To δικαίωμα του Τεμπέλ Χαν

Ακούγοντας αυτό για την περίφημη τροπολογία Γρηγοράκου, που προβλέπει την απέλαση μεταναστών σε περίπτωση που δεν επιβεβαιωθεί από τις αρχές καταγγελία ρατσιστικής επίθεσης, κάπως ένιωσα. Εξοργίστηκα στην αρχή. Αλλά μετά, κατάλαβα πόσο βαθιά ανθρώπινη και δημοκρατική είναι αυτή η τροπολογία. Για τα όργανα της τάξης. Που και αυτοί έχουν μανάδες.

Μια τροπολογία που με απλά και λογικά συμπεράσματα αποδεικνύει έμπρακτα ότι στην ελληνική δημοκρατία πρυτανεύει η αγάπη προς τον συνάνθρωπο/μετανάστη. Τον πρόσφυγα. Τον κατατρεγμένο. Γιατί αντίθετα με τα όσα λένε τα αντισυστημικά ΜΜΕ, στην Ελλάδα οι αλλοδαποί όχι απλώς δεν καταπιέζονται ή κατατρύχονται από τις γλυκύτατες ομάδες της Ξένιος Ζευς, αλλά αντιθέτως, έχουν και δουλειές με χούντες, και το κυριότερο;  Άπλετο ελεύθερο χρόνο. Χρόνο που χρησιμεύει στη δημιουργία νέων αξιώσεων. Και γιατί όχι, χόμπι.

Να, όπως το να πηγαίνουν δύο ή τρεις φορές τη βδομάδα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής τους και να περνούν την ώρα τους, συμπληρώνοντας με την αμέριστη αρωγή (ω τι ευδοκίμηση ανθρωπιάς) των συνεργάσιμων οργάνων, μηνυτήριες φόρμες για ρατσιστική συμπεριφορά εναντίων τους. Τρανό παράδειγμα, ο Τεμπέλ Χαν, ο πρώτος μετανάστης που είχε αυτή την φαεινή ιδέα για να σκοτώνει την ώρα του εποικοδομητικά. Βρεθήκαμε ένα βραδάκι στο Six Dogs και μου μίλησε για αυτήν την έμπνευσή του, που είχε πριν από μερικά χρόνια, όταν κάποια στιγμή αποφάσισε, ένεκα κρίσης, να μειώσει τις βραδινές εξόδους με φίλους στα γραφικά μεζεδάδικα των Πετραλώνων και να περιορίσει την εξάρτηση που του δημιουργούσε το playstation και ειδικότερα το Grand Τheft Αuto.

«Η ιδέα ήρθε εντελώς απροσχημάτιστα στην αρχή. Είπα “γιατί να λιώνω στο καναπέ στις δυο το βράδυ και να μην βγω έξω να ξεσκάσω. Να κινηθώ”. Και εκεί λοιπόν που περνούσα μπροστά από το πάλαι ποτέ Α.Τ Ακροπόλεως, ένα τμήμα που, μετά παρρησίας, θέλω να πω ότι θα μείνει για πάντα στις καρδιές των μεταναστών, όπως ήταν για τους ημεδαπούς τα παλιά Αστέρια της Γλυφάδας ή το Ρόδον για τους πιο εναλλακτικούς. Μην τα πολυλογώ, βλέπω έναν, καθόλα φιλικό εκ πρώτης κόψης, αστυνομικό στην είσοδο, που κλασικά πάλευε να συγκρατήσει μια μαργαρίτα μέσα στην κάνη του υπηρεσιακού του ημιαυτόματου.

Τον ρώτησα από καθαρά ανθρώπινο ενδιαφέρον “Γιατί; Γιατί δεν χρησιμοποιείς ωραιότατη και οικολογική ατλακόλ, ώστε στην επόμενη επιθεώρηση ή γιατί όχι και απεργιακή κινητοποίηση να μπορείς με τα δάχτυλα σου να την τρίψεις και να έχεις εκ νέου μια λειτουργική κάνη;” Εκείνος όμως δεν έδειξε την ίδια ανθρώπινη θέρμη και αντί να με ευχαριστήσει, με προπηλάκισε με στίχους από κάποιο τραγούδι του Νότη Σφακιανάκη. Δεν θυμάμαι ποιο ακριβώς, αλλά η μελωδία μού ήταν γνωστή. Εν συνεχεία, έβγαλε και μια ανθοδέσμη και άρχισε να με πυγοραπίζει αλύπητα. Του είπα θα πάω στον αξιωματικό υπηρεσίας να παραπονεθώ. Μου είπε να κάνω ό,τι καταλαβαίνω.

Το λοιπόν, βρίσκω τον αξιωματικό του λέω το και το και εκείνος εκτός του ότι μου πρόσφερε θέση και καφέ, ήταν και υπέρ το δέον, τολμώ να πω, συγκαταβατικός σε βαθμό που προσφέρθηκε να μου συμπληρώσει ο ίδιος την μηνυτήρια φόρμα, μιας και δεν γράφω καλά τα ελληνικά. Κάνω αρκετά ορθογραφικά και μπερδεύω τις λέξεις. Κυρίως τις λέξεις ισονομία, ισοπολιτεία, ισότητα. Τις ξεκινάω εκ παραδρομής με «Μ». Τέσπα… Το καλό όργανο με βοήθησε με αυταπάρνηση και αφού υπέγραψα φεύγοντας μου είπε “Και να μη χαθούμε. Η πόρτα αυτή θα είναι πάντα ανοιχτή.”

Τι ήταν να το πει. Αυτόματα με έκανε να νιώσω οικεία και να καταλάβω ότι άνθρωποι σαν και τον φρουρό, που μου φέρθηκε άσχημα, είναι μια ασήμαντη μειονότητα σε αυτήν την υπέροχη και ηλιόλουστη χώρα. Εγώ είμαι από το Πακιστάν. Τώρα η Ελλάδα είναι η δεύτερη πατρίδα μου. Και το χόμπι μου, με έκανε να την αγαπήσω περισσότερο. Να αγαπήσω τους φιλόξενους ανθρώπους της, που είναι πάντα με τον καλό το λόγο, έτοιμοι να σε αγκαλιάσουν. Έτσι μαθεύτηκε στην κοινότητα και σιγά-σιγά άρχισαν όλοι να περνούν από το Α.Τ. της γειτονιάς τους για να μοιράζονται τους πόνους και τα βάσανα τους με τα όργανα.

Όμως με αυτήν τη νέα τροπολογία του αναπληρωτή Υπουργού Εσωτερικών, που ακούσαμε ότι προωθείται, όλοι έντρομοι κοντοσταθήκαμε. Στεναχωρηθήκαμε. εξοργιστήκαμε. Πλέον, συνειδητοποιήσαμε από πρώτο χέρι πως ένιωσαν οι αγανακτισμένοι που τους βλέπαμε να ξημεροβραδιάζονται στη πλατεία Συντάγματος και γελούσαμε. Όταν σου κόβουν τη μάσα ο πόνος στο στομάχι είναι διπλός, λέει ένα γνωμικό της πατρίδας μου. Τώρα ήρθε η ώρα των Πακιστανών. Να βγουν στους δρόμους. Να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην τεμπελιά τους.