«Δυο χρόνια στην κόλαση», του Φώτη Θαλασσινού

Πάρε το «εγώ» σου από το χέρι και περπάτα την καθορισμένη, επιβεβλημένη, πορεία. Σε αυτήν δεν υπάρχουν τέρατα, μόνο εικόνες ψηφιακές που στις τρεις ψευδαισθήσεις η μία είναι δώρο. Και προχωράτε και δεν μιλάτε, παρά μόνο κοιτάτε. Στα μάτια είναι πια η γλώσσα και στη στοματική κοιλότητα το τελευταίο σχοινί της ανθρωπότητας. Δεν βλέπεις φωτιές, μόνο άρρωστες ομίχλες γεμάτες ναρκωτικά και γαλάζιο φως. Το «εγώ» κουράζεται, αλλά υπάρχουν λίγα μέτρα ακόμη. Ο δρόμος είναι από το γνωστό υλικό που νεκρώνεις τις ρίζες του ανθρώπου. Το λένε «τσιμέντο» κι αν θες να βρεις το πράσινο και το μπλε πρέπει να θυσιάσεις τη σάρκινη πανοπλία. Δεν το κάνεις, φοβάσαι. Λίγο πριν ξαποστάσεις να η υπέρλαμπρη επιγραφή που λέει «ο παράδεισος υπάρχει, πίστεψέ το!». Κοιτάς τα μάτια σου και λες «δεν πιστεύω, ανακαλύπτω». Προχωράς και καταλαβαίνεις ότι η πορεία είναι κυκλική, επαναλαμβανόμενη. Σε μια γωνιά που βλέπει θάλασσα, ρημαγμένες βάρκες, επιπλέοντα σώματα κάθεσαι. Το «εγώ» βολεύεται στα γόνατά σου και στους υγρούς καθρέφτες του βλέπεις την κόλαση που δεν είναι οι άλλοι, είσαι εσύ! Και το «εγώ» δεν είναι προβολή του εαυτού, αλλά η απεγνωσμένη προσπάθεια να σταθεί όρθια η αγάπη. Ας περπατήσουμε με τον Φώτη Θαλασσινό, ας διαβάσουμε το «Δυο χρόνια στην κόλαση» (Εκδ. Κέντρο γραφικών τεχνών).

Τα βιβλία του Φώτη Θαλασσινού είναι εξομολογήσεις γεμάτες σάρκα, αίμα και πνεύμα που τρέμει, σαν τη φλόγα που πασχίζει να αντέξει στον άνεμο. Αυτός ο συγγραφέας ιερουργεί και στην τελετή του ενός είμαστε όλοι καλεσμένοι. Με τον τρόπο του επιδιώξει μια διαλεκτική που βασίζεται στην εξομολόγηση ψυχής. Ο Θαλασσινός δίνει ό,τι έχει απ’ αυτή και αναζητά ακόμη περισσότερα. Το «Δυο χρόνια στην κόλαση» είναι ατόφιο κομμάτι φιλοσοφίας. Ο συγγραφέας στρέφει την πένα εντός και ανατέμνει τα προηγούμενα, αυτά που έχει ζήσει, τα πρόσφατα, αυτά που πιάστηκαν στη ροή του αίματός του. Όταν ανοίγει τα μάτια τα γεννά ξανά και ξανά και από τις κραυγές τους αναδιατάσσει τον κόσμο μας, τον κόσμο του. Ο πόνος των ανθρώπων και των πραγμάτων βρίσκει την αγωνία, την απελπισία, την ελπίδα και την καταστροφή που ένας άνθρωπος, μια τρεμάμενη ψυχή, μπορεί να προσφέρει. Τότε, ο αναγνώστης βλέπει αυτά που κρύβονται πίσω από ντοπαρισμένα χαμόγελα και τεχνητές τραγωδίες https://obukhiv.info/ru/news/vybor-i-ustanovka-skameek-i-lavok-dlya-gorodskikh-prostranstv/.

Κάθε σελίδα και μια αναπνοή, μια σκέψη επίμονη, μια πληγή που περιμένει όλα τα ανθρώπινα. Πάμε στη σελίδα 202: ….Ο κόσμος αυτός δεν αντέχεται με τίποτα. Όσοι άφησαν τους αγώνες και αυτομόλησαν στα στρατόπεδα της κόλασης του καπιταλισμού και της κοινωνίας του θεάματος έχουν το προνόμιο να ζήσουν καλύτερα. Και αυτοί είναι οι περισσότεροι. Οι άλλοι είμαστε οι καταραμένοι τους. Διαβάζοντας το «Δυο χρόνια στην κόλαση» εισπράττεις γενναιοδωρία, καλοσύνη, πόνο που δεν τελειώνει και σε λυτρώνει. Ίσως. Σου μαθαίνει να αγαπάς -σίγουρα- γιατί αυτή είναι η επιδίωξη του Θαλασσινού.  Να πώς τελειώνει το βιβλίο: …δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να διαβάσει αυτό το βιβλίο με άλλη διάθεση ξένη απ’ αυτήν με την οποία σφραγίζω το έργο. Την διάθεση της απέραντης αγάπης προς όσους αδίκως επιλέγουμε για να προβάλλουμε πάνω τους τις ολοκληρωτικά προσωπικές μας κολάσεις. Αν δεν υπήρχε ο αδερφός μου, δεν θα υπήρχε κι εγώ.