Επιθανάτιο σχόλιο για τον δολοφόνο Χένρι Κίσινγκερ
Πέθανε, στα 100, από φυσικά αίτια και όχι από ανθρώπινα όπως και θα έπρεπε, ο Χένρι Κίσινγκερ.
Δεν δικάστηκε με την εσχάτη των ποινών από την ανθρωπότητα, ο εγκληματίας της.
Κι αυτό είναι ιστορικό ξέπλυμα που κατοχυρώνεται, για άλλη μια φορά, ως ύψιστο δικαίωμα των κρατικών δολοφόνων.
Ελλάδα, Κύπρος, Παλαιστίνη, Χιλή, Νικαράγουα, Ινδονησία, Καμπότζη, Βιετνάμ και όσους ακόμα λαούς βάλει ο νους σας από το 1970 κι έπειτα, τα διεθνή παράσημά του.
Υπουργός εξωτερικών και σύμβουλος για τη διεθνή πολιτική 12 στη σειρά προέδρων των ΗΠΑ. Όταν είσαι τόσο αναγκαίος, ζεις, ζεις και παραζείς ως καθίκι.
5 εκατομμύρια + , δια χειρός του, οι νεκροί και ένα νομπελάκι ειρήνης για επιβράβευση και ηθική κληρονομιά.
***
Πάνω στη γη δεν υπάρχει ευτυχισμένος άνθρωπος,
κανένας δεν δουλεύει καλά στον πλανήτη
όσο η μύτη ανασαίνει στην Ουάσινγκτον.
Ζητώντας του γέρου-Βάρδου να με δικαιοδοτήσει,
αναλαμβάνω το χρέος μου σαν ποιητής
με όπλο μου το τρομαχτικό σονέτο.
Γιατί πρέπει να επιβάλλω δίχως οίκτο,
ποινή που ως τώρα σ’ άνθρωπο δεν απαγγέλθηκε:
να εκτελεστεί ένας στυγνός εγκληματίας,
όπου παρ’ όλα τα ταξίδια του στη σελήνη
εσκότωσε στη γη τόσους ανθρώπους
που να μου φεύγει το χαρτί, να σπάει η πέννα μου,
κάθε που γράφω το όνομα του αθλίου
του γενοκτόνου του Λευκού Οίκου.
(Πάμπλο Νερούντα, Παρακίνηση σε Νιξονκτονία, 1973, μτφ. Δανάη Στρατηγοπούλου)
**Στη φωτό η απάντηση των Βιετναμέζων στις 30 Απρίλη 1975, η απελευθέρωση της Σαϊγκόν.
