Διακοπή πρωταθλημάτων: Αν έτσι είναι τα πράγματα, έτσι δεν θα πάνε.

Έχουν γίνει σίγουρα πολλά, στο πολύπαθο -όπως πολλοί το χαρακτηρίζουν- ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Τα τελευταία γεγονότα των επεισοδίων στη Λεωφόρο και της κλωστσοπατινάδας στο ΔΣ της Superleague από αυτή τη σκοπιά, λίγοι θα διαφωνούσαν πως μοιάζουν με κορυφές σε παγόβουνα.

Ο κ. Κοντονής πάντως με αφορμή αυτά, και σε συνεννόηση με τον πρωθυπουργό, αποφάσισε την διακοπή του πρωταθλήματος, έτσι ώστε να υπάρξει περιθώριο προώθησης αλλαγών. Κάποιες από αυτές εξαγγέλεται ότι αφορούν την εξυγίανση – διαφθορά – διαιτησία που αφορά στους παράγοντες και τους επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στο ποδόσφαιρο, χωρίς ακριβώς να έχουμε πληροφορηθεί τι αφορούν. Κάποιες άλλες όμως αφορούν πολύ πιο στοχευμένα τον έλεγχο των λεγόμενων οπαδών ή θεατών ή φιλάθλων. Εκεί στη φαρέτρα των κυβερνώντων φαίνεται να υπάρχουν, σύμφωνα με τις εξαγγελίες, συγκεκριμένα μέτρα που αφορούν την κατάργηση των συνδέσμων ,τις κάμερες, τα ονομαστικά ηλεκτρονικά εισιτήρια κλπ.

Για όλα αυτά αποφασίσαμε να δώσουμε το λόγο σε ανθρώπους που ασχολούνται με τα γήπεδα ώστε να μας πουν τις σκέψεις τους.  ToPeriodiko λοιπόν συνομιλεί με αθλητικογράφους, φιλάθλους ή οπαδούς, ( + κάποιες ακόμη εκπλήξεις) με αφορμή την περίφημη πλέον διακοπή και τα νέα μέτρα, καθώς και την επόμενη μέρα αυτών τηων κινήσεων.

Εδώ την άποψή του καταθέτει ο Δημήτρης Καραμάνης (Barikat.gr / ToPeriodiko.gr) :

[hr]

Ελληνικός επαγγελματικός αθλητισμός: Αν έτσι είναι τα πράγματα, έτσι δεν θα πάνε. Του Δημήτρη Καραμάνη

[hr]

Έχει παρέλθει προ πολλού η εποχή του «ως εδώ και μη παρέκει» για τον επαγγελματικό αθλητισμό και κυρίως για το κομμάτι του ποδοσφαίρου. Με αυτή την έννοια, η απόφαση του Σταύρου Κοντονή να διακόψει τα πρωταθλήματα, δεν δείχνει τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο από ένα υγιές αντανακλαστικό. Σίγουρα όμως μια κίνηση αναβολής επ’αόριστον, όπως ουρλιάζουν διάφορες αθλητικές ή πολιτικές εφημερίδες και sites, που κατά καιρούς – με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις πάντα – έχουν κάνει πλάτες στις μεγαλύτερες αλητείες παραγόντων και μερίδων οπαδών, δεν μπορεί να είναι η απάντηση.

Αυτό που χρειάζεται η πολιτεία είναι βασικά χρόνος. Χρόνος που θα βρεθεί μόλις ολοκληρωθούν τα επαγγελματικά πρωταθλήματα στα μέσα του Ιούνη. Ο χρόνος απαιτείται για να εξεταστεί το θέμα επί των αιτιών και όχι επί των αφορμών. Άρα η όποια “κάθαρση”, “εξυγίανση”, “εξορθολογισμός” του επαγγελματικού αθλητισμού, θα μετρηθεί από Σεπτέμβρη. Ο χρόνος αυτός εφόσον υπάρχει η πολιτική βούληση, θα αξιοποιηθεί με βάση ορισμένες παραμέτρους που πάνω στο χάος των γεγονότων, θάβονται είτε ηθελημένα είτε από κεκτημένη ταχύτητα.

