Επίσκεψη Ρίβλιν: Σε βαριά και (συν)ένοχη σιωπή

Ο πρόεδρος του Ισραήλ βρίσκεται από χθες το πρωί σε επίσημη τριήμερη επίσκεψη στην Ελλάδα.  Ο Ρεουβέν Ρίβλιν, προσκεκλημένος του προέδρου Προκόπη Παυλόπουλου είχε συναντήσεις τόσο με τον ομόλογό του όσο και με τον πρωθυπουργό Α. Τσίπρα (κατά την δεύτερη δεν έγιναν δηλώσεις), θα μεταβεί στη Θεσσαλονίκη για την έναρξη εργασιών Μουσείου του Ολοκαυτώματος, θα επισκεφτεί τον αρχαιολογικό χώρο της Βεργίνας και την Τετάρτη θα κηρυχθεί επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Πειραιώς.

Ο Ρίβλιν ήρθε στην Αθήνα και ήταν μια μέρα σαν τις άλλες, με εξαίρεση την εκνευριστική κίνηση στο κέντρο της πόλης.  Ήρθε στην Αθήνα εκπροσωπώντας το κράτος που έχει καταστήσει εδώ και δεκαετίες την κατοχή και την παραβίαση του διεθνούς δικαίου δεύτερη φύση του, ή καλύτερα «πυρήνα» της φύσης του, και δεν «κουνήθηκε φύλλο» (και δυστυχώς αυτό αφορά και πολιτικούς φορείς με ξεκάθαρη και σταθερή αντικατοχική θέση). Ήρθε σχεδόν ένα μήνα μετά την προκλητική απόφαση του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ συνολικά (συμπεριλαμβανομένης της κατεχόμενης από το 1967 ανατολικής Ιερουσαλήμ) ως πρωτεύουσας του ισραηλινού κράτους, μια απόφαση που η ισραηλινή ηγεσία έχει καλωσορίσει,  και «δεν άνοιξε (διπλωματικό) ρουθούνι», ούτε έγινε μνεία, τουλάχιστον επίσημα από πλευράς ελληνικής ηγεσίας.

Το ζήτημα της κατοχής, της διαρκούς, επί δεκαετίες, προκλητικής περιφρόνησης του διεθνούς δικαίου και των αποφάσεων του ΟΗΕ (οι εποικισμοί, η κατοχή, η ανατολική Ιερουσαλήμ κλπ κλπ) δεν θίχτηκαν καν. Αντίθετα, στις επίσημες δηλώσεις του προέδρου Πρ. Παυλόπουλου,  όπως διανεμήθηκαν στους δημοσιογράφους, εντοπίζει, μεταξύ άλλων, κανείς τα εξής αποσπάσματα:

«Προσεγγίζουμε τα μεγάλα ζητήματα, κυρίως στην ταραγμένη ευρύτερη περιοχή μας, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς να στρεφόμαστε εναντίον οποιουδήποτε τρίτου. Επιδιώκουμε την μακροπρόθεσμη προαγωγή της ειρήνης στην περιοχή, με άμεσο τέλος του πολέμου και βέβαια την εξάλειψη της τρομοκρατικής βαρβαρότητας του ISIS, που διαπράττει εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας. Υποστηρίζουμε δίκαιη και βιώσιμη λύση στο Παλαιστινιακό ζήτημα, που θα διασφαλίζει συνθήκες ειρήνης και ασφάλειας τόσο για τους Ισραηλινούς όσο και τους Παλαιστινίους.» Και  τον κάλεσε να στηρίξει την Ελλάδα στα ζητήματα της επίλυσης του Σκοπιανού, της καλής γειτονίας με την Αλβανία και της επίλυσης του Κυπριακού «επειδή κοινός παρονομαστής των σχέσεών μας είναι ο πλήρης σεβασμός του Διεθνούς Δικαίου, στο σύνολό του… »

Η ελληνική επίσημη πολιτειακή ηγεσία «ξεπετά» το Παλαιστινιακό, τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού εδώ και περίπου 70 χρόνια, με ένα γενικόλογο «δίκαιη και βιώσιμη λύση στο Παλαιστινιακό», κάτι που στην τελική, σε επίπεδο δηλώσεων, το υποστηρίζει και η ισραηλινή ηγεσία.  Ζητά, δε, από το Ισραήλ, μια χώρα που είναι δύναμη κατοχής επί της  γης του παλαιστινιακού λαού, να  συμβάλλει για να τερματιστεί η κατοχή στη βόρεια Κύπρο, δηλαδή να τερματιστεί μια αντίστοιχη κατάσταση σαν αυτή που το ίδιο το κράτος του Ισραήλ επιβάλλει σε έναν άλλον λαό. Αν μη τι άλλο ακούγεται κάπως οξύμωρο.

Οξύμωρη, αν όχι θλιβερή, είναι και η επίκληση του διεθνούς δικαίου απέναντι στον εκπρόσωπο ενός κράτους, που το έχει κάνει έστω αυτό διεθνές δίκαιο και τις αποφάσεις των οργανισμών που το εκπροσωπούν, ένα σκέτο κουρελόχαρτο.

Όσο για δολοφονίες, τραυματισμούς, καθημερινές εισβολές, καταπατήσεις παλαιστινιακής γης, καταστροφές παλαιστινιακής σοδειάς, κατεδαφίσεις σπιτιών, απάνθρωπους αποκλεισμούς ή συλλήψεις Παλαιστινίων αγωνιστών, διαδηλωτών, απλών πολιτών, η απόλυτη σιωπή. Και αν κάποιοι (παραρτήματα διεθνών οργανώσεων στην Ελλάδα, όπως η Διεθνής Αμνηστία ή κάποια ΜΜΕ) ανέδειξαν την περίπτωση της 16χρονης Άχεντ Ταμίμι, που παραμένει φυλακισμένη από τα μέσα Δεκεμβρίου επειδή χαστούκισε έναν Ισραηλινό στρατιώτη αντιδρώντας στο σοβαρό τραυματισμό του ξάδελφού της σε μία από τις συνήθεις διαμαρτυρίες στο χωριό της κατά της ολοένα μεγαλύτερης καταπάτησης παλαιστινιακής γης,  καλά έκαναν αλλά δεν πρόκειται παρά ένα στιγμιότυπο μιας αιματηρής ταινίας που έχει πολύ χειρότερα καρέ εδώ και δεκαετίες, τα οποία επιμελώς δεν θίγουν ούτε αυτοί.

Γιατί δεν έθιξαν και δεν θίγουν ότι μπορεί η Άχεντ Ταμίμι να κατάφερε να συγκεντρώσει το διεθνές ενδιαφέρον και να έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να την μετατρέψουν σε σύμβολο, όμως η Άχεντ, ακριβώς λόγω του θορύβου που έγινε, είναι σχετικά τυχερή: έχει δικηγόρο, έχει οριστεί, έστω και αν αναβάλλεται ημερομηνία δίκης, έχει επαφή με τους οικείους της.  Αυτός όμως ΔΕΝ είναι ο κανόνας. Η πλειοψηφία των χιλιάδων Παλαιστινίων κρατουμένων, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και εκατοντάδες παιδιά, κρατούνται υπό καθεστώς διοικητικής κράτησης. Τι σημαίνει αυτό; Καμία επαφή με τον έξω κόσμο, ούτε με δικηγόρο, ούτε με οικογένειες, καμία απαγγελία κατηγοριών, κοινώς κράτηση επ’ αόριστον ετσιθελικά και χωρίς καμία ενημέρωση για το ο,τιδήποτε μέχρις ότου οι κατακτητές αλλάξουν γνώμη. Αλήθεια γιατί αυτή η σημαντικότατη παράμετρος δεν αναφέρεται από όσους (καλώς) θυμήθηκαν την Άχεντ;  Μήπως γιατί αποδεικνύει ότι η κατοχή και η παραβίαση κάθε δικαίου, κάθε δικαιώματος είναι η «κανονικότητα» της πολιτικής του ισραηλινού κράτους απέναντι στην Παλαιστίνη;  Και αυτό αν αναγνωριστεί ως έχει πραγματικά, δεν απαιτεί κάποιου άλλου είδους αντιμετώπιση και στάση απέναντι στο Τελ Αβίβ;

Απέναντι σε όλα αυτά, (και πολύ περισσότερα για τα οποία το ToPeriodikoGR έχει γράψει) η επίσημη λογική των ελληνικών κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων είναι η περαιτέρω σύσφιγξη των σχέσεων με το Ισραήλ μέσα από διμερείς και τριμερείς συνεργασίες, στις οποίες περιλαμβάνεται και η Κύπρος. Όποιος πίσω από την «ανάγκη» της σύσφιγξης αυτής, δεν αναγνωρίζει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή, την ανάγκη να διασφαλιστούν τα συμφέροντα που θα αξιοποιήσουν, φυσικά όχι προς όφελος των λαών, τις ενεργειακές πηγές και τους δρόμους που θα χρησιμοποιηθούν, για χάρη των οποίων θα στηθούν προσωρινές «συμμαχίες» και «άξονες» για να παίζεται ένα αιματηρό παιχνίδι ισορροπιών που ξεκληρίζει λαούς, είναι αφελής και καταλήγει να είναι και επικίνδυνος.  Ακόμη και σε μείζονα «εθνικά» θέματα, όπως πχ το Κυπριακό που τέθηκε από τον Προκόπη Παυλόπουλο, θα είχε ενδιαφέρον να απαντήσει κάποιος από τους ιθύνοντες τι ακριβώς θα «κερδίσει» η χώρα ακόμη και με την επικρατούσα κυρίαρχη λογική των ελληνικών κυβερνήσεων,  όταν οι αραβικές – μουσουλμανικές χώρες, που συνασπίζονται στον Αραβικό Σύνδεσμο και στον Οργανισμό Ισλαμικής Διάσκεψης, αναγνωρίζουν την κατεχόμενη Κύπρο, κάτι που, μέχρι στιγμής, δεν έχουν κάνει παρά τις έντονες τουρκικές πιέσεις καθώς την παραλληλίζουν με την Παλαιστίνη.

Αναγκαίο υστερόγραφο: ο Ρεουβέν Ρίβλιν θα μεταβεί και στη Θεσσαλονίκη όπου θα παρευρεθεί σε τελετή θεμελίωσης μουσείου για το Ολοκαύτωμα.  Με αφορμή αυτό, να ξεκαθαριστεί για άλλη μια φορά ότι η άσκηση ακόμη και σκληρότατης κριτικής στις πολιτικές επιλογές της κατοχής που έχει επιβάλλει το Ισραήλ στους Παλαιστινίους, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση την ύπαρξη  οποιασδήποτε διάθεσης διάκρισης ή μείωσης στη βάση της θρησκείας. Και αυτό διευκρινίζεται γιατί αποτελεί σύνηθες επιχείρημα ακροδεξιών στοιχείων αλλά κυρίως γιατί αυτός είναι βασικός άξονας της προπαγάνδας των ισραηλινών κυβερνήσεων: όποιος επικρίνει την ισραηλινή κατοχή είναι αντισημίτης.  Δεν είναι απλώς παραχάραξη και πρόκληση, είναι και επικίνδυνη σύγχυση γιατί τελικά καταλήγει σε απόλυτο σιωπητήριο όσον αφορά την οποιαδήποτε διαφορετική φωνή. Άλλωστε εβραίοι είναι και οι Ισραηλινοί αρνητές στράτευσης και οι Ισραηλινοί φιλειρηνιστές και η αλληλεγγύη μας προς αυτούς είναι διαρκής και δεδομένη.