"Ας μην ηττηθούμε άλλη μια φορά."

 Δύο χρόνια πριν, παραμονές του δημοψηφίσματος, στο Περιοδικό θελήσαμε να πούμε και να διαβάσουμε κάτι, πέρα από «σφιχτές αναλύσεις» ειδικών για την κατάσταση. Θελήσαμε να φωνάξουμε, να μας ακούσουν πώς νιώθουμε. Θελήσαμε να σπάσουμε την απόσταση που πολλές φορές διαστρεβλώνει την ίδια την ουσία. Να μπορέσουμε να εξηγήσουμε, να μεταδώσουμε την κατάσταση εδώ στην Ελλάδα, σε δικούς μας ανθρώπους ακόμη (και ειδικά) αν μένουν πολύ μακριά… Συντάκτες και αναγνώστες του Περιοδικού έστειλαν γράμματα σε δικούς τους ανθρώπους, μιλώντας για τις παράξενες μέρες που ζούσαμε. Έτσι έγινε το Ένα γράμμα για τις μέρες που ζούμε – Postcards from Greece: Ημέρες δημοψηφίσματος.

Φέτος, βρήκαμε κάποιους από αυτούς και αυτές που έγραψαν τότε και ζητήσαμε να ξαναγράψουν ένα γράμμα στο ίδιο πρόσωπο, για να δούμε τι θα έχουν να πουν δυο χρόνια μετά. Είναι συγκλονιστικό το γεγονός πως αρκετοί από τους ανθρώπους που έγραψαν τότε, σήμερα ένιωθαν ότι δεν μπορούσαν να ξαναγράψουν. Και όσοι έγραψαν, έγραψαν με το άγχος να μη ξεχάσουμε. Εκείνες οι ημέρες του Ιουλίου σημάδεψαν πολλούς και πολλές από εμάς. Μα, τώρα που μάθαμε πόσο όμορφο είναι να νιώθεις ότι εφορμάς μέσα από κάθε συζήτηση που έκανες στο δρόμο, ξέροντας ότι και άλλος ένας άνθρωπος της πόλης σου είναι μαζί σου, μαζί σε κάτι παράτολμο για την εποχή, σε κάτι που σε βάζει μπροστά στην επόμενη μέρα· τώρα που μάθαμε πόσο μοναδικό είναι να ζεις τη συμπύκνωση του χρόνου, είμαστε σίγουροι και σίγουρες ότι θα το ξαναζήσουμε. Και την επόμενη φορά θα είμαστε σίγουροι και σίγουρες ότι την υλοποίηση των αποτελεσμάτων του κάθε αγώνα θα την υπερασπιστούμε και επιβάλουμε οι ίδιοι και δεν θα την αφήσουμε στα χέρια οποιουδήποτε, όσες ελπίδες και να φαίνεται πως φέρνει…

Κάτω από κάθε καινούργιο γράμμα, θα παραθέσουμε και το γράμμα του 2015. Για να έχουμε υπόψη τι έχει συντελεστεί…

Το τέταρτο γράμμα μάς έρχεται από τον Αλέξανδρο Στεργιόπουλο.

Φίλε Θανάση,

Σου γράφω μετά από δυο χρόνια. Ξέρω, χαθήκαμε… Λίγο μετά τις ταραγμένες, προδομένες -τελικά- μέρες του Ιουλίου 2015, μου είπες ότι φεύγεις από την Ελλάδα. Βρήκες ευκαιρία (;) στη Γερμανία. Σταθερός μισθός, ένσημα, γκαρσονιέρα να μείνεις… Να σου πω την αλήθεια σκόπιμα δεν σε έψαξα. Ούτε μέσω Facebook ούτε μέσω Twitter ούτε να ζητήσω από κοινό γνωστό τη νέα σου διεύθυνση. Είχα θυμώσει μαζί σου γιατί ένιωθα ότι εγκατέλειψες την προσπάθεια, παραιτήθηκες. Σκέφτηκα και την προδοσία, αλλά ήταν πολύ βαρύ και δεν ήθελα να χαθεί η φιλία μας.

Ο λόγος που σου γράφω είναι για να πάρουν τα προδομένα όνειρά μας εκδίκηση. Δεν μπορώ να το εκφράσω διαφορετικά. Ακούγεται βαρύγδουπο, φορτισμένο συναισθηματικά, φιλόδοξο, τολμηρό και άκρως επαναστατικό, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Εκείνος ο Ιούλης, το κάλπικο δημοψήφισμα και το τρίτο μνημόνιο που ακολούθησε, ήταν η κορύφωση της εξαπάτησης, της εκμετάλλευσης των προσδοκιών, του βιασμού της ελπίδας, της καταπάτησης της πίστης ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α και το ακροδεξιό μόρφωμα των ΑΝ.ΕΛ με μοναδικό σκοπό την εξουσία και την παραμονή σε αυτήν, δεν ορρωδούν προ ουδενός. Στα προηγούμενα μνημονιακά βάρη προσθέτουν κι άλλα, στρώνουν τον δρόμο για μνημόνια εις το διηνεκές, λιτότητα για πάντα και δεν σταματούν να λένε ψέματα.

Όλα αυτά γίνονται στο όνομα της Αριστεράς και τελευταίο “κατόρθωμα” της ξεδιαντροπιάς τους, η στάση τους απέναντι στους απεργούς συμβασιούχους καθαριότητας. Το δικαίωμα στην εργασία, μόνιμη και με αξιοπρεπείς όρους, δεν είναι πάνω απ’ όλα. Πρώτα και πάνω απ’ όλα είναι το δίκαιο των ιμπεριαλιστών δανειστών και ευαγγέλιο το μνημόνιο. Ωστόσο, ακόμη κι αυτή κινητοποίηση, αυτή η απεργία, έδειξε ότι το αστικό κράτος, οι εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας τον εργάτη, εμάς έχουν φοβηθούν και μόνο.

Ξέρω ότι η απογοήτευση, η αδράνεια και η εσωστρέφεια του κινήματος ήταν ένας από τους λόγους που σε απομάκρυναν. Ξέρω ότι η φτωχοποίηση όλο και βαθαίνει, η καταστολή θεριεύει, η Δικαιοσύνη εκδικείται τους ιδεολογικούς της αντιπάλους χωρίς προσχήματα, το μέλλον “πνίγεται” στον ζόφο, ο φόβος κυριαρχεί. Τώρα όμως πρέπει να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας και να μην αφήσουμε τη βαρβαρότητα να μας σαρώσει. Τη δική σου άδολη ματιά και το αλύγιστο βλέμμα ψάχνω, την αισιοδοξία σου ζητώ και το πάθος σου -που είχες κάποτε- θέλω να δανειστώ και να σου ζωντανέψω. Να παλέψουμε για την κοινωνική δικαιοσύνη και την αλήθεια. Ας μην ηττηθούμε άλλη μια φορά.

Ο φίλος

Αλέξανδρος

[hr]

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ 2015

Αγαπητέ Θανάση

Σου γράφω γιατί θέλω να μοιραστώ το βάρος της Ιστορίας, της Κοινωνίας, της ζωής μας. Βάρος που έφυγε από τις πλάτες όλων μας και μοιράστηκε στον καθένα. Για άλλη μια φορά κανείς δεν με ρώτησε, κανείς δεν με άκουσε. Υποσχέσεις, ψέματα, απειλές, τελεσίγραφα, χειραγώγηση.

Ξέρω ότι έχεις αντιρρήσεις και απορείς: Μα πώς δεν σε ρώτησαν; Αφού 25 Ιανουαρίου εκλέχθηκε νέα κυβέρνηση. Γιατί δεν σε ακούνε, αφού ο πρωθυπουργός σε καλεί να αποφασίσεις την Κυριακή για το μέλλον σου; Και όσον αφορά τις υποσχέσεις, τα ψέματα, τις απειλές, τι περίμενες από εκπροσώπους του πιο απάνθρωπου συστήματος εξουσίας;

Αυτόν τον διάλογο ψάχνω απεγνωσμένα. Με κάποιον που ξέρει να ακούει. Ξέρει να συνθέτει, ξέρει να πηγαίνει τη σκέψη μου ένα βήμα παραπέρα. Έναν σύντροφο που θα με στηρίξει, αλλά και θα με βοηθήσει να απαλλαγώ από τους φόβους, τις αμφιβολίες, τα μικροαστικά μου κατάλοιπα. Ψάχνω τον σύντροφο που θα συνδράμει στην προσπάθεια μου να καθαρίσει το τοπίο και η ενημέρωση να αποκτήσει την αξία που πρέπει.

Για μένα το δίλημμα δοκιμάζει την αξιοπρέπεια, τις αντοχές και την κοσμοθεωρία μου. Δεν θέλω να πω “ναι”. Δεν μπορώ όμως να πω “όχι” για να κάνω μία ακόμη εξαπάτηση. Αυτή τη φορά από τον Τσίπρα. Από το αστικό πολιτικό σύστημα και τις εκλογές του. Τι να κάνω λοιπόν; Θέλω να σε ξαναδώ σύντροφε Θανάση για να βρω τον άλλο, πραγματικό μου εαυτό. Αυτόν που θα με βοηθήσει να σκάψω με τα χέρια μου για να σηκωθώ λίγο ψηλότερα και να απαλλαγώ από βάρος που δεν μας ανήκει.

Βαρέθηκα την ατολμία, τον συμβιβασμό, την ανάθεση. Γι’ αυτό, για μία φορά ας πούμε ΟΧΙ σε κάθε μνημόνιο. Ε.Ε, ΔΝΤ, Ε.Κ.Τ, κυβέρνησης. Ας ξαναπάρουμε τις ζωές μας από κει που τις αφήσαμε και με ψυχή επαναστατική να αναμετρηθούμε με την Ιστορία.

Με πολλή αγάπη

Αλέξανδρος