Δημήτρης Ζερβουδάκης: Δεν μπορούμε να ζούμε τη ζωή μας μέσα από λογικές "ανάθεσης έργου"

Συνέντευξη με τον θεσσαλονικιό τραγουδοποιό στα πλαίσια των εμφανίσεών του στην Αθήνα

Βρεθήκαμε με τον Δημήτρη Ζερβουδάκη στα πλαίσια μίας από τις γνωστές και αγαπημένες για το μουσικόφιλο κοινό της πρωτεύουσας καθόδους του στην Αθήνα και το ΙΛΙΟΝ plus (Πατησίων και Κοδριγκτώνος 17) για τέσσερα Σάββατα (22 και 28 Οκτώβρη & 5 και 12 Νοέμβρη).

Ένας από τους πιο γνωστούς σύγχρονους τραγουδοποιούς, δραστήριος, εκδηλωτικός και εξόχως δημιουργικός, σε μία αν μη τι άλλο ιδιαίτερη περίοδο τόσο για τα κοινωνικοπολιτικά όσο και για τα πολιτιστικά δρώμενα… 

[hr]

– Τι σας φέρνει στην Αθήνα αυτή τη φορά, κύριε Ζερβουδάκη;

[hr]

Για μια ακόμη  φορά  η ζωντανή σχέση με τούς φίλους μας στην Αθήνα. και βέβαια η αγάπη μας για αυτό που κάνουμε.

[hr]

– Σας αρέσει να έρχεστε πότε-πότε, ή είναι αφόρητη πια η κατάσταση στην πρωτεύουσα;

[hr]

Η Αθήνα είχε έχει και θα έχει πανέμορφες γωνιές στιγμές και διαφυγές. Ναι είναι μια δύσκολη πόλη όπως όλες οι μεγαλουπόλεις. Αυτό όμως που την εκτοξεύει μές τα χρόνια παραμένει αναλοίωτο και ζωντανό.

[hr]

– Και μιας και πιάσαμε την ανθρωπογεωγραφία, σε τι κατάσταση βρίσκεται η Θεσσαλονίκη; Κάποιοι φίλοι μου λένε ότι η κρίση την έχει χτυπήσει κατιτίς παραπάνω.

[hr]

Η Θεσσαλονίκη χτυπήθηκε πρώτη από την “κρίση” και πιο σκληρά. Ο χαρακτηρισμός της ως φτωχομάνας παραμένει  επίκαιρος και στην εποχή μας. Πιστεύω στην εσωτερική ζωή της πόλης μου. Συμμετέχω όπου κι όπως μπορώ  και έτσι μαθαίνω από πρώτο χέρι τι συμβαίνει. Υπάρχει ένας τεράστιος  εσωτερικός πλούτος  στον χώρο της τέχνης που πλέον οργανώνεται, αναζητά επικοινωνία και “πιέζει” το παληό, το παρακμιακό! Δημιουργήθηκαν μες τα χρόνια ανεξάρτητα καλλιτεχνικά σχήματα που επιχειρούν με μια μορφή αυτοδιαχείρισης. Κάτι καλό θα έρθει.

[hr]

– Ο δίσκος σας «Ζωής παιχνίδια» βασίστηκε σε σελίδες ημερολογίου σας της περιόδου 1984-94. Αλήθεια, τι θα διάβαζε κάποιος σε μια σελίδα του γραμμένη σήμερα; Τι είναι αυτό που δεν σας αφήνει να κοιμηθείτε;

  [hr] 

Αυτό που με θλίβει βαθειά, γιατί ευτυχώς κοιμάμαι τα βράδυα, είναι η ανημποριά μας να διαθέσουμε  τη φυσική μας παρουσία, με σκοπό να βελτιώσουμε τον μέσο όρο της ζωής και της κοινωνίας μας να καλύψουμε τα κενά μας!

Να αναδειχθούμε σε κάτι οικουμενικό και όμορφο.

[hr]

– Τι έγινε με «Τ’ ανείπωτα»; Φαντάζομαι ότι δεν είμαι ο μόνος που σε κάποια φάση της ζωής μου έτυχε να το λιώσω απ’ το πρωί ως το βράδυ… Από ποια «μέσα σας», από ποια κατάσταση, βγήκε;

[hr]

Χαίρομαι που το τραγούδι μου κάνει αυτό το ταξίδι στις καρδιές σας…

[hr]

– Απ’ την άλλη, βέβαια, για καθένα τέτοιο τραγούδι έχουμε καταλήξει να πληρώνουμε «φόρο» άλλα εκατό του εργαστηρίου, εντεχνο-ποπ, λαϊκο-ποπ, δημοτικο-ποπ, και τα λοιπά. Αλήθεια, αναγνωρίζετε οπουδήποτε στη σημερινή παραγωγή το τραγούδι που είχατε κατά νου όταν ξεκινήσατε; Η εξαφάνισή του είναι η φυσική κατάληξη των πραγμάτων;

[hr]

Δεν  έχω τίποτε να πω για τις επιλογές της εναπομείνασας  show buis  στη χώρα μας. Τίποτε δεν χάνεται. Υπηρετώ τη βιωματική τραγουδοποιία και μέχρις εκεί.

[hr]

– Μια άλλη δημοφιλής στιγμή σας υπήρξε και η συνάντησή σας με τον Καββαδία. Πώς σας συστήθηκε η περίπτωσή του; Και πού αποδίδετε τη διαχρονικότητα αυτού του ποιητικού λόγου;

[hr]

Η σχέση μας με τον ποιητή αυτόν είναι γονιδιακή. Εκπροσωπεί την πλευρά του καθενός μας που επιθυμεί να πετάξει μακρυά σε κόσμους εξωτικούς!   Μα “αυτό που μοιάζει φυλακή είναι το πέταγμά του…”

[hr]

– Θέλω να μου πείτε με ακρίβεια τι συνέβη εκεί αρχές-μέσα του ’80 με τους Νέους Επιβάτες. Πώς και γιατί συναντηθήκατε;

[hr]

Μια φοιτητοπαρέα στο ΑΠΘ ήμασταν…

[hr]

– Τ’ αγαπημένο μου από εκείνη την περίοδό σας είναι το «Πέρασε ο καιρός», με αυτή την αριστουργηματική εισαγωγή και τη σπαρακτική ερμηνεία της Μαρίας Φωτίου. Μεγάλο λαϊκό τραγούδι. Τι είναι πια λαϊκό στις μέρες μας, κύριε Ζερβουδάκη;

[hr]

Ότι ήταν από πάντα και με σημάδεψε ανεξίτηλα μες τα χρόνια.  Ο Μάρκος, Ο Τσιτσάνης, Ο Γαβαλάς, Ο Θεόφιλος, η παραλία της Σαλονίκης, Το Γιουσουρούμ και και και….

[hr]

– Παρόλο που η δεκαετία του ’80 ήταν εποχή κάργα παρακμής, με τους Κοσκωτάδες, την Αυριανή και τα λοιπά, το ελληνικό τραγούδι συνέχισε να βγάζει και να …βράζει. Τι κρατάτε από εκείνη την περίοδο; Τι υπήρξαν πραγματικά τα ελληνικά 1980s για σας;

[hr]

Παρελθόν…

[hr]

– Συνεργαστήκατε και με τον Γιάννη Μαρκόπουλο σε σειρά δίσκων του. Τι σας έδωσε η τραγουδοποιία που δεν μπορούσε να σας δώσει η ερμηνεία; Και τι αντλήσατε από εκείνη τη συνεργασία;

[hr]

Η συνάντησή μου με τον εξαίρετο αυτόν μελωδό μας με βοήθησε να κάνω ένα από τα πιο αποφασιστικά και ουσιαστικά βήματα προς τον εαυτό μου. Στο τι πραγματικά διαθέτω σαν φωνητικό προσόν μα και χαρακτηριστικό. Η τραγουδοποιία εμπεριέχει το στοιχείο του χρονογραφήματος. Μακάρι να μείνει κάτι από αυτά που δώσαμε σαν γενιά και μεις με τη σειρά μας.

[hr]

– Σε ποιο βαθμό καταφέρατε να διατηρήσετε στη δημιουργική σας διαδικασία το συλλογικό στοιχείο που χαρακτηρίζει την αρχή της καριέρας σας; Πόσο σημαντική, δηλαδή, ήταν στη μετέπειτα δουλειά σας η αίσθηση της παρέας στην παραγωγή των τραγουδιών σας; Και ποια είναι η τωρινή σας παρέα;

[hr]

Το απαραίτητο συστατικό για την μουσική, αμέσως μετά την μοναχική στιγμή της πρώτης έμπνευσης, είναι η δύναμη της παρέας.  Νίκος Παπαδόπουλος (κιθάρες) Θανάσης Αρχανιώτης (Τύμπανα), Θάνος Κολοκυθάς (Μπάσο) ,  Δημήτρης Οικονομίδης (Πιάνο), Παναγιώτης Κουτσούρας (τρίχορδο μπουζούκι)  , Πένη Καραματσούκη (Τραγούδι)  Μάκης Δρακόπουλος (Ήχος) . Στην διοργάνωση : NAMAN  Productions.

[hr]

– Ένας λόγος που το ρωτάω αυτό είναι επειδή αναρωτιέμαι αν η έλευση της ψηφιακής τεχνολογίας και των ηλεκτρονικών υπολογιστών είχε εν τέλει θετική ή αρνητική επίδραση στην ουσία, στο ζουμί των τραγουδιών. Μπορεί να υποκατασταθεί από ένα κουμπί η παρέα των μουσικών και η κουβεντούλα μεταξύ τους;

[hr]

Ζήτω οι υπολογιστές, ζήτω η ψηφιακή εξέλιξη μα και η αναλογική “παράδοση”.

Με την ψυχούλα μας τι γίνεται είναι το θέμα!

[hr]

– Σε παλαιότερη συνέντευξή σας έχετε πει ότι «έχω απαίτηση συνάφειας του έργου του καλλιτέχνη με τη ζωή του». Παρακαλώ εξηγήστε μου τη θέση σας. Γιατί εγώ ανάμεσα σ’ ένα καλό παιδί κι ένα καλό τραγούδι, θα διάλεγα 100% το δεύτερο!

[hr]

Δεν αποδόθηκε σωστά . Δεν τίθεται θέμα απαίτησης σε καμία περίπτωση. Ένα πόθο εξέφρασα μια βαθύτερη επιθυμία για τους ανθρώπους της τέχνης που έτσι κι αλλιώς τους αγαπώ και τους πιστεύω.

[hr]

– Και πού σας βρίσκουμε δημιουργικά τούτη την περίοδο; Έχει μείνει κάποιο απωθημένο μετά από μια τέτοια καριέρα;

[hr]

Απωθημένο; Δεν ξέρω. Δεν νοιώθω κάτι. Εξάλλου ακόμη είμαι ενεργός κυρίως παραγωγικός. Βρίσκομαι απλά  σε φάση δημιουργικής αγρανάπαυσης.

Συμμετέχω σε δουλειές φίλων, κυρίως νέων ανθρώπων.

Εκδίδω ότι δύναμαι από το ΚΥΜΑ. Στο στούντιο ηχογραφώ τραγούδια του Παναγιώτη του Κουτσούρα αυτόν τον καιρό .

[hr]

– Εκτός από συνθέτης, έχετε και την ιδιότητα του παραγωγού. Τι αξιοπρόσεκτο έχετε να μας προτείνετε απ’ τη σοδειά των τελευταίων χρόνων;

[hr]

Νίκος Χρηστίδης “Ο Τρελλός του χωριού”.

[hr]

– Συμπορευθήκατε έμπρακτα με το κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές. Τι απαντάτε σε όσους επισημαίνουν ότι χωρίς επενδύσεις δεν θα μειωθεί η ανεργία και δεν θα υπάρξει ανάπτυξη;

[hr]

Ότι ακόμα και οι εμπνευστές του άκρατου φιλελευθερισμού και υπέρμαχοι της δύναμης της αγοράς εγκατέλειψαν τα ιδεοληπτικά τους τερτίπια. Φτάνει έλεος. Όχι άλλη ανάπτυξη. Δεν θέλουμε άλλο… Ο χρυσός είναι μια ιδιαίτερη ιστορία για την οποία αξίζει κανείς να αφιερώσει μια ολόκληρη συζήτηση. Κατά τα άλλα το χρέος μου θεωρώ πως έκανα απέναντι στα παιδιά μας και τον πανέμορφο τόπο της Χαλκιδικής. Και συνεχίζω!

[hr]

– Ένα από τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια είναι και το «Ώρα μηδέν» απ’ το «Ρεπορτάζ» του ’85. «Ό,τι πιστέψαμε το άρπαξε η μπόρα / όλα τελειώνουν ή αρχίζουν τώρα» τραγουδούσατε τριάντα χρόνια πίσω. Στη συγκυρία που ζούμε, πώς θα τα καταφέρουμε να ξαναρχίσουν όλα, κύριε Ζερβουδάκη;

[hr]

Δια της φυσικής μας παρουσίας και  συμμετοχής. Δεν μπορούμε να ζούμε πλέον τη ζωή μας μέσα από λογικές “ανάθεσης έργου”.