«Δάκρυα ξυράφι», του Σον Κόσμπι

Όταν θα διαβάσετε αυτό το βιβλίο -που θα το διαβάσετε, δεν υπάρχει περίπτωση- θα πάτε στη φράση-προμετωπίδα του και θα αρπάξετε αυτές τις λέξεις με μανία: Τις σταγόνες των δακρύων μου θα τις κάνω σπίθες φωτιάς. Απόσπασμα από το «Ερρίκος ο Η΄», του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Και ξέρετε γιατί θα το κάνετε αυτό; Γιατί ο πύρινος λόγος του συγγραφέα θα καίει ακόμη μέσα σας! Η εντυπωσιακή διαπίστωση, η αίσθηση που διαρκώς διαστέλλεται και όρια δεν γνωρίζει, οφείλεται σε κάτι άλλο που μας δίνει ο δημιουργός: στην αφιέρωσή του. Διαβάζουμε σε ποιον ανήκει πρώτα το βιβλίο: Στη μητέρα μου Τζόις Α. Κόσμπι, που μου έκανε δύο πολύ σημαντικά δώρα: αποφασιστικότητα και περιέργεια. Και κάπως έτσι βρίσκουμε την πηγή που αναβλύζει, την πορεία του ποταμού που ποτέ δεν γυρίζει πίσω και την πορφυρή θάλασσα που δέχεται τα κρίματα, τα αίματα και τα ζεστά δάκρυα μας. «Δάκρυα ξυράφι» (Εκδόσεις Gutenberg) λοιπόν και πριν δεχτείτε τη λεπίδα, δεχτείτε το ταξίδι, το πέρασμα στην άλλη όχθη, εκεί που υπάρχει αγάπη, νοιάξιμο, άκριτη αποδοχή και η ανάμνηση της περιπέτειας που μόλις τελείωσε. Ο Σον Κόσμπι παίρνει τον πόνο, την απώλεια και το κενό και φτιάχνει ένα ασταμάτητο μυθιστόρημα, μια αξέχαστη διαδρομή.

Τα «Δάκρυα ξυράφι» είναι μια προσωπική περιπέτεια που γίνεται συλλογική και διαχρονική. Η άρνηση αποδοχής του άλλου, του εαυτού, της κοινωνίας, η απόρριψη του ατόμου από το σύνολο, η βία της εξουσίας, το μίσος, η εκδίκηση, η κατανόηση και η αγάπη που επιμένει. Η τελευταία είναι το λουλούδι που μένει μονάχο του, μένει μόνο και προσπαθεί δεχτεί το άγγιγμα του βράχου, το άγριου ανέμου και του χεριού που θα το κόψει. Αυτό είναι το συναισθηματικό, κοινωνικό, ωμά ποιητικό πλαίσιο στο οποίο αναπτύσσεται η ιστορία του Κόσμπι. Φανταστείτε την κοινωνία, την οικογένεια, σαν ένα σώμα που πέφτει από το πιο ψηλό κτίριο και περιμένει την πρόσκρουση. Εδώ, όμως, δεν υπάρχει οριστικό, μοιραίο, τέλος, αλλά μόνο η αρχή της αβύσσου που θα οδηγήσει στο προσωπικό-συλλογικό ξέφωτο. Οι ήρωες του Κόσμπι θα πονέσουν, θα δοκιμαστούν, θα νιώσουν πάνω τους τη φρίκη και στο τέλος θα λυτρωθούν, θα δουν το κερί που μένει όρθιο και τη φλόγα που τρεμοσβήνει και πολύχρωμο φως σκορπίζει. Ο Κόσμπι ξέρει ότι η άδολη αγάπη προϋποθέτει μεγάλες μάχες με τον εαυτό μας και με τους άλλους και μας τις δίνει με τον πιο συναρπαστικό τρόπο, μας τις προσφέρει μέσα από ένα καταιγιστικό μυθιστόρημα δράσης και βίαιης ωρίμανσης.

Όλα είναι απλά και όλα είναι δύσκολα, γοητευτικά και καθηλωτικά στα «Δάκρυα ξυράφι». Ο Αφροαμερικανός Αϊζέια και ο λευκός σύζυγός του Ντέρεκ πέφτουν θύμα άγριας δολοφονίας. Οι δύο πατεράδες τους, ο Άικ και ο Μπάντι Λι, καταρρέουν με την είδηση, παρότι είχαν αποξενωθεί από τους γιούς τους νιώθοντας ντροπή για τις επιλογές τους. Οι ίδιοι έχουν κάνει χρόνια φυλακή. Η αστυνομία δεν κάνει τίποτα για την εξιχνίαση του εγκλήματος. Ο Άικ και ο Μπάντι Λι θα αναλάβουν την υπόθεση και θα τη λύσουν με τον δικό τους τρόπο. Πάνω σε αυτή την τόσο απλή βάση, ο Κόσμπι φτιάχνει έναν κόσμο που κυριαρχεί η βία, η σύγκρουση, το μίσος, η εκδίκηση, ο θυμός και η δικαιοσύνη. Ο ρυθμός της αφήγησης είναι ασταμάτητος, οι εικόνες δράσης έντονες, ανελέητες. Το μυθιστόρημα, ωστόσο, ανεβαίνει επίπεδο με τον τρόπο που θίγει τα ζητήματα των δικαιωμάτων των ομόφυλων ζευγαριών, της θέσης που έχει η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα στο σήμερα. Με ευθύτητα, ανυπόκριτα, αναδεικνύει τις κοινωνικές/πολιτικές παθογένειες και τον ακόμη ισχυρό ρατσισμό-βία που βιώνουν αυτές οι ομάδες ανθρώπων Το «Δάκρυα ξυράφι» είναι βιβλίο που θα σας καθηλώσει από τις πρώτες σελίδες και σίγουρα θα σας ταρακουνήσει. Η μετάφραση ανήκει στην Κίκα Κραμβουσάνου.