Εθνική Ελλάδος: Αγώνας σε 2 γήπεδα

Σταματήστε να τσακώνεστε ρε γαμώτο. Τι μας δίδαξε η εθνική; Ότι αν είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι κι εφόσον λείπει ο Κατσουράνης μπορούμε!!

#Από το twitter (@adiasistos)

Εδώ στο 2014, ζούμε σε έναν κόσμο παράξενο (ούτως ή άλλως), που περιέχει πολλούς άλλους κόσμους εντός του. Κόσμους που είναι και αυτοί δικοί μας. Πολλοί από αυτούς είναι μικροί κόσμοι ή καλύτερα “μικρόσκοσμοι”. Τα social media, όπως το facebook και το twitter, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί είτε ότι αποτελούν ακριβώς τέτοιους  (μικρό)κοσμους, είτε ότι αποτελούν ακριβέστερα διαδικασίες παραγωγής αυτών. Ένα διαφορετικό γήπεδο, χωρίς χορτάρι αλλά με πληκτρολόγιο και με τους  δικούς του κανόνες και ήθη όπου όλα πρέπει να σχολιαστούν εν βρασμώ, τη στιγμή που γίνονται, ή μια στιγμή αμέσως μετά. Και όλοι πρέπει να πάρουν θέση άμεσα, να διαλέξουν στρατόπεδα ακόμη και εκεί που δεν υπάρχουν, να στήσουν αντιπαραθέσεις ακόμη και εκεί όπου δεν υπάρχει νόημα. Όχι ότι τέτοιες καταστάσεις δεν προϋπήρχαν βέβαια, αλλά τώρα (νιώθουμε;) ότι έχουν πάρει μεγαλύτερη έκταση.

Από το βράδυ της Τρίτης λοιπόν που ο Σαμαράς, ο Γιώργος, εκτέλεσε εύστοχα ένα πέναλντι (το οποίο ήταν οριακό αλλά νόμιμο για τον γράφοντα) τα στρατόπεδα (ξανα)χωρίστηκαν και άρχισαν τη μάχη. “Σκύψε το κεφάλι στο μνημόνιο και πανηγύρισε για την Εθνική”, είπαν κάποιοι. “Η ελληνική ψυχή είναι παρούσα¨, είπαν άλλοι. Με τους δεύτερους, για διάφορους λόγους, δεν θα ασχοληθούμε ιδιαίτερα σε αυτό το κείμενο αν και μας ενοχλούν προφανώς περισσότερο και πιο πραγματικά. Ειπώθηκαν τέλος πάντων, τόσα πολλά αναθέματα, βρισίδια, αστεία (καλά και κακά) και σοβαρά, σχόλια μπαλαδόρικα (λίγα) και σχόλια άμπαλα (πολλά περισσότερα). Και κάπως έτσι, σκέφτεσαι ότι μπορεί και να μην τα καταφέρεις, αλλά αξίζει να προσπαθήσεις να ειπωθούν και δυο-τρία αυτονόητα (ακόμη κι αν αυτό σε κάνει να νιώσεις σαν τον Καραγκούνη σε δηλώσεις μετά από ματς: “κάθε ομάδα έχει 11 παίχτες”, “το θέλαμε περισσότερο”, “κοιτάμε το επόμενο παιχνίδι” κ.λπ). Μέσα στον διαδικτυακό ορυμαγδό μπορεί να βοηθήσουν και τα αυτονόητα (εξάλλου κι εσύ ανήκεις και επηρεάζεσαι από αυτόν τον μικρόσκοσμο) και να υπενθυμίσουν ορισμένα πράγματα, ώστε να μη χαθεί εντελώς η μπάλα (sic)…