Πρώτα απ’όλα, η πολιτεία οφείλει να ασχοληθεί με τους τομείς ευθύνης που της αναλογούν και όχι με όλο το εύρος των προβλημάτων πάνω στο οποίο οι εμπλεκόμενοι με τον επαγγελματικό αθλητισμό θεωρούν ότι πρέπει να παρέμβει. Η πολιτεία δεν είναι υπεύθυνη για να ρυθμίζει το πλαίσιο ανταγωνισμού των ΠΑΕ. Δεν είναι δουλειά της να χαρίζει χρέη, δεν είναι δουλειά της να φτιάχνει και να χαρίζει γήπεδα σε ΠΑΕ και ΚΑΕ, δεν είναι δουλειά της να μοιράζει χορηγίες, δεν είναι δουλειά της να προστατεύει το “προϊόν” από φαινόμενα βίας ούτε να απαγορεύει με διατάγματα τη μετακίνηση οπαδών.

Απεναντίας, είναι υπεύθυνη για τη δημιουργία και την αυστηρή τήρηση ενός πλαισίου κανόνων πάνω στο οποίο οι αθλητικές εταιρίες αναπτύσσουν τη δραστηριότητα τους εντός και εκτός γηπέδων. Η πολιτεία έχει βασικό ρόλο να ασχολείται, να σχεδιάζει και να κατανέμει πόρους κυρίως σε εκείνο το κομμάτι του αθλητισμού το οποίο βρίσκεται εκτός της επικράτειας του εμπορεύματος. Τον ερασιτεχνικό αθλητισμό και τη μαζική άθληση. Με λίγα λόγια, ο Υφυπουργός Αθλητισμού δεν είναι ο διαιτητής ανάμεσα στις διενέξεις επιχειρηματικών συμφερόντων, όπως αντιστοίχως ο Υπουργός Οικονομικών δεν είναι ο διαιτητής, ούτε αυτός που θα τοποθετηθεί υπέρ του ενός ή του άλλου επιχειρηματικού ομίλου σε μια πιθανή διένεξη. Ελεύθερη αγορά και επαγγελματισμό επέλεξε η Ελλάδα το 1979, με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που πηγάζουν από αυτό το γεγονός θα πρέπει να μάθουν οι εμπλεκόμενοι παράγοντες να ζουν. Άλλωστε από την ελεύθερη αγορά δεν βγήκαν όλοι αυτοί οι “αυτοδημιούργητοι” επιχειρηματίες;

Πιο συγκεκριμένα, είναι λάθος η αντίληψη ότι στην Ελλάδα, το κράτος έχει εγκαταλείψει τον επαγγελματικό αθλητισμό. Η αλήθεια είναι ότι ισχύει το ακριβώς ανάποδο. Το κράτος παρενέβη για να σβηστούν χρέη ομάδων, το κράτος έχτισε και χάρισε γήπεδα σε ΠΑΕ και ΚΑΕ, το κράτος έδινε διαφημίσεις σε εμπρηστικές οπαδικές φυλλάδες, το κράτος μοίραζε χορηγίες δια του ΟΠΑΠ σε χρεωκοπημένες αθλητικές εταιρίες, το κράτος έβγαλε ένα σκασμό λεφτά από τον ΟΠΑΠ και μετά τον πούλησε κοψοχρονιά (συμπτωματικά σε έναν ιδιοκτήτη ΠΑΕ), το κράτος θυμόταν το “αυτοδιοίκητο” όταν έπρεπε να επιταχυνθούν δικαστικές διώξεις για μεγάλα κεφάλια του επαγγελματικού αθλητισμού. Επειδή η κρατικοδίαιτη ελληνική αστική τάξη – που κάνει κουμάντο και στον επαγγελματικό αθλητισμό – έμαθε έτσι σαράντα χρόνια, δεν είναι ποτέ αργά για να μάθει ότι το πράγμα μπορεί να πάει και αλλιώς.

Για να γίνει πιο απτό, το κράτος χρειάζεται μονάχα να είναι αμείλικτο στην τήρηση του νόμου, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι οι επαγγελματικές κατηγορίες στην Ελλάδα θα μείνουν δύο, μία για το ποδόσφαιρο και μία για το μπάσκετ. Τα πλαίσια όμως πρέπει να είναι σαφή. Δεν επιτρέπεται η συμμετοχή σε επαγγελματική αθλητική δραστηριότητα χωρίς ρυθμισμένα και εξηπηρετούμενα χρέη, δεν επιτρέπεται η ενασχόληση με ΠΑΕ και ΚΑΕ για ανθρώπους που εναντίον τους εκκρεμεί δικαστική έρευνα, δεν δίνεται ούτε ένα ευρώ για την συντήρηση εγκαταστάσεων οι οποίες έχουν ενοικιαστεί ή παραχωρηθεί σε ΠΑΕ και ΚΑΕ και ανοίγουν όλοι οι φάκελοι πεπραγμένων, από ισολογισμούς μέχρι εμπλοκή παραγόντων του επαγγελματικού αθλητισμού, με κατεύθυνση της δικαστικές αρχές και απόλυτη επίβλεψη της διαδικασίας από το Υφυπουργείο Αθλητισμού. Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο των αρμοδιοτήτων της πολιτείας.

Από την άλλη, αφού οι επαγγελματικές κατηγορίες λειτουργούν ως εταιρικές κοινοπραξίες, είναι στην απόλυτη αρμοδιότητα τους, εφόσον συμπλεύσουν με το γενικό πλαίσιο κανόνων που θέτει η πολιτεία, να προστατέψουν το –κατά το αγαπημένο των δήθεν τεχνοκρατών της μπάλας – “προιόν”. Εφόσον μιλάμε για “επενδυτές”, αυτοί έχουν την ευθύνη να παίζουν οι ομάδες τους σε καλά γήπεδα. Αυτοί έχουν την ευθύνη της ασφάλειας των ανθρώπων που βρίσκονται στις εξέδρες και της ομαλής διεξαγωγής των αγώνων, πράγμα που σημαίνει ότι η αστυνομία δεν έχει πλέον καμία δουλειά στα γήπεδα και να επιχειρεί πάντα κάνοντας τα πράγματα χειρότερα. Αυτοί έχουν την ευθύνη, αφού η πολιτεία επέμβει και καθαρίσει το πράγμα, να συμπεριφερθούν ως πρόεδροι αθλητικών σωματείων και όχι ως μπράβοι της νύχτας. Αν και πάλι δεν θέλουν να συμμορφωθούν με το πλαίσιο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που περιγράφηκε παραπάνω, εκεί το λόγο έχουν οι οπαδοί και ο κόσμος της κάθε ομάδας. Εκεί θα φανεί αν η ομάδα είναι πάνω από την εταιρία και το αφεντικό.

Αντί επιλόγου, μια μικρή αναφορά στον κόσμο του πετάλου. Εδώ δε χωρά η συζήτηση περί δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Εδώ υπάρχει μόνο η ευθύνη. Στα πέταλα υπάρχει η ανάγκη να ξεκαθαρίσουν εσωτερικά τα πράγματα. Μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει η κατάσταση με μέτρα καταστολής ή γενικευμένης στοχοποίησης του οπαδικού κόσμου. Αλλά για να πάψεις να δίνεις δικαιώματα στον καθένα να χαρακτηρίζει χουλιγκάνο και πρόβατο κάθε συνδεσμίτη, οφείλεις πρώτα και κύρια να υπερασπιστείς την υπόθεση σου. Και αυτό δεν αφορά κανέναν υπουργό, κανένα δικαστή και κανένα πρόεδρο.