"Να μην ξεχάσουμε και κατά λάθος ξεχαστούμε"

Δύο χρόνια πριν, παραμονές του δημοψηφίσματος, στο Περιοδικό θελήσαμε να πούμε και να διαβάσουμε κάτι, πέρα από «σφιχτές αναλύσεις» ειδικών για την κατάσταση. Θελήσαμε να φωνάξουμε, να μας ακούσουν πώς νιώθουμε. Θελήσαμε να σπάσουμε την απόσταση που πολλές φορές διαστρεβλώνει την ίδια την ουσία. Να μπορέσουμε να εξηγήσουμε, να μεταδώσουμε την κατάσταση εδώ στην Ελλάδα, σε δικούς μας ανθρώπους ακόμη (και ειδικά) αν μένουν πολύ μακριά… Συντάκτες και αναγνώστες του Περιοδικού έστειλαν γράμματα σε δικούς τους ανθρώπους, μιλώντας για τις παράξενες μέρες που ζούσαμε. Έτσι έγινε το Ένα γράμμα για τις μέρες που ζούμε – Postcards from Greece: Ημέρες δημοψηφίσματος.

Φέτος, βρήκαμε κάποιους από αυτούς και αυτές που έγραψαν τότε και ζητήσαμε να ξαναγράψουν ένα γράμμα στο ίδιο πρόσωπο, για να δούμε τι θα έχουν να πουν δυο χρόνια μετά. Είναι συγκλονιστικό το γεγονός πως αρκετοί από τους ανθρώπους που έγραψαν τότε, σήμερα ένιωθαν ότι δεν μπορούσαν να ξαναγράψουν. Και όσοι έγραψαν, έγραψαν με το άγχος να μη ξεχάσουμε. Εκείνες οι ημέρες του Ιουλίου σημάδεψαν πολλούς και πολλές από εμάς. Μα, τώρα που μάθαμε πόσο όμορφο είναι να νιώθεις ότι εφορμάς μέσα από κάθε συζήτηση που έκανες στο δρόμο, ξέροντας ότι και άλλος ένας άνθρωπος της πόλης σου είναι μαζί σου, μαζί σε κάτι παράτολμο για την εποχή, σε κάτι που σε βάζει μπροστά στην επόμενη μέρα· τώρα που μάθαμε πόσο μοναδικό είναι να ζεις τη συμπύκνωση του χρόνου, είμαστε σίγουροι και σίγουρες ότι θα το ξαναζήσουμε. Και την επόμενη φορά θα είμαστε σίγουροι και σίγουρες ότι την υλοποίηση των αποτελεσμάτων του κάθε αγώνα θα την υπερασπιστούμε και επιβάλουμε οι ίδιοι και δεν θα την αφήσουμε στα χέρια οποιουδήποτε, όσες ελπίδες και να φαίνεται πως φέρνει…

Κάτω από κάθε καινούργιο γράμμα, θα παραθέσουμε και το γράμμα του 2015. Για να έχουμε υπόψη τι έχει συντελεστεί…

[br]

Το τρίτο γράμμα μάς έρχεται από την Κική Μένου. [Φωτογραφία: έργο του Μανώλη Ρωμαντζή https://floroieikastikoi.blogspot.gr/2014/09/3-2014.html]

Αγαπημένη μου Σοφία,

γύρισα στην Αθήνα τρία χρόνια μετά και περνάω το χρόνο μου αποκομμένα από την Ιστορία. Νομίζω ότι οι περισσότεροι αυτό κάνουμε πια. Η μνημονιακή τάξη βασιλεύει στην Αθήνα και οι εχθροί μας με το ύφος, τα μέτρα και τις νουθεσίες τους κομπάζουν ως Καίσαρες στην αρένα. Εδώ που φτάσαμε πρέπει να παραδεχτώ ότι τις περισσότερες φορές νιώθω ανήμπορη. Ίσως να φταίει η δουλειά, κυρίως να φταίει ο πόλεμος, ίσως πρώτα φταίνε όλες οι κυβερνήσεις που εξαγγέλλουν ότι διαχειρίζονται το προσφυγικό και μετά η δουλειά που κάνω.

Η δουλειά μου είναι σα να παίζω στο Παλέρμο. Ποιός ξέρεις ποιός θα ζήσει ή ποιός θα πεθάνει το βράδυ, ποιός θα αντέξει την αυγή και ποιός θα λυγίσει το μεσημέρι; Το θέμα είναι ότι με ευκολία ξεχνάμε την ομορφιά των ανθρώπων. Εκείνη την αδιόρατη αίσθηση πόθου όταν ο συνάδελφος πετάει μια ατάκα για συλλογικότητα, για ένα κείμενο που μάλλον πρέπει να γραφτεί και να υπογραφεί από όλους, η στιγμή που πετάς το όνομα της Ηριάννας και σε κοιτά με την άκρη του ματιού και τότε που είπες στα αρχίδια σου για τα σκουπίδια και γέλασε χαμηλόφωνα. Εκείνη τη στιγμή που καταλάβατε μαζί ότι χωρίς λίγο τσαγανό και τσαμπουκά θα μας γαμούν για αιώνες. Τα αφεντικά μας ξέρουν ότι αν συλλογικοποιήσουμε το πολιτικό κεφάλαιο εκείνων των ημερών μάλλον άλλοι θα πρέπει να τρέμουν.

Θα έρθει ο καιρός που θα σε δω από μακριά στην πορεία, θα χαμογελάσουμε και θα κρυφτούμε πίσω από την αέρια σκόνη της καταστολής. Τα βιβλία της Ιστορίας θα ξεκινήσουν πάλι να γράφουν κάτι και για μας. Μέχρι τότε κράτα κάθε πόνο και σιωπή σα χαρακιά της Ιστορίας στο κορμί. Να μην ξεχάσουμε και κατά λάθος ξεχαστούμε.

Σε φιλώ και θα προσπαθήσω να σε βλέπω πιο συχνά.

[hr]

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ 2015

Αγαπητή μου Σοφία,
Νιώθω τόσο εγκλωβισμένη. Βρίσκομαι στην Ηρακλειά ( άγονη γραμμή ), σε ένα υπερλουξ μικρό ξενοδοχείο. Είμαι εδώ, εδώ και 4 μέρες και φαντάζει ήδη ένας μήνας ολόκληρος. Όλα γύρω μου έχουν μια χαλαρωτική γρανιτένια απόχρωση στο φόντο του γαλαζοπράσινου, αιγαιοπελαγίτικου θαλασσινού χρώματος.

Σοφία, ζω σε ένα όμορφο, γκρί, γρανιτένιο σπιρτόκουτο. Οι μόνιμοι κάτοικοι του καταλύματος είναι οι εξής: μία μάνα που ήθελε να είναι μεγαλοαστή. Μια κόρη κουλ τυπάκι, αλλά κοιμάμαι στο ίδιο δωμάτιο μαζί της. Είναι η επίσημη αφεντικίνα μου και κοιμάται σε ένα υπέρδιπλο κρεβάτι, πλάι στο μικρό μου ράντζο. Την γουστάρω ενίοτε, αλλά κάθε φορά που πάω για ύπνο και βλέπω τη διάκριση κατάφωρα μπροστά μου με πιάνει το ταξικό μου μένος. Ένας 50αρης θείος, κουλ κι αυτός, συζητάμε και λίγο για ανατροπή συστήματος – ΕΕ – ΔΝΤ. Μια συνάδελφος πολύ καλή που κοιμάται στο σαλόνι. Ένας συνάδελφος, απολιτίκ, που θέλει να το παίζει λιντερ και μεγαλόστομος. Τέλος, ένας σενεγαλέζος εργάτης που κάνει όλη τη φασίνα του ξενοδοχείου. Ο απόπατος του ηρακλειάτικου συστήματός μας. Ααα, και ένας γιος σε προχωρημένο στάδιο ιδεοψυχαναγκασμού. Όλοι εμείς ζούμε ΜΑΖΙ.!

Σοφία θέλω να φύγω, πες μου ότι πρέπει να γυρίσω. Κατέληξα εδώ γιατί πέρασα μια χρονιά ανείπωτου φόβου για την επιβίωσή μου. Δε θα άντεχα να μπω στην καινούρια σεζόν με τον ίδιο τρόμο, «έπρεπε να έχω λεφτά». Τώρα όμως που σας βλέπω δεν αντέχω, μπορεί να χάσουμε, μπορεί να κερδίσουμε …μικρή σημασία έχει μπροστά σε αυτή την εβδομάδα που βλέπεις τους ανθρώπους να ανδρειώνονται.

Και μου λείπετε, δε φαντάζεσαι. Μου λείπετε με τις πορείες σας, με τα πανό σας, τις μπογιές σας. Αλλά πιο πολύ μου λείπει να κάνω «παρέμβαση για το Όχι». Στη γειτονιά να μιλάω με τον κόσμο, να συζητάω μαζί τους, για την αντίσταση και την ανατροπή και να ψηλώνω 10 πόντους πάνω από τη γη. Να μη φοβούνται, να τους κρατάω το χέρι να ψηλώνουμε μαζί. Μα πιο πολύ μου λείπουν τα αναψοκοκκινισμένα σας μάγουλα, τα χαμόγελά σας, η κούραση του κορμιού σας που ψάχνει να βρει τραπέζι για τη τελευταία μπύρα της ημέρας, να πίνουμε και να κάνουμε απολογισμό.

Αυτά μου λείπουν πιο πολύ την ώρα που η μαμά αφεντικίνα μου μιλάει για τον Μητσοτάκη, τον βρικόλακα. Όταν σκέφτομαι ότι θα βγεί το ΝΑΙ και θα είμαι εδώ και του χρόνου για 700 ευρώ όλο το καλοκαίρι …62 ώρες, 12εργατοώρες την ημέρα, καμιά ιδιωτικότητα, 24 ωρες το 24ωρο.

Μα πιο πολύ μου λείπετε όταν κοιτάζω τον ορίζοντα. Χωρίς εσάς όλοι οι ορίζοντες του κόσμου είναι μια σαχλαμάρα. Εσάς που παλεύετε για κοινή την ανάσα που τόσο καιρό δε βρίσκαμε όταν μαθαίναμε για την τάδε απόλυση, το εργατικό ατύχημα στα ΕΛΠΕ…

Συγνώμη που δεν είμαι εκεί τώρα, ενώ εσύ έχασες τη γιορτή των γενεθλίων σου, όταν κάναμε κινητοποίηση για να με αποζημιώσει η εργοδοσία, που αρνιόταν, άλλα την κερδίσαμε. Συγνώμη που δε σας συντροφεύω στους καινούριους ορίζοντες που φτιάχνεται. Συγνωμη. Αν θες να γυρίσω πίσω στείλε μήνυμα, να προετοιμάσω τη φάση και ας τρώμε μόνο πατάτες, ενώ θα ψάχνουμε για δουλειές που ποτέ δε θα είναι αρκετές.

Σε φιλώ