Το προαιώνιο ερώτημα, λοιπόν, επανέρχεται.. Τι είναι το ποδόσφαιρο; Μήπως είναι κάτι ντε και καλά το παρακατιανό για τους ψαγμένους και τους ελεύθερους, όπως τα μπουζούκια, τα σκυλάδικα, οι ματσό άνδρες και οι bimbo γυναίκες; Ή μήπως είναι κάτι σίγουρα απελευθερωτικό, όπως η συλλογικότητα που προασπίζει και ανυψώνει την ελπίδα, που γεννάει τον αγώνα και τη διεκδίκηση; Ή μήπως δεν είναι τίποτα από τα δύο παρόλο που μπορεί να πάρει και τις δύο μορφές; Μήπως (λέω δηλαδή το αυτονόητο) το ποδόσφαιρο είναι σαν τη ζωή, που έχει τόσο αντιθετικά και αντιφατικά στοιχεία εντός της; Και σαν τη μουσική, εντός της οποίας υπάρχει ο Stan και ο Justin Bieber αλλά υπάρχει και ο μάγκας ο Βαμβακάρης με το αλάνι  τoν Joe Strumer;

Πιστεύω ότι είναι το τελευταίο. Γι’ αυτό έχει και Μαραντόνα αλλά και Πελέ. Και φαβέλες και FIFA. Και Κωφίδη και Μελισσανίδη. Και Μαυρομάττη και Πουρουπουπού. Και Socrates, George Best, Zidane και Lucarelli αλλά και Di Canio, Abbiati, Materazzi… “Ωραία”, θα πει κάποιος. “Και δεν δικαιούμαι εντός ενός τέτοιου αντιφατικού πεδίου να διαλέγω τις στιγμές που θα επιδοκιμάσω ή θα αποδοκιμάσω; Που θα χαρώ, θα λυπηθώ ή θα μείνω αδιάφορος”;

Προφανώς. Και εδώ είναι το θέμα. Το να βλέπεις ένα ματς Ελλάδα – Ακτή Ελεφαντοστού (στο βαθμό που σου αρέσει το ποδόσφαιρο θα το έβλεπες ούτως ή αλλιώς) και να ταυτίζεσαι περισσότερο με την πρώτη ομάδα, είναι κάποιες φορές τόσο εξηγήσιμο, όσο το να παίζεις μπιτς βόλεϋ ή δηλωτή  με την παρέα σου (που μεγαλώσατε στην ίδια γειτονιά) απέναντι σε μια άλλη παρέα (από άλλη γειτονιά), την οποία γνωρίσατε σε μια παραλία νησιού των Κυκλάδων στις διακοπές. Ή το να θες να κερδίσει, όντας μαθητής, το Β2 (όπου ανήκεις) το απέναντι Β1 στους αγώνες του σχολείου. Δεν είναι παράλογο, ούτε ντε και καλά απελευθερωτικό. (Σίγουρα βέβαια δεν σημαίνει ότι στο βαθμό που κερδίσει η παρέα σου την αντίπαλη στη δηλωτή, δικαιούστε να πάτε να τους πάρετε τα σπίτια και να τους πετάξετε έξω σαν βάρβαρους, που όταν εσείς μαθαίνατε να κάνετε ξερή αυτοί τρώγαν ακόμη βελανίδια).

Το να ισχυρίζεσαι επίσης ότι “τα μνημόνια δεν έφυγαν παρόλο που η Εθνική προκρίθηκε” είναι τόσο αυτονόητο όσο και το ότι δεν ήρθαν καινούργια, ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Το να φοβάσαι τους ματσό, κάφρους, εθνικιστές και όποιους άλλους, οι οποίοι μπορεί να καταλάβουν τους δρόμους με αφορμή την “ελληνική εποποιία” έχει μια βάση, αλλά στην υπερβολή του, είναι σαν να ξεχνάς ότι τέτοιοι άνθρωποι και συμπεριφορές υπάρχουν έτσι και αλλιώς, ακόμη κι αν πολλές φορές όλοι στους μικρόκοσμούς μας τους ξεχνάμε (όπως και αυτοί μπορούν να ξεχνάνε εμάς). Το να φοβάσαι ότι ο Σαμαράς (ο Αντώνης),  η κυβέρνηση και όποιος άλλος θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τη νίκη “πολιτικά”, είναι επίσης βάσιμο, αλλά στην υπερβολή του κάπως αφελές. Λες και δεν θα προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί οτιδήποτε ο όποιος Σαμαράς (Αντώνης), στο βαθμό που παραμένει κυρίαρχος της εξουσίας ή λες και είμαστε στο 2004 και όχι στο 2014. Και η πολιτική κατάσταση είναι η ίδια. Και η οικονομική κατάσταση είναι τέτοια, που μπορεί να ξεχάσει ο οποιοσδήποτε τα προβλήματά του, με αφορμή μια νίκη της εθνικής. (Ήταν άλλωστε τόσοι πολλοί και σε ενόχλησαν τόσο πραγματικά αυτοί που βγήκαν χτες να πανηγυρίσουν στο δρόμο;)

Τελικά, το να θεωρούμε διεθνιστικό ή επαναστατικό καθήκον να ξενερώνουμε με οτιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί από ανθρώπους και καταστάσεις, με τα οποία βρισκόμαστε σε διαρκή και ανειρήνευτη διαμάχη, είναι σαν να παραδεχόμαστε, ότι καθετί αντικαθεστωτικό ή προβληματισμένο για όσα ζούμε, είναι οιωνεί γραφικό και παρωχημένο. Μειοψηφικό και καταδικασμένο να εξοβελίζεται σε ένα σύμπαν, όπου η διασκέδαση, οι “κανονικοί” άνθρωποι, η μπάλα, η μουσική θα απουσιάζουν. Μέχρις ότου να επαληθευτεί η προφητεία για την ελεύθερη γη της επαγγελίας.

Έστω ασυνείδητα ή και ανομολόγητα μια τέτοια παραδοχή δεν μας αξίζει. Και για να το πούμε και γραφικά – ποδοσφαιρκά: Ας παίξουμε την μπάλα που ξέρουμε και ας συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε σε μια εποχή που μπορούμε να κατέβουμε στο γήπεδο με στόχο ένα αληθινό rematch, μια ιστορική ρεβάνς…

YΓ: “Και τις φαβέλες; Τις ξεχάσατε;”, ρωτάνε κάποιοι..  Οι δράσεις πληροφόρησης και εναντίωσης στη διοργάνωση του Μουντιάλ από τη FIFA (που πέρα από τη Βραζιλία, σε χώρες όπως η δικιά μας, διοργανώθηκαν και ξεκίνησαν κυρίως από ανθρώπους που … παραδέχονται την παθολογική αγάπη τους για την μπάλα) δεν είχαν ως στόχο να πείσουν τους Έλληνες να μην ανοίξουν την τηλεόραση χτες. Στόχο είχαν να αναδείξουν πλευρές που σπάνε τη βιτρίνα της βιομηχανίας του ποδοσφαίρου, να προβληματίσουν, να συνδράμουν σε έναν αγώνα που γίνεται εκεί, στη χώρα που λατρεύουν το ποδόσφαιρο, ο οποίος είχε άμεσους στόχους και δεν πάλευε ιδεολογικά και γενικά ενάντια στο ποδόσφαιρο. Σε έναν αγώνα που στόχευε να μην ξεσπιτωθούν άνθρωποι , να μην χάσουν τις ζωές τους εργάτες, να μην δοθούν δημόσια χρήματα για τα συμφέροντα της FIFA και των εταιριών, των οποίων τα συμφέροντα αυτή μανατζάρει και εκπροσωπεί… Ο αγώνας αυτός συνεχίζεται και θα συνεχιστεί με πολλούς τρόπους σε πολλά μουντιάλ και πρωταθλήματα, σε γήπεδα, αλάνες και πλατείες. Και η χθεσινή βραδιά δεν αποτέλεσε ούτε θετική ούτε αρνητική έκβαση για την τροπή που αυτός ο αγώνας μπορεί να πάρει… Έτσι κι αλλιώς συνεχίζουμε και διαλέγουμε φαβέλες και όχι (εθνικές) φανέλες…