαπλά τραύματα στο σώμα του που προκάλεσαν έντονη διέγερση στον οργανισμό του και τον θάνατο του.
Ακόμη και να ίσχυε η κλοπή αυτή δεν τιμωρείται με θάνατο, ακόμη και να ήταν τοξικοεξαρτημένος αυτό δε σημαίνει ότι αποτελεί δημόσιο κίνδυνο και σάκο του μποξ ή ότι η ζωή του δεν έχει αξία και μπορεί να την αφαιρεί ο κάθε μαγαζάτορας.
Ας το ξαναπούμε μια φορά ακόμη: όλα τα δεδομένα της αηδιαστικής προσπάθειας συγκάλυψης κατέπεσαν:
Ούτε αυτοτραυματίστηκε, ούτε πήγε να κλέψει, ούτε ήταν μαστουρωμένος, ούτε τίποτε άλλο. Απλά βρέθηκε στο στόχαστρο των μπάτσων και της μισάνθρωπης μικροαστικής εκφασισμένης ψυχής, επειδή νιώσανε ότι απειλεί την ιδιοκτησία τους, επειδή ήταν διαφορετικός, επειδή τους φάνηκε επικίνδυνος, φτωχός, τοξικοεξαρτημένος και ό,τι άλλο.
Αυτόν σκέφτομαι σήμερα που χάρη στην τύχη της ύπαρξης του αρχικού βίντεο, στο γεγονός ότι υπήρξε ο ίδιος ένας άνθρωπος αγωνιστής και στις προσπάθειες του κινήματος / των ανθρώπων που κινητοποιήθηκαν με πάθος, το θέμα δεν θάφτηκε και η αλήθεια έστω και με δυσκολίες βρήκε το δρόμο της να βγει έστω μερικώς στην επιφάνεια.
Σαν να τον αποχαιρετάμε ξανά είναι σήμερα. Αυτόν που τον σκοτώνανε ξανά και ξανά τόσες μέρες με αυτή τη νοσηρή προσπάθεια ενοχοποίησής του και συγκάλυψης του πραγματικού εγκλήματος, των πραγματικών κακοποιών. Κι αν το κράτος δεν του επιφύλαξε τιμές, φουλ ταιριαστό είναι στη φυσιογνωμία του κράτους αλλά και στην φυσιογνωμία και την ποιότητα του ανθρώπου που υπήρξε ο Ζακ Κωστόπουλος.
Όπως και να έχει κάποιους ανθρώπους θα τους αποχαιρετούμε διαρκώς μάλλον, γιατί δεν μπορούμε να τους πούμε πραγματικά αντίο. Αφού συμβόλισαν με το πέρασμά τους -άθελα, ηθελημένα ή και τα δύο μαζί- τις μεγάλες δυσκολίες του κόσμου μας. Αυτού του κόσμου που περικυκλώνεται από το σκοτάδι, που δέχεται χτυπήματα απανωτά, που νιώθει το οξυγόνο του να στερεύει και την καρδιά του να χτυπάει δυνατά με κίνδυνο να σπάσει.
Ζακ, Αλέξης, Μιχάλης, Σαχζάτ και τόσοι άλλοι θα κατοικούν για πάντα στις οδούς, τους δρόμους, τις γειτονιές, τις συναντήσεις και τις εξεγέρσεις των ονείρων μας.
(…)
Όμως τη νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος. Κι όταν δεν ονειρεύονται τραγουδούν…
Κάθε κήπος έχει
μια φωλιά για τα πουλιά.
Κάθε δρόμος έχει
μια καρδιά για τα παιδιά.
Μα κυρά μου εσύ,
σαν τι να λες με την αυγή
και κοιτάς τ’ αστέρια
που όλο πέφτουν σαν βροχή.
Δώσ’ μου τα μαλλιά σου
να τα κάνω προσευχή,
για να ξαναρχίσω
το τραγούδι απ’ την αρχή.
Κάθε σπίτι κρύβει
λίγη αγάπη στη σιωπή.
Μα ένα αγόρι έχει
την αγάπη για ντροπή.
