«Δεν μας αγγίζουν τα νέα μέτρα γιατί ο καφές και η μπίρα για εμάς ήταν ήδη αντικείμενο πολυτελείας»...

Το χιούμορ, ακόμη και το πικρό, είναι καμιά φορά δυνατότερο από την πιο βαρύγδουπη καταγγελία. Γιατί λειτουργεί διαβρωτικά προς την εξουσία, την απογυμνώνει από την κυνική ρητορική της και αποκαλύπτει, σε όλη του την ασχήμια, το αντιδραστικό, πολιτικό της περιεχόμενο.

Για κάποιο λόγο, ο οποίος προφανώς σχετίζεται με την, διαχρονικά, τραγική εργασιακή τους κατάσταση, σε σχέση με την κωμική προσπάθεια του κράτους να την παρουσιάσει ως ένα είδος «φυσικού φαινομένου», γενιές και γενιές εκτάκτων εργαζομένων στο υπουργείο Πολιτισμού, χαρακτηρίζονται από την εκπληκτική τους ικανότητα να χρησιμοποιούν το χιούμορ ως «όπλο» πάλης και διεκδίκησης των, κατά τα άλλα, στοιχειωδών δικαιωμάτων τους.

Αυτό έκανε και τώρα το τοπικό παράρτημα Λέσβου του Σωματείου εκτάκτων του υπουργείου Πολιτισμού, με μια ανακοίνωση η οποία, υπό κανονικές συνθήκες – δηλαδή αν η πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟ είχε τσίπα – θα έπρεπε να κάνει κάποιον αρμόδιο να χάσει τον ύπνο του.

Από την άλλη, πότε τον έχασαν για να τον χάσουν τώρα;

Το παράρτημα του Σωματείου λοιπόν «εκφράζει και αυτό από την πλευρά του τα συγχαρητήρια του σε όλους όσους συνέβαλαν στην επιτυχή ολοκλήρωση των πρόσφατων μεγάλων δημόσιων έργων στο νησί» και συνεχίζει χωρίς κανένα «έλεος» προς την κυβέρνηση: «Παράλληλα, θα ήθελε να εκφράσει τις ευχαριστίες του σε όλους τους αρμόδιους που με τις πράξεις, παραλείψεις ή καθυστερήσεις τους μας έχουν αφήσει απλήρωτους για μήνες και ενώ κάποιοι έχουμε ήδη απολυθεί. Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που μας συμβαίνει. Και επειδή πότε δεν καταλαβαίνουμε ποιος τελικά ευθύνεται και σε ποιο βαθμό, εκτός από το κακό μάτι και την αναποδιά του σύμπαντος, ανώνυμα τους ευχαριστούμε γιατί:

»Α) ξαναζωντάνεψαν τη χαμένη παιδικότητά μας μέσα από το κρυφτούλι που παίζουμε με τους ιδιοκτήτες των σπιτιών που νοικιάζουμε. Για την ώρα κερδίζουμε.

»Β) δεν σηκώνουμε πια τα τηλέφωνά μας, από το φόβο μήπως είναι η Τράπεζα. Έτσι γλιτώνουμε από την έκθεση σε ραδιενέργεια.

»Γ) έχουμε μάθει τα οφέλη της υγιεινής διατροφής, σαμποτάροντας συνάμα τα μεγάλες πολυεθνικές από τις οποίες δεν μπορούμε να αγοράσουμε εδώ και καιρό τίποτα. Ο τζίρος τους πέφτει αισθητά, τα τεφτέρια του μπακάλη γεμίζουν βιβλιοθήκη.

»Δ) μολύνουμε λιγότερο το περιβάλλον, γιατί μετακινούμαστε πεζοί. Η καρδιά μας λειτουργεί ήδη καλύτερα.

»Ε) δεν μας αγγίζουν τα νέα μέτρα γιατί ο καφές και η μπίρα για εμάς ήταν ήδη αντικείμενο πολυτελείας (συχνά τα ανταλλάσσουμε ως δώρα στις κοινωνικές μας υποχρεώσεις, όσοι μπορούμε να ανταπεξέλθουμε ακόμη).

»Ευχαριστούμε για όλα τα παραπάνω και ανακοινώνουμε ότι είμαστε αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε τα δεδουλευμένα και την αξιοπρέπειά μας χωρίς χιουμοριστική διάθεση».

Το υπουργείο Πολιτισμού και η Αρχαιολογική Υπηρεσία είναι διαχρονικά τα «περιβόλια» όπου «ανθεί» όλη η «γκάμα» των συμβάσεων. Επιστημονικό και εξειδικευμένο εργατοτεχνικό και φυλακτικό προσωπικό προσφέρουν, στις περισσότερες φορές επί πολλά χρόνια, τις γνώσεις, το μεράκι και το πάθος τους για την δουλειά τους στην προστασία και ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομια του λαού μας, υπό καθεστώς εργασιακής ομηρίας.

Πάνω στις πλάτες τους, όπως φυσικά και στις πλάτες των συναδέλφων τους με σχέση αορίστου χρόνου και μονίμων, όλες οι κυβερνήσεις πανηγυρίζουν για τις εκπληκτικές επιδόσεις του ΥΠΠΟ στην απορροφητικότητα των κοινοτικών προγραμμάτων, για τις ανασκαφές, τις αναστηλώσεις, τα μουσεία, τις εκθέσεις. Χωρίς, φυσικά, να ντρέπονται, που αυτές οι «στρατιές» των κακοπληρωμένων επιστημόνων και των εργαζομένων κάθε κλάδου αντιμετωπίζονται ως «αναλώσιμο» εργατικό δυναμικό, χωρίς πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, τελώντας υπό πλήρη εργασιακή ομηρία επί σειρά ετών, με την οδυνηρή, ψυχοφθόρα αναμονή της λήξης της σύμβασης που ίσως τους οδηγήσει μέσα σε μια στιγμή στην κόλαση της ανεργίας.

Ολα τα παραπάνω, δεν συμβαίνουν μόνο τώρα, με το πρόσχημα της συστημικής κρίσης, αλλά συνέβαιναν πάντα στο υπουργείο Πολιτισμού. Συνέβαιναν ακόμη και στην εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων, το 2004, όταν τα υπερκέρδη του εγχώριου κεφαλαίου ανέβαζαν εντυπωσιακά τους δείκτες της εγχώριας καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά τον Ιούνη εκείνης της χρονιάς, μια «ανάσα» από την έναρξη των αγώνων, οι έκτακτοι σε μια σειρά Εφορείες Αρχαιοτήτων σε όλη την χώρα «μετρούσαν» από δύο έως πέντε μήνες απληρωσιάς. Αλλά και το 1995 που οι έκτακτοι πάλευαν για το αυτονόητο: Την κάλυψη της τεράστιας, πάντα, υποστελέχωσης της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας με μόνιμο προσωπικό και την πρόσληψη όσων, πολλών, ακόμη χρειάζονταν για να μην δίνονται «κομμάτια» του αρχαιολογικού έργου στους εργολάβους. Συνέβαιναν και το 2006 με τις απολύσεις του έκτακτου προσωπικού.

Και όχι: Δεν είναι «φυσικό φαινόμενο» η «ευέλικτη» εργασιακή «γαλέρα» και στην Αρχαιολογική Υπηρεσία. Είναι επιλογή του αστικού κράτους που θέλει να απαξιώσει πλήρως τις δημόσιες δομές προστασίας και ανάδειξης της πολιτιστικής κληρονομιάς προς όφελος της «αγοράς», είτε με την μορφή των επιχειρήσεων, είτε με την μορφή των «ΜΚΟ», των διαφόρων «φίλων» των μνημείων, αλλά και της εμπορευματοποιημένης λειτουργίας του ίδιου του κράτους, μέσω της τοπικής και περιφερειακής διοίκησης.

Ο αγώνας των εργαζομένων του υπουργείου Πολιτισμού για μόνιμη και σταθερή δουλειά, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα – ακόμη πιο πλήρη και από αυτά που λεηλατούνται με αφορμή την κρίση – μας αφορά όλους. Διότι αφορά στην διαφύλαξη της μνήμης. Του μεγαλύτερου, δηλαδή, εχθρού του κράτους των αφεντικών